[ویکی اهل البیت] سیدمهدی قاضی طباطبائی،از عالمان و عارفان قرن چهاردهم هجری است. پدرش سیدعلی از نوادر روزگار و نام آور در علم و ادب و عرفان در دوران معاصر بود. وی راه پدر برزگوار خود را ادامه داد و شاگردانی همچون علامه آیت الله حسن زاده آملی را به جهان تشیع معرفی کرده، که همچون ستاره درخشان در آسمان علم و فقاهت می درخشد.
نسب سید مهدی قاضی به شرح ذیل است: سید مهدی، فرزند سید علی، فرزند حاج میرزا حسین، فرزند میرزا احمد قاضی (م 1267 ق در شیراز)، فرزند میرزا محمدتقی قاضی (م 1222 ق) - نسب وی در این شخص، با شهید قاضی طباطبایی و علامه طباطبایی مشترک است - فرزند میرزا محمد قاضی فرزند میرزا محمدعلی قاضی (شهید)، فرزند میرزا صدرالدین محمد (معروف به میرزا صدرا قاضی)، فرزند میرزا یوسف (نقیب الاشراف)، فرزند میرزا صدرالدین محمد کبیر قاضی، فرزند مجدالدین، فرزند امیراسماعیل، فرزند سید محمداکبر (مشهور به میرشاه میرقاضی)، فرزند امیرنورالدین (سراج الدین)، فرزند امیر عبدالوهاب (شیخ الاسلام شهید در سال 922 ق)، فرزند امیر عبدالغفار، فرزند سید عمادالدین، (امیر حاج)، فرزند فخرالدین حسن، فرزند کمال الدین محمد، فرزند سید حسن، فرزند شهاب الدین علی، فرزند عمادالدین علی، فرزند سید احمد، فرزند سید عماد، فرزند ابی الحسن علی، فرزند ابی الحسن محمد، فرزند ابی عبدالله احمد، فرزند محمد اصغر (معروف به ابن خُزاعیه)، فرزند ابی عبدالله احمد، فرزند ابراهیم طباطبا، فرزند اسماعیل دیباج، فرزند ابراهیم غمر، فرزند حسن مثنی، فرزند امام حسن مجتبی علیه السلام.
از دیرباز خاندان بزرگی که سید مهدی قاضی از آن برخاسته است، چه در افواه و چه در منابع تاریخی که شرح حال رجال این سلسله را به نگارش درآورده اند، به دو نام «قاضی طباطبایی» و «شیخ الاسلامی» مشهور بوده اند. اکثر مردان این دودمان از عالمان بزرگ و مشاهیر عرصه های علمی، سیاسی و فرهنگی بوده و سالیان متمادی به صیانت از فرهنگ اسلامی، مقاومت در برابر استبداد، قضاوت و حل و فصل مشکلات اجتماعی مردم اشتغال داشته اند. این خاندان به عنوان سادات «عبدالوهابیه» نیز شهرت دارند. مرحوم آیت الله قاضی در انتهای شرح که بر کتاب «ارشاد» شیخ مفید نوشته همه اجدادش را ذکر کرده و خاطرنشان نموده است نیاکان ما همه از سادات زواره هستند.
پدر آیت الله سید مهدی قاضی، آیت الله سید علی قاضی طباطبایی، عارف مشهور و دانشمند متقی می باشد که بسیاری از دانشوران همچون: آیت الله بهجت، شهید دستغیب، علامه طباطبایی، شیخ محمدتقی آملی و آیت الله نجابت محضرش را درک کرده اند و در پرتو پرورش های او به مقامات عرفانی و علمی دست یافته اند.
نخستین زنی که آیت الله سید علی قاضی به همسری برگزید، رُخساره خانم نام داشت. وی دختر آیت الله حاج میرزا محسن قاضی تبریزی و او فرزند عبدالجبار قاضی بود و از عالمان، فقیهان و عابدان بزرگ منطقه آذربایجان بشمار می رفت.
