سید علیخان حـویزی

[ویکی اهل البیت] علی بن خلف بن عبد المطلب معروف به سید علیخان حویزی از فحول علمای امامیه در قرن یازدهم هجری است. سید علیخان چون پدرش در عین حال که والی هویزه است، از افاضل علما و نویسندگان بزرگ شیعه است. وی از محضر پدر و اساتید نجف و ایران دانشها آموخت و سرمایه های علمی و معنوی او از سرمایه های مادیش افزون شد و سالها در عین خدمت به مردم خوزستان به تدریس و تألیف اشتغال داشت و از وظایف شخصی در امور واجب و مستحب غافل نبود. نام او زینت بخش تراجم اکثر علما است. از آثار نفیسش: خیر الجلیس، نعم الانیس، خیر المقال، نکت البیان، منتخب التفاسیر و نور المبین... را در فقه و حدیث و تفسیر و اثبات خلافت ائمه علیهم السلام می توان نام برد. او به نقل از ذریعه در سال 1088 قمری در حویزه وفات نمود. می نویسند حویزه به شوشتر نزدیک است و سید مذکور با سید جزائری معاصر بود و زمانیکه سید جزائری خوزستان بود با یکدیگر رفت و آمد و مکاتبه داشتند. بعضی صاحب تراجم تألیفات متعدد جزائری را مأخوذ یا مقتبس از آثار سید علیخان می دانند و یا سهوا به نام او درج شده. صاحب ترجمه بیشتر ایام عمر عزیز خود را به اتفاق والدش در حویزه و بلاد آنجا سپری نمود. در خوش رفتاری با مردم و رعایت حقوق خلق خدا مواظبت کامل داشتند و مردم آن بلاد مطیع این اولاد رسول بودند.
خاندان این سید به سادات مشعشعی نیز معروفند. سید علیخان می نویسد با پدرم (سید خلف) به مکه معظمه مشرف بودیم، در عرفات خیمه ما جنب خیمه میرزا استرآبادی صاحب رجال قرار داشت، به اتفاق همگان مشغول خواندن دعای عرفه شدیم و حال خوشی دست داد سپس پدرم از میرزا درخواست شرحی به دعا عرفه نمود و میرزا این سعادت عظمی را به عهده پدرم قرار داد، درخواست او را اجابت نمود، چون به حویزه برگشتیم پدرم شرحی جالب از آن را نیز برای میرزا استر آبادی ارسال نمود.