سیدعبدالله بن حمزه طباطبایی

[ویکی فقه] عبداللـه بن حمزه، فقیه، متکلم، محدث، محقق، مؤلف، ادیب، شاعر و فرمان روای زیدی بود.
امام عبداللـه بن حمزه (۵۵۱-۶۱۴ ق/۱۱۵۶-۱۲۱۷ م)، فقیه، متکلم، محدث، محقق، مؤلف، ادیب، شاعر و فرمان روای زیدی، نسب او به عبداللـه بن حسین بن قاسم رسّی می رسد و در ۵۹۴ ق/۱۱۹۸ م به قدرت رسید.
ابن عنبه، احمد بن علی، عمدة الطالب، ج۱، ص۱۷۹، نجف، ۱۳۸۰ ق/۱۹۶۱ م.
عبداللـه دارای تألیفات بسیاری است از آن میان: الشافی ۴ جلد در کلام؛ المذهب؛ زیاده الادله العقلیّه؛ صفوه الاختیارات؛ حدیقه الحکمه النبوه فی شرح الاربعین الحدیث السلیقیه؛ الجوهره الشافقه در اصول دین؛ الرساله الناصحه بالادله الواضحه در دو جلد، یکی در علم کلام و دیگری در فضائل اهل بیت؛ الدره الثمینه؛ الاجوبه الکافیه؛ الفتاوی المنصوریه و دیوان بزرگ اشعار.نوشتن تفسیری بر قرآن را آغاز کرد اما مرگش در رسید و او تنها تفسیر سورۀ بقره را نوشت.از آثار او نشانی در دست نیست.در ادبیات و اشعار عرب توانا بود و شاگردان بسیاری از حوزۀ درسِ او بیرون آمدند.
وفات
وی در دژ کوکبان درگذشت و در قلعۀ «ظفار داوود» به خاک سپرده شد.
شرف الدین، احمد حسین، تاریخ الیمن الثقافی، ج۴، ص۲۶۱-۲۶۴، قاهره، ۱۳۸۷ ق/۱۹۶۷ م.
...