حاصل وصلت آیت الله قاضی با رخساره خانم، چندین فرزند بود که به گفته مرحوم آیت الله سید محمدحسین حسینی تهرانی (از شاگردان سید علی قاضی و مأنوس و مألوف با سید مهدی قاضی) فرزند بزرگتر آن ها سید مهدی نام داشت. اما بر اساس یادداشت یکی از برادران سید مهدی، یعنی سید محمدعلی قاضی، بزرگترین فرزند ذکور، سید محمدتقی بوده و سید مهدی هفت سال از او کوچکتر بوده است.
گویا سید مهدی خود خاطراتی از ایام کودکی و حالات معنوی پدر را در این روزگار برای برادرش سید محمدحسن تعریف کرده بود: پدر شب ها همیشه مشغول راز و نیاز با خدای خود بود و ستاره های شب با گریه هایش آشنا است. در خانه ما دو اتاق تو در تو بود که تنها یک درب بیرونی داشت. مادرم و بچه ها در یکی از این اتاق ها می خوابیدند و اتاق دیگر مختص پدرمان بود که شب ها در آن استراحت می نمود. بسی از شب های طولانی که صدای شیون از آن اتاق به گوش می رسید... در یکی از شب ها، با صدای گریه پدر از خواب بیدار شدم... آرام آرام به سوی اتاق پدر راه افتادم. همین که به درب اتاق نزدیک شدم، از سوراخ آن به درون اتاق نگاه کردم، مشاهده نمودم، او نشسته و با حالتِ خاص معنوی صورتش را با دست هایش پوشانیده و مشغول ذکر است و ظاهراً دعایی را تکرار و زمزمه می کرد. با نوعی هیجان به بستر خواب برگشتم.
آیت الله سید علی قاضی رسیدن به قله عرفان را بدون رعایت مسایل شرعی ناممکن می دانست و ضمن این که خود به شریعت مقدس اسلام پای بند بود، فرزندان و شاگردان را به این امر سفارش می نمود. به دلیل همین تقید بود که در اماکن مقدس بیتوته می کرد و زیارت مشاهد شریف را ترک نمی نمود و به سید مهدی هم توصیه می کرد که: این گونه باشد و به آرامش در نماز، حضور قلب در عبادات و اذکار، رعایت آداب عبادات، جدیت در تکالیف الهی و کثرت قرائت قرآن اهتمام ورزد.
نسب سید مهدی قاضی به شرح ذیل است: سید مهدی، فرزند سید علی، فرزند حاج میرزا حسین، فرزند میرزا احمد قاضی (م 1267 ق در شیراز)، فرزند میرزا محمدتقی قاضی (م 1222 ق) - نسب وی در این شخص، با شهید قاضی طباطبایی و علامه طباطبایی مشترک است - فرزند میرزا محمد قاضی فرزند میرزا محمدعلی قاضی (شهید)، فرزند میرزا صدرالدین محمد (معروف به میرزا صدرا قاضی)، فرزند میرزا یوسف (نقیب الاشراف)، فرزند میرزا صدرالدین محمد کبیر قاضی، فرزند مجدالدین، فرزند امیراسماعیل، فرزند سید محمداکبر (مشهور به میرشاه میرقاضی)، فرزند امیرنورالدین (سراج الدین)، فرزند امیر عبدالوهاب (شیخ الاسلام شهید در سال 922 ق)، فرزند امیر عبدالغفار، فرزند سید عمادالدین، (امیر حاج)، فرزند فخرالدین حسن، فرزند کمال الدین محمد، فرزند سید حسن، فرزند شهاب الدین علی، فرزند عمادالدین علی، فرزند سید احمد، فرزند سید عماد، فرزند ابی الحسن علی، فرزند ابی الحسن محمد، فرزند ابی عبدالله احمد، فرزند محمد اصغر (معروف به ابن خُزاعیه)، فرزند ابی عبدالله احمد، فرزند ابراهیم طباطبا، فرزند اسماعیل دیباج، فرزند ابراهیم غمر، فرزند حسن مثنی، فرزند امام حسن مجتبی علیه السلام.
