سید صدرالدین قمی

[ویکی اهل البیت] سید محمد فرزند حجة الاسلام سید محمدباقر رضوی قمی معروف به سید صدر الدین قمی و شارح وافیه یکی از اعلام بزرگ مکتب ما در قرن دوازدهم هجری است. شارح وافیه در تمام علوم متداوله عقلی و نقلی مهارت کافی داشت. از کودکی در محضر پدر بزرگوارش بهره مند شد و پس از طی سطوح علمی چند سال در دار العلم اصفهان از محضر علامه شیروانی، محقق خوانساری، آقای آقا جمال و قاضی کمره ای بهره مند بود و خود به درجه اجتهاد و کمال فقاهت نایل آمد و سالها به تعلیم و مباحثات و تحقیقات علمی اشتغال داشت سپس وارد شهرستان قم شد و از آنجا نیز به عزم همدان حرکت کرد. در همدان مدتی منزل اخوی دانشمند خویش علامه و آیت کبری سید ابراهیم رضوی قمی ساکن گردید. اما دیری نگذشت که برای همیشه به سوی نجف اشرف هجرت فرمود و این مسافرتها در زمان فتنه افغان صورت گرفته که او را ناگزیر به جلای وطن نمود. در نجف اشرف پس از مدتی کرسی درس فقها و زعامت شیعیان جهان تا آخر عمر به او منتهی شد. و پس از فوت علامه مجلسی تا ظهور وحید بهبهانی و صاحب حدائق زعامت و تصدی حوزه چندین ساله نجف به دست با کفایت این بزرگوار بود. او با علامه مازندرانی (هزار جریبی) و میرکبیر معاصر بود و سالها از محضر او در نجف علمائی امثال وحید استفاده می کردند لذا آقای بهبهانی در تألیفات خویش استاد را به عظمت و بزرگی یاد نموده است. همان طوری که یادآور شدیم شارح وافیه با جد ما میرکبیر خیلی مأنوس بود، در اصفهان و عراق و در سفر و حضر با یکدیگر بودند. و به قصد زیارت خانه خدا چند ماهی نیز عازم عربستان شد. داستانی نیز موقعی که این دو بزرگوار در مکه بودند در اغلب کتب تراجم علما به چشم می خورد و خلاصه آن داستان آنکه: شخصی در منی نزدیکی این دو پس از مدتی دعا و راز و نیاز طی مناجاتی عاشقانه، به جای ذبح گوسفند گوش تا گوش خود را در راه معشوق می برد. سپس جد ما عمل او را تقبیح می نماید (و مذاکراتی هم بین دو سید در این خصوص می شود) سید صدر اثر معروفش شرح وافیه است، و اصل این کتاب فقهی به قلم فاضل بشروئی است. صاحب روضات می نویسد: قسمت اول شرح وافیه که با نظارت وحید بهبهانی نوشته شده، خیلی جالب تر از قسمت آخر آن می باشد و تمام کتاب بالغ بر پانزده هزار بیت است. وی شرحی نیز بر خدمت به اسلام و مسلمین در سال 1160 در نجف اشرف وفات نمود.