سید علی بهشتی

در آوریل ۱۹۷۹، قیام ها علیه جمهوری دموکراتیک افغانستان، هزاره جات را فراگرفت و تا پاییز همان سال بیشتر منطقهٔ هزاره جات از کنترل دولت آزاد شد. در سپتامبر ۱۹۷۹، یک گردهمایی متشکل از صدها نفر از سرشناسان سراسر هزاره جات در ورس برگزار شد. این افراد شامل رهبران سنتی، ملاها، سیدها و روشنفکران بودند. به همین مناسبت شورای انقلاب ایجاد شد و بهشتی به ریاست آن انتخاب شد و سرگرد سید محمد حسن «جگران» افسر سابق ارتش به فرماندهی نظامی آن منصوب شد. نیروهای شوروی و حکومت، بامیان را تحت کنترل داشتند، اما حملات کمی در منطقه انجام دادند. شورا ادارهٔ دولتی هزاره جات به دست گرفت، اما حکومت آن با فساد و ناکارآمدی مواجه بود. در سال ۱۹۸۲، سازمان نصر، یک تشکل اسلام گرای هزاره طرفدار ایران، با کمک برخی از فرماندهان خود به شورا حمله کرد، اما پس از عقب راندن توسط نیروهای سید محمدحسن «جگران»، موفق به تصرف ورس نشد. با این وجود، شورا بیشتر قلمرو خود را به نصر واگذار کرد. در سال ۱۳۶۳، نصر و حزبی مشابه، سپاه پاسداران، تهاجم جدیدی را آغاز کردند و در ۱۵ اردیبهشت موفق شدند روستای بهشتی را به تصرف خود درآورند و او را مجبور به عقب نشینی به سمت کردند. در ماه سپتامبر، او با کمک یکی دیگر از حزب میانه رو شیعه، حرکت اسلامی، توانست ورس را بازپس گیرد و پس از آن وضعیت نظامی در هزاره جات پایدارتر شد. در سال ۱۹۸۷، احزاب اصلی شیعه تحت فشار شدید ایران متحد شدند و در سال ۱۹۸۹ حزب وحدت به رهبری عبدالعلی مزاری را تشکیل دادند.
در دهه ۱۹۹۰، بهشتی به برهان الدین ربانی پیوست، اما با تصرف کابل در سال ۱۹۹۶ توسط طالبان، از کابل رانده شد.