[ویکی فقه] محمد بن ابراهیم، معروف به سید ماجد حسینی بحرانی کاشانی از حکیمان و فقیهان بزرگ قرن دوازدهم هجری است.
سال دقیق تولد و وفاتش دانسته نیست ولی سال ۱۱۵۲ ق زنده بوده است؛ چون یکی از شاگردانش که مجموعه ای از رساله های وی را استنساخ کرده- در صدر رسالۀ التخلل و التکاثف الحقیقیان با تعبیر «من افادات استاذنا دام مجده» از وی یاد کرده و در پایان رسالۀ شرح دعای عرفه (یکی از رساله های آن مجموعه) نوشته است: «تمت فی یوم الاثنین، الرابع عشر من شهر شعبان المعظم سنة ۱۱۵۲». سید ماجد با میرزا ابراهیم بن میرزا غیاث الدین محمد اصفهانی خوزانی قاضی اصفهان در اواخر عصر صفویه و قاضی عسکر نادرشاه - شهید به سال ۱۱۶۰ ق- معاصر بوده است. نواده اش عالم پرهیزگار حاج سید محمد تقی فرزند میر عبد الحی فرزند ابراهیم فرزند سید ماجد فرزند ابراهیم پشت مشهدی حسینی کاشانی (م ۱۲۵۸ ق) از شاگردان صاحب ریاض المسائل بوده است. از آثار بر جای مانده سید ماجد بر می آید که در علوم گوناگون نظیر ادبیات ، فقه ، اصول ، فلسفه و عرفان مهارت داشته و در مجلۀ میقات الحج،شمارۀ ۳، ص۷۰؛ قطعه شعری عرفانی از سروده های او نقل شده است.
تالیفات
تعدادی از آثار وی عبارت است از: ۱. شرح فقره ای از دعای عرفه ؛ که در مجلۀ میقات الحج ؛شمارۀ ۳ برای اولین بار چاپ شده است. ۲. التخلل و التکاثف الحقیقیان ۳. نفی الهیولی ۴. التشکیک فی الذاتیات ۵. ماهیة الزاویة ۶. مجموعه مقالاتی دربارۀ: کیفیة التلازم بین المضافین، تحقیق معنی الحرکة و بیان ماهیتها، وجوب تخلل السکون بین الحرکتین، تقابل الحرکة و السکون، هل السکون یقابله سکون آخر، حدوث الالوان، الموضوع من مشخصات العرض. ۷. رسالة ایقاظ النائمین و ایعاظ الجاهلین
منبع
نرم افزار جامع فقه اهل البیت۲، مرکز تحقیقات کامپیوتری علوم اسلامی. رده های این صفحه : تراجم | علمای شیعه | علمای قرن دوازدهم | فلاسفه
سال دقیق تولد و وفاتش دانسته نیست ولی سال ۱۱۵۲ ق زنده بوده است؛ چون یکی از شاگردانش که مجموعه ای از رساله های وی را استنساخ کرده- در صدر رسالۀ التخلل و التکاثف الحقیقیان با تعبیر «من افادات استاذنا دام مجده» از وی یاد کرده و در پایان رسالۀ شرح دعای عرفه (یکی از رساله های آن مجموعه) نوشته است: «تمت فی یوم الاثنین، الرابع عشر من شهر شعبان المعظم سنة ۱۱۵۲». سید ماجد با میرزا ابراهیم بن میرزا غیاث الدین محمد اصفهانی خوزانی قاضی اصفهان در اواخر عصر صفویه و قاضی عسکر نادرشاه - شهید به سال ۱۱۶۰ ق- معاصر بوده است. نواده اش عالم پرهیزگار حاج سید محمد تقی فرزند میر عبد الحی فرزند ابراهیم فرزند سید ماجد فرزند ابراهیم پشت مشهدی حسینی کاشانی (م ۱۲۵۸ ق) از شاگردان صاحب ریاض المسائل بوده است. از آثار بر جای مانده سید ماجد بر می آید که در علوم گوناگون نظیر ادبیات ، فقه ، اصول ، فلسفه و عرفان مهارت داشته و در مجلۀ میقات الحج،شمارۀ ۳، ص۷۰؛ قطعه شعری عرفانی از سروده های او نقل شده است.
