سیدمحسن طباطبایی حکیم

[ویکی فقه] سیدمحسن حکیم، فقیه مجاهد عراقی و مرجع تقلید شیعیان در قرن چهاردهم می باشد.
او در عید فطر ۱۳۰۶ در نجف ، در خاندانی که در عراق شهرت فراوان داشتند، به دنیا آمد. پدرش، مهدی بن صالح طباطبائی نجفی، مشهور به سیدمهدی حکیم،
احمد حسینی اشکوری، الامام الحکیم السیدمحسن الطباطبائی، ج۱، ص۱۷ـ۲۱، نجف ۱۳۸۴.
در قرن دهم امیر سید علی، پزشک ویژه شاه عباس صفوی، همراه پادشاه به زیارت مرقد منور امیر مؤمنان علی ـ علیه السلام ـ شتافت. فضای معنوی این شهر آسمانی چنان قلب پاک پزشک دربار را شیفته ساخت که بی اختیار به تقاضای اهالی نجف پاسخ مثبت داده، برای همیشه خادم آستان علی ـ علیه السلام ـ و حکیم ساکنان حریم آن امام راستین شد. بدین ترتیب سید علی به «حکیم» شهرت یافت و این نام را برای همیشه در فرزندانش به یادگار نهاد.
. ترجمه «الامام الحکیم»، مصباح نجفی، ص ۴۳ـ۴۱.
حکیم از هفت سالگی قرائت قرآن و خواندن و نوشتن و از نُه سالگی تحصیل علوم دینی را آغاز کرد. درس های مقدماتی، مانند ادبیات عرب و منطق و برخی متون اصول فقه (مانند قوانین و معالم) و نیز برخی متون فقهی (مانند شرایع و لمعه) را نزد برادرش، سیدمحمود، و دروس مقاطع بالاتر را نزد افراد دیگری چون صادق جواهری و صادق بهبهانی خواند. در ۱۳۲۷، فراگیری دروس عالی حوزه (دوره خارج) را آغاز کرد و نزد آخوند ملامحمدکاظم خراسانی ، آقاضیاء عراقی ، شیخ علی جواهری ، میرزاحسین نائینی و سیدابوتراب خوانساری ، فقه و اصول و رجال را فراگرفت و به درجه اجتهاد رسید. همچنین در اخلاق، از سیدمحمدسعید حبّوبی، باقر قاموسی، سیدعلی قاضی و شیخ علی قمی بهره برد. در این میان انس و مراوده با حبّوبی ــکه خود از استاد بزرگ اخلاق، ملاحسینقلی همدانی ، بسیار متأثر بودــ در بنای شخصیت حکیم نقش به سزایی داشت.
امین، ج۹، ص۵۶.
...