[ویکی اهل البیت] حسین بن موسی یکی از فرزندان امام کاظم علیه السلام است. وی از جمله همراهان احمد بن موسی علیه السلام بوده است و در حدود سال 202 ه.ق از مدینه عازم ایران شد و در شیراز به شهادت رسید. حضرت حسین بن موسی در برخی منابع به سید علاءالدین حسین ملقب گردیده است. «سید علاءالدین حسین بن موسی الکاظم برادر کهتر شاهچراغ است به سن سیزده سال بود شهادت او بعد از تفرقه امامزادگان در شیراز در محله باغ قتلغ اتفاق افتاد.»
ابن جنید شیرازی در کتاب تذکره هزار مزار گوید:
قتلغ در شیراز باغی داشت که باغبانش مردی دیندار و با مروت بود. باغبان در شب های جمعه در مکانی بلند نوری را مشاهده می کرد قتلغ خان مالک این باغ نیز این نور را مشاهده کرد دستور داد که محل مزبور را بررسی کنند. قبری یافتند «پس از باز کردن قبر، جسدی بزرگ و باعظمت و شکوه یافتند. جسد در کمال شادابی و زیبایی بود در یک دست صاحب جسد قرآن مجید و در دیگر دستش شمشیری قرار گرفته بود. با علامت و نشانه هایی دانستند که قبر متعلق به حسین بن موسی علیه السلام است. قتلغ خان آنگاه فرمان داد که قبه و بارگاهی عالی بر سر آن مقبره بنا کردند.»
علامه مجلسی و فرصت الدوله شیرازی معتقدند که حضرت حسین بن موسی علیه السلام در همین باغ شهید شده اما قبر ایشان در زمان صفویه آشکار گردید. ولی گزارش ابن جنید شیرازی به زمان حادثه نزدیکتر است.
پس از آشکار شدن قبر حسین بن موسی بارگاهی بر قبر ایشان برافراشته شد. با تحقیق و بررسی اوضاع قرن هفتم به بعد چنین نتیجه گیری می شود که برخی حاکمان فارس مردانی خیراندیش و صالح بوده اند. آنان احترام علماء و بزرگان دینی را پاس می داشتند در آبادانی قبور ائمه دین و اولیاء سعی فراوان داشتند. لذا علیرغم جو حاکم بر ایران آن روز شهر شیراز دارای موقعیت ویژه ای بوده است.
علیرغم این که هنوز تشیع در اقلیت بودند، اما آنان توانستند در حفظ آثار امامزادگان اقدام های اساسی انجام دهند. پس از آشکار شدن قبر مطهر حسین بن موسی علیه السلام هر روز بهتر از گذشته بارگاه او توسعه می یافت. تا این که «مردی به نام میرزا علی از مدینه به شیراز آمد و در شیراز مسکن گزید و بر سر قبر سید علاءالدین قبه و بارگاهی رفیع ساخت و املاک و باغ های زیادی را هم وقف آن کرد و پس از مرگ وی تولیت موقوفه به دست پسرش میرزا نظام الملک که از وزرا بود، رسید و پس از او به نوادگانش منتقل شد. سلطان خلیل که از طرف شاه اسماعیل صفوی حاکم شیراز بود، در سال 810 ه.ق این بقعه را تخریب و آن را تعمیر و تکمیل نمود.»
پس از چندی به سبب زلزله ای که در شیراز رخ داد گنبد بارگاه این امامزاده جلیل القدر در معرض تخریب قرار گرفت که توسط مرحوم مشیرالملک (میرزا ابوالحسن خان) تجدیدبنا گردید و رواق حرم را هم مرحوم قوام الملک (محمدرضاخان) آینه کاری نمود. حرم مطهر حسین بن موسی علیه السلام مربع شکل است، دور تا دور گنبد کتیبه است و سوره «هل اتی» بر آن نقش بسته است، هم اکنون طرحی به نام حرم تا حرم در دست اجراست. با تکمیل این طرح حرم مطهر حسین بن موسی علیه السلام به حرم مطهر احمد بن موسی علیه السلام اتصال پیدا می کند.
ابن جنید شیرازی در کتاب تذکره هزار مزار گوید:
قتلغ در شیراز باغی داشت که باغبانش مردی دیندار و با مروت بود. باغبان در شب های جمعه در مکانی بلند نوری را مشاهده می کرد قتلغ خان مالک این باغ نیز این نور را مشاهده کرد دستور داد که محل مزبور را بررسی کنند. قبری یافتند «پس از باز کردن قبر، جسدی بزرگ و باعظمت و شکوه یافتند. جسد در کمال شادابی و زیبایی بود در یک دست صاحب جسد قرآن مجید و در دیگر دستش شمشیری قرار گرفته بود. با علامت و نشانه هایی دانستند که قبر متعلق به حسین بن موسی علیه السلام است. قتلغ خان آنگاه فرمان داد که قبه و بارگاهی عالی بر سر آن مقبره بنا کردند.»
علامه مجلسی و فرصت الدوله شیرازی معتقدند که حضرت حسین بن موسی علیه السلام در همین باغ شهید شده اما قبر ایشان در زمان صفویه آشکار گردید. ولی گزارش ابن جنید شیرازی به زمان حادثه نزدیکتر است.
پس از آشکار شدن قبر حسین بن موسی بارگاهی بر قبر ایشان برافراشته شد. با تحقیق و بررسی اوضاع قرن هفتم به بعد چنین نتیجه گیری می شود که برخی حاکمان فارس مردانی خیراندیش و صالح بوده اند. آنان احترام علماء و بزرگان دینی را پاس می داشتند در آبادانی قبور ائمه دین و اولیاء سعی فراوان داشتند. لذا علیرغم جو حاکم بر ایران آن روز شهر شیراز دارای موقعیت ویژه ای بوده است.
علیرغم این که هنوز تشیع در اقلیت بودند، اما آنان توانستند در حفظ آثار امامزادگان اقدام های اساسی انجام دهند. پس از آشکار شدن قبر مطهر حسین بن موسی علیه السلام هر روز بهتر از گذشته بارگاه او توسعه می یافت. تا این که «مردی به نام میرزا علی از مدینه به شیراز آمد و در شیراز مسکن گزید و بر سر قبر سید علاءالدین قبه و بارگاهی رفیع ساخت و املاک و باغ های زیادی را هم وقف آن کرد و پس از مرگ وی تولیت موقوفه به دست پسرش میرزا نظام الملک که از وزرا بود، رسید و پس از او به نوادگانش منتقل شد. سلطان خلیل که از طرف شاه اسماعیل صفوی حاکم شیراز بود، در سال 810 ه.ق این بقعه را تخریب و آن را تعمیر و تکمیل نمود.»
پس از چندی به سبب زلزله ای که در شیراز رخ داد گنبد بارگاه این امامزاده جلیل القدر در معرض تخریب قرار گرفت که توسط مرحوم مشیرالملک (میرزا ابوالحسن خان) تجدیدبنا گردید و رواق حرم را هم مرحوم قوام الملک (محمدرضاخان) آینه کاری نمود. حرم مطهر حسین بن موسی علیه السلام مربع شکل است، دور تا دور گنبد کتیبه است و سوره «هل اتی» بر آن نقش بسته است، هم اکنون طرحی به نام حرم تا حرم در دست اجراست. با تکمیل این طرح حرم مطهر حسین بن موسی علیه السلام به حرم مطهر احمد بن موسی علیه السلام اتصال پیدا می کند.
wikiahlb: سید_علاءالدین_حسین_شیراز