از دیرباز خاندان بزرگی که سید مهدی قاضی از آن برخاسته است، چه در افواه و چه در منابع تاریخی که شرح حال رجال این سلسله را به نگارش درآورده اند، به دو نام «قاضی طباطبایی» و «شیخ الاسلامی» مشهور بوده اند. اکثر مردان این دودمان از عالمان بزرگ و مشاهیر عرصه های علمی، سیاسی و فرهنگی بوده و سالیان متمادی به صیانت از فرهنگ اسلامی، مقاومت در برابر استبداد، قضاوت و حل و فصل مشکلات اجتماعی مردم اشتغال داشته اند. این خاندان به عنوان سادات «عبدالوهابیه» نیز شهرت دارند. مرحوم آیت الله قاضی در انتهای شرح که بر کتاب «ارشاد» شیخ مفید نوشته همه اجدادش را ذکر کرده و خاطرنشان نموده است نیاکان ما همه از سادات زواره هستند.
پدر آیت الله سید مهدی قاضی، آیت الله سید علی قاضی طباطبایی، عارف مشهور و دانشمند متقی می باشد که بسیاری از دانشوران همچون: آیت الله بهجت، شهید دستغیب، علامه طباطبایی، شیخ محمدتقی آملی و آیت الله نجابت محضرش را درک کرده اند و در پرتو پرورش های او به مقامات عرفانی و علمی دست یافته اند.
نخستین زنی که آیت الله سید علی قاضی به همسری برگزید، رُخساره خانم نام داشت. وی دختر آیت الله حاج میرزا محسن قاضی تبریزی و او فرزند عبدالجبار قاضی بود و از عالمان، فقیهان و عابدان بزرگ منطقه آذربایجان بشمار می رفت.
حاصل وصلت آیت الله قاضی با رخساره خانم، چندین فرزند بود که به گفته مرحوم آیت الله سید محمدحسین حسینی تهرانی (از شاگردان سید علی قاضی و مأنوس و مألوف با سید مهدی قاضی) فرزند بزرگتر آن ها سید مهدی نام داشت. اما بر اساس یادداشت یکی از برادران سید مهدی، یعنی سید محمدعلی قاضی، بزرگترین فرزند ذکور، سید محمدتقی بوده و سید مهدی هفت سال از او کوچکتر بوده است.
گویا سید مهدی خود خاطراتی از ایام کودکی و حالات معنوی پدر را در این روزگار برای برادرش سید محمدحسن تعریف کرده بود: پدر شب ها همیشه مشغول راز و نیاز با خدای خود بود و ستاره های شب با گریه هایش آشنا است. در خانه ما دو اتاق تو در تو بود که تنها یک درب بیرونی داشت. مادرم و بچه ها در یکی از این اتاق ها می خوابیدند و اتاق دیگر مختص پدرمان بود که شب ها در آن استراحت می نمود. بسی از شب های طولانی که صدای شیون از آن اتاق به گوش می رسید... در یکی از شب ها، با صدای گریه پدر از خواب بیدار شدم... آرام آرام به سوی اتاق پدر راه افتادم. همین که به درب اتاق نزدیک شدم، از سوراخ آن به درون اتاق نگاه کردم، مشاهده نمودم، او نشسته و با حالتِ خاص معنوی صورتش را با دست هایش پوشانیده و مشغول ذکر است و ظاهراً دعایی را تکرار و زمزمه می کرد. با نوعی هیجان به بستر خواب برگشتم.
آیت الله سید علی قاضی رسیدن به قله عرفان را بدون رعایت مسایل شرعی ناممکن می دانست و ضمن این که خود به شریعت مقدس اسلام پای بند بود، فرزندان و شاگردان را به این امر سفارش می نمود. به دلیل همین تقید بود که در اماکن مقدس بیتوته می کرد و زیارت مشاهد شریف را ترک نمی نمود و به سید مهدی هم توصیه می کرد که: این گونه باشد و به آرامش در نماز، حضور قلب در عبادات و اذکار، رعایت آداب عبادات، جدیت در تکالیف الهی و کثرت قرائت قرآن اهتمام ورزد.
wikiahlb: سید_مهدی_قاضی