سیدر

در نورس باستان، سِیدر نوعی جادو بود که در اواخر عصر آهن اسکاندیناوی در جامعه نورس انجام می شد. اعتقاد بر این است که عمل سیدر نوعی جادو است که هم به گفتن و هم به شکل دادن به آینده مربوط می شود. منشأ آن که به دین نورس باستان مرتبط است، تا حد زیادی ناشناخته است، و پس از مسیحی سازی اسکاندیناوی، عمل آن به تدریج کاهش یافت. گزارش های سیدر بعدها آن را به حماسه ها و دیگر منابع ادبی تبدیل کرد، در حالی که شواهد بیشتری از آن توسط باستان شناسان کشف شده است. دانشمندان مختلفی در مورد ماهیت سیدر بحث کرده اند، برخی از آن ها استدلال کرده اند که این در زمینه شمنی بوده و شامل سفرهای رؤیایی توسط تمرین کنندگان آن است.
عمل کنندگان سیدر از هر دو جنس بود، هر چند به نظر می رسد که پرداختن به آن یک صفت زنانه در نظر گرفته می شد، با جادوگرانی که با نام های سیدکونور ( seiðkonur ) ، وولر ( vǫlur ) و ویسنداکونا ( vísendakona ) شناخته می شدند. همچنین گزارش هایی از عمل کنندگان مرد وجود دارد که به سیدمن ( seiðmenn ) معروف بودند، اما با انجام جادوگری، یک تابو اجتماعی را که به عنوان ارگی ( ergi ) معروف بود، بر سر خود آوردند و در نتیجه گاه مورد آزار و اذیت قرار گرفتند. در بسیاری از موارد، این عمل کنندگان جادو، دستیارانی داشتند تا در مراسمشان به آن ها کمک کنند. در اساطیر نورس پیش از مسیحیت، سیدر هم با اودین، خدایی که همزمان مسئول جنگ، شعر و جادوگری بود، و هم با الهه فریا، یکی از اعضای ونیر که اعتقاد بر این بود که این عمل را به آسیرها آموخته بود، مرتبط بود.
در قرن بیستم، پیروان جنبش های بت پرستی مدرن مختلف، اشکالی از اعمال جادویی - مذهبی را اتخاذ کردند که شامل سیدر بود. شیوه های این کارمندان
سیدر معاصر از آن زمان توسط محققان دانشگاهی مختلفی که در زمینه مطالعات بت پرستی فعالیت می کنند مورد بررسی قرار گرفته اند.