تالیفات
تعدادی از آثار وی عبارت است از: ۱. شرح فقره ای از دعای عرفه ؛ که در مجلۀ میقات الحج ؛شمارۀ ۳ برای اولین بار چاپ شده است. ۲. التخلل و التکاثف الحقیقیان ۳. نفی الهیولی ۴. التشکیک فی الذاتیات ۵. ماهیة الزاویة ۶. مجموعه مقالاتی دربارۀ: کیفیة التلازم بین المضافین، تحقیق معنی الحرکة و بیان ماهیتها، وجوب تخلل السکون بین الحرکتین، تقابل الحرکة و السکون، هل السکون یقابله سکون آخر، حدوث الالوان، الموضوع من مشخصات العرض. ۷. رسالة ایقاظ النائمین و ایعاظ الجاهلین
منبع
نرم افزار جامع فقه اهل البیت۲، مرکز تحقیقات کامپیوتری علوم اسلامی. رده های این صفحه : تراجم | علمای شیعه | علمای قرن دوازدهم | فلاسفه
wikifeqh: سیّد_ماجد_حسینی_بحرانی
[ویکی فقه] سیّد ماجد حسینی بحرانی. محمد بن ابراهیم، معروف به سید ماجد حسینی بحرانی کاشانی از حکیمان و فقیهان بزرگ قرن دوازدهم هجری است.
سال دقیق تولد و وفاتش دانسته نیست ولی سال ۱۱۵۲ ق زنده بوده است؛ چون یکی از شاگردانش که مجموعه ای از رساله های وی را استنساخ کرده- در صدر رسالۀ التخلل و التکاثف الحقیقیان با تعبیر «من افادات استاذنا دام مجده» از وی یاد کرده و در پایان رسالۀ شرح دعای عرفه (یکی از رساله های آن مجموعه) نوشته است: «تمت فی یوم الاثنین، الرابع عشر من شهر شعبان المعظم سنة ۱۱۵۲». سید ماجد با میرزا ابراهیم بن میرزا غیاث الدین محمد اصفهانی خوزانی قاضی اصفهان در اواخر عصر صفویه و قاضی عسکر نادرشاه - شهید به سال ۱۱۶۰ ق- معاصر بوده است. نواده اش عالم پرهیزگار حاج سید محمد تقی فرزند میر عبد الحی فرزند ابراهیم فرزند سید ماجد فرزند ابراهیم پشت مشهدی حسینی کاشانی (م ۱۲۵۸ ق) از شاگردان صاحب ریاض المسائل بوده است. از آثار بر جای مانده سید ماجد بر می آید که در علوم گوناگون نظیر ادبیات ، فقه ، اصول ، فلسفه و عرفان مهارت داشته و در مجلۀ میقات الحج،شمارۀ ۳، ص۷۰؛ قطعه شعری عرفانی از سروده های او نقل شده است.
سال دقیق تولد و وفاتش دانسته نیست ولی سال ۱۱۵۲ ق زنده بوده است؛ چون یکی از شاگردانش که مجموعه ای از رساله های وی را استنساخ کرده- در صدر رسالۀ التخلل و التکاثف الحقیقیان با تعبیر «من افادات استاذنا دام مجده» از وی یاد کرده و در پایان رسالۀ شرح دعای عرفه (یکی از رساله های آن مجموعه) نوشته است: «تمت فی یوم الاثنین، الرابع عشر من شهر شعبان المعظم سنة ۱۱۵۲». سید ماجد با میرزا ابراهیم بن میرزا غیاث الدین محمد اصفهانی خوزانی قاضی اصفهان در اواخر عصر صفویه و قاضی عسکر نادرشاه - شهید به سال ۱۱۶۰ ق- معاصر بوده است. نواده اش عالم پرهیزگار حاج سید محمد تقی فرزند میر عبد الحی فرزند ابراهیم فرزند سید ماجد فرزند ابراهیم پشت مشهدی حسینی کاشانی (م ۱۲۵۸ ق) از شاگردان صاحب ریاض المسائل بوده است. از آثار بر جای مانده سید ماجد بر می آید که در علوم گوناگون نظیر ادبیات ، فقه ، اصول ، فلسفه و عرفان مهارت داشته و در مجلۀ میقات الحج،شمارۀ ۳، ص۷۰؛ قطعه شعری عرفانی از سروده های او نقل شده است.