سید محمد سعید حبوبی

[ویکی فقه] سید محمد سعید فرزند سید محمود حبوبی، از طلایه داران عرفان، جهاد و اجتهاد و یکی از ستارگان درخشان آسمان شعر و ادب در جهان تشیع است. وی در ۱۴ جمادی الثانی سال (۱۲۶۶ هـ . ق) در شهر نجف دیده به جهان گشود. او از خاندانی علوی تبار و اصالتاً حجازی بود که بعدها اجداد وی از منطقه حجاز به عراق آمده، در آن جا ساکن شده اند.
محمد سعید در آغاز جوانی، در اثر معاشرت با اطرافیان به تجارت و بازرگانی روی آورد. وی همچنین در آن دوران اشعار نغز و بدیعی سروده و به عنوان یکی از شاعران معروف عرب مطرح گردید؛ اما علاقه شدید وی به کسب علوم اسلامی، او را از تجار جدا کرد و در ردیف فضلای سخت کوش و با همت حوزه علمیه نجف قرار داد.او در تربیت، اخلاق و ادب، نخست با علامه شهیر شیخ موسی شراره عاملی ارتباط برقرار کرده و تحت انفاس قدسی این نابغه نامور به فضائل اخلاقی آراسته گردید و به رشد علمی و عقلی رسید و آن گاه به مجلس تربیتی استاد بزرگ اخلاق و عرفان، آخوند ملا حسینقلی همدانی راه یافت. وی مدتی طولانی از این عارف برجسته بهره ها برده و ره توشه های سلوک اندوخته و در کمالات معنوی به درجات عالی نائل آمد. حبوبی در فقه و اصول در صف شاگردان علامه بزرگ، شیخ محمدحسین کاظمی زانو زده و آنگاه به حلقه درس شیخ محمد طه نجف پیوست و مورد توجه و علاقه شدید این فقیه وارسته قرار گرفت. او مدت ها به تدریس خارج فقه و اصول پرداخت وبه عنوان یکی از فقیهان و مجتهدان حوزه علمیه نجف مطرح گردید. اندیشمندان نامدار شیخ آقا بزرگ تهرانی می گوید: وی در تدریس از اسلوب خاصی پیروی می کرد که تقریبا به روش استادان ـ مثل آخوند خراسانی که مجدد علم اصول نام گرفته است ـ بیشتر شبیه بود. سید محمد سعید بعد از رحلت استادش شیخ طه نجف، مجلس درس پرباری داشت و استقبال خوبی از آن به عمل آمد و در این زمینه تأییدات و اشارات استادش تأثیر فراوان داشت. حبوبی در ضمن تدریس و تحقیق به شئونات روحانی و دینی خود نیز توجه داشت. وی در صحن حضرت امیر المومنان علی (علیه السلام) نماز جماعت اقامه می کرد و عده بسیاری از مومنان صالح و تجار و کسبه در نماز وی حضور می یافتند. استاد مطهری ضمن تجلیل از این عالم مجاهد می نویسد:مرحوم سید سعید حبوبی شاعر و عارف و مجاهد بزرگ عراقی در انقلاب عراق نقش برجسته ای داشته است.

[ویکی اهل البیت] عالم ربانی و فقیه صمدانی جناب سید محمد سعید حبوبی از طلایه داران عرفان، جهاد و اجتهاد و نیز یکی از ستارگان درخشان آسمان شعر و ادب در جهان تشیع بود.
سید محمدسعید فرزند سید محمود حبوبی، از طلایه داران عرفان، جهاد و اجتهاد و یکی از ستارگان درخشان آسمان شعر و ادب در جهان تشیع است. وی در 14 جمادی الثانی سال (1266 هـ.ق) در شهر نجف دیده به جهان گشود. او از خاندانی علوی تبار و اصالتاً حجازی بود که بعدها اجداد وی از منطقه حجاز به عراق آمده، در آن جا ساکن شده اند.
محمدسعید در آغاز جوانی، در اثر معاشرت با اطرافیان به تجارت و بازرگانی روی آورد. وی همچنین در آن دوران اشعار نغز و بدیعی سروده و به عنوان یکی از شاعران معروف عرب مطرح گردید؛ اما علاقه شدید وی به کسب علوم اسلامی، او را از تجار جدا کرد و در ردیف فضلای سخت کوش و با همت حوزه علمیه نجف قرار داد.
او در تربیت، اخلاق و ادب، نخست با علامه شهیر شیخ موسی شراره عاملی ارتباط برقرار کرده و تحت انفاس قدسی این نابغه نامور به فضائل اخلاقی آراسته گردید و به رشد علمی و عقلی رسید و آن گاه به مجلس تربیتی استاد بزرگ اخلاق و عرفان، آخوند ملا حسینقلی همدانی راه یافت. وی مدتی طولانی از این عارف برجسته بهره ها برده و ره توشه های سلوک اندوخته و در کمالات معنوی به درجات عالی نائل آمد. حبوبی در فقه و اصول در صف شاگردان علامه بزرگ، شیخ محمدحسین کاظمی زانو زده و آن گاه به حلقه درس شیخ محمد طه نجف پیوست و مورد توجه و علاقه شدید این فقیه وارسته قرار گرفت.
او مدت ها به تدریس خارج فقه و اصول پرداخت و به عنوان یکی از فقیهان و مجتهدان حوزه علمیه نجف مطرح گردید. اندیشمندان نامدار شیخ آقا بزرگ تهرانی می گوید: وی در تدریس از اسلوب خاصی پیروی می کرد که تقریباً به روش استادان ـ مثل آخوند خراسانی که مجدد علم اصول نام گرفته است ـ بیشتر شبیه بود. سید محمدسعید بعد از رحلت استادش شیخ طه نجف، مجلس درس پرباری داشت و استقبال خوبی از آن به عمل آمد و در این زمینه تأییدات و اشارات استادش تأثیر فراوان داشت.
از مهمترین شاگردان آیت الله حبوبی می توان به فقیه مجاهد سید محسن حکیم و ادیب فرزانه سید عدنان علوی اشاره کرد. حبوبی در ضمن تدریس و تحقیق به شئونات روحانی و دینی خود نیز توجه داشت. وی در صحن حضرت امیرالمومنان امام علی علیه السلام نماز جماعت اقامه می کرد و عده بسیاری از مومنان صالح و تجار و کسبه در نماز وی حضور می یافتند.
استاد مطهری ضمن تجلیل از این عالم مجاهد می نویسد: مرحوم سید سعید حبوبی شاعر و عارف و مجاهد بزرگ عراقی در انقلاب عراق نقش برجسته ای داشته است.
از سید محمدسعید حبوبی آثار زیر به یادگار مانده است:

[ویکی فقه] حَبّوبی، محمدسعید، مشهور به حَبّوبی کبیر، فقیه و شاعر امامی و یکی از رهبران جهاد عراق با انگلیسیها است.
سید محمد سعید فرزند سید محمود حبوبی، از طلایه داران عرفان، جهاد و اجتهاد و یکی از ستارگان درخشان آسمان شعر و ادب در جهان تشیع است. وی در ۱۴ جمادی الثانی سال (۱۲۶۶ هـ . ق) در شهر نجف دیده به جهان گشود. او از خاندانی علوی تبار و اصالتاً حجازی بود که بعدها اجداد وی از منطقه حجاز به عراق آمده، در آن جا ساکن شده اند.محمد سعید در آغاز جوانی، در اثر معاشرت با اطرافیان به تجارت و بازرگانی روی آورد. وی همچنین در آن دوران اشعار نغز و بدیعی سروده و به عنوان یکی از شاعران معروف عرب مطرح گردید؛ اما علاقه شدید وی به کسب علوم اسلامی، او را از تجار جدا کرد و در ردیف فضلای سخت کوش و با همت حوزه علمیه نجف قرار داد.او در تربیت، اخلاق و ادب، نخست با علامه شهیر شیخ موسی شراره عاملی ارتباط برقرار کرده و تحت انفاس قدسی این نابغه نامور به فضائل اخلاقی آراسته گردید و به رشد علمی و عقلی رسید و آن گاه به مجلس تربیتی استاد بزرگ اخلاق و عرفان، آخوند ملا حسینقلی همدانی راه یافت. وی مدتی طولانی از این عارف برجسته بهره ها برده و ره توشه های سلوک اندوخته و در کمالات معنوی به درجات عالی نائل آمد. حبوبی در فقه و اصول در صف شاگردان علامه بزرگ، شیخ محمدحسین کاظمی زانو زده و آنگاه به حلقه درس شیخ محمد طه نجف پیوست و مورد توجه و علاقه شدید این فقیه وارسته قرار گرفت.
آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، نقباءالبشر، ج۲، ص ۸۱۶.
وی در۱۲۶۶ در نجف به دنیا آمد.نسب پدرش، سیدمحمود، به امام حسن مجتبی علیه السلام می رسید، اما برخی
محمدسعید حبوبی، دیوان، ج۱، ص۸، چاپ عبدالعزیز جواهری، بیروت ۱۳۳۱، چاپ افست (قم) ۱۳۶۹ش.
محمدسعید علوم مقدماتی را در نجف خواند.
محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، طبقات اعلام الشیعة: نقباء البشر فی القرن الرابع عشر، قسم ۲، ص ۸۱۴ـ ۸۱۵، مشهد ۱۴۰۴.
...

[ویکی شیعه] سید محمدسعید حَبّوبی (۱۲۶۶ ـ ۱۳۳۳ق)، مشهور به حَبّوبی کبیر، فقیه و شاعر امامی و یکی از رهبران جهاد عراق با انگلیس بود. وی اولین کسی بود که به جواز تأسیس مدارس جدید در بغداد، برای آموزش زبان های خارجی، فتوا داد.
از مشهورترین استادان وی می توان ملا حسینقلی همدانی، میرزا حبیب الله رشتی، سید مرتضی رضوی کشمیری، را نام برد. سید شهاب الدین مرعشی نجفی و سید محسن حکیم از شاگردان او بوده اند. او همچنین در زمان اقامت سید جمال الدین اسد آبادی در نجف، با او هم فکری و ارتباط نزدیک داشت.
حبوبی در ۱۲۶۶ق در نجف به دنیا آمد. نسب پدرش، سیدمحمود، به امام حسن (ع) می رسد. خاندان حبوبی در اصل، اهل حجاز و بیشترشان تاجر بودند. وی تحصیلات را در نجف آغاز کرد. مدتی در حجاز تجارت کرد و سپس به نجف بازگشت. او از رهبران جهاد علیه اشغال عراق از سوی انگلستان بود. سید محمدسعید حبوبی به سبب فشارهای روحی ناشی از شکست در شعیبه، در ناصریه بیمار شد و در ۱۳۳۳ق درگذشت. جنازه او، پس از تشییع تا نجف، در صحن حرم امام علی (ع) دفن شد. حکومت عثمانی نیز در مراسمی از او تجلیل کرد. شیخ جواد شبیبی نجفی در رحلت وی قصیده ای با این مطلع سروده؛