سیدابراهیم حسینی استهباناتی شیرازی

[ویکی فقه] در سال (۱۲۹۷ هـ . ق) در دیار عالم پرور استهبانات، در خانواده ای جلیل القدر از سادات محترم، کودکی دیده به جهان گشود. وی با خنده های کودکانه خود، زندگی را بر پدر و مادر شیرین نمود. او ابراهیم نام گرفت و در آغوش گرم پدر و مادری اهل تقوا، ولایت، زهد و پاکدامنی پرورش یافت. او که از هوش و ذکاوت بسیاری برخوردار بود، قبل از سپری شدن شش سال از بهار عمرش، قرآن را نزد پدرش و نیز مکتب خانه محل زندگی خود، فرا گرفت و پدر به پرورش فرزندش همت گماشت. سید ابراهیم، تقوا، پاکدامنی، صفا، صمیمیت، خلوص نیت، شور معنویت، آزادگی، مناعت، زهد، قناعت، پشتکار، استقامت و سایر فضائل اخلاقی را از محضر پدر الهام گرفت.
سید ابراهیم پس از اتمام دروس مکتب خانه، در مدرسه پر رونق استهبانات، نزد بزرگان آن دیار به آموختن علوم و معارف دینی همت گماشت و در خرد سالی درخشید و گوی سبقت را از هم درسان ربود. هم مباحثه ی سید ابراهیم، مرحوم شیخ عبدالمولی استهباناتی اخباری (متوفای ۱۳۴۰ هـ . ق) که فاضلی جلیل القدر و دارای تألیفات فراوان، از جمله «زاد المسافرین» در طب است می گوید:
نیم نگاهی به زندگی فقیه اهل بیت، آیة الله سید ابراهیم استهباناتی، ص۱۵.
صفات انسانی، که بذر آن ها توسط خانواده و محیط شهر در روح سید ابراهیم پاشیده شده بود؛ به تدریج ظاهر گردید و با رایحه دلکش خود، نظر صاحبدلان رابه خود جلب نمود. او سالها از محضر دانشوران و استادان بزرگ شیراز استفاده نمود.
هجرت به نجف اشرف
سید ابراهیم که شوق فتح قله های رفیع دانش ها و معارف الاهی را در سر می پروراند، شیراز را برای جولان، عرصه ای تنگ یافت و در جستجوی سرچشمه دانش ها در سال (۱۳۲۴ هـ . ق) هجرت نمود و در جوار حرم ملکوتی مولای متقیان رحل اقامت افکند.
نقباء البشر ج۲، ص۱۶۸.
...