سید خلیل عالی نژاد ( ۲۱ خرداد ۱۳۳۶، صحنه - ۱۳۸۰ یوتبری، سوئد ) نوازنده، خواننده، شاعر و آهنگساز اهل ایران و یکی از چهره های دینی آیین یارسان بود.
سید خلیل عالی نژاد در ۲۱ خرداد ۱۳۳۶ در شهر صحنه در استان کرمانشاه در خانواده ای از پیران یارسان متولد شد. پدرش سید شاهمراد عالی نژاد، نوازنده تنبور بود.
... [مشاهده متن کامل]
سید خلیل آموختن تنبور را نزد سیّد نادر طاهری آغاز کرد و پس از ۲ سال نزد سید امرالله شاه ابراهیمی رفت. وی همچنین از آموزش امیر حیاتی نیز بهره برد و بعدها نزدعابدین خادمی آموزش خود را ادامه داد. سید خلیل عالی نژاد در این دوره و به صورت همزمان سرپرستی گروه صحنه را نیز بر عهده گرفت. وی در سال ۱۳۷۵ وی پس از اتمام تحصیلات عمومی به دانشگاه رفت و از دانشگاه هنر در رشتهٔ موسیقی فارغ التحصیل شد.
سید خلیل عالی نژاد بر ردیف موسیقی دستگاهی ایران تسلطی کافی داشت. او آواز را از مکتب میرزا حسین خادمی آموخته بود و از نادر نادری دف آموخت و تار را از کیخسرو پور ناظری، نواختن تارش به شیوه نوازندگی مکتب برومند نزدیک بود و پرده گیری ها و زخمه های شمرده و جمله بندی هایش در سه تار، شیوهٔ نوازندگی یوسف فروتن را به یاد می آورد. سید خلیل همچنین علاوه بر نوازندگی تنبور به ساخت تنبور و سه تار نیز پرداخته است و ساخته های او با مهر شیدا محصول کارگاه مشترک به همراه عبدالرضا رهنما و بعد از سال ۱۳۷۰ در کارگاه شخصیش با مهر قلندر موجود است.
در اوایل دهه ۶۰ گروه تنبور شمس به سرپرستی کیخسرو پورناظری تشکیل شد و عالی نژاد به جمع این گروه پیوست. حاصل همکاری با گروه تنبور شمس، تکنوازی و جواب آواز ماندگار سید خلیل در کاست صدای سخن عشق بود که با صدای شهرام ناظری انتشار یافت.
در اواسط دهه ۷۰ سید خلیل خود گروه باباطاهر را تشکیل داد و اعضای گروه باباطاهر در اجلاس هنرهای دینی ( ۱۳۷۵ تهران ) برنامه ای اجرا کردند که ویدئو آن به نام زمزمهٔ قلندری به نفع خیریه کهریزک دراختیار علاقه مندان قرار گرفت. در سال ۱۳۷۱ سیدخلیل به وصیت احمد عبادی برای شرکت در مراسم خاکسپاری او به تهران رفت و پس از آن دیگر هیچ گاه به دیار خود بازنگشت.
او علاوه بر خوانندگی و تنبورنوازی، سه تار هم می نواخت و در نواختن این ساز چیره دست بود. او در سال ۱۳۷۶ به جشنوارهٔ موسیقی حماسی آمد. وی در آنجا زیر بغل استاد خود درویش امیر حیاتی را گرفت و او را به صحنهٔ تالار اندیشه آورد تا به نواختن تنبور بپردازد. خودش نیز در بخشی از برنامه مقام های سوار سوار، سماع رقم چهارم، جلوشاهی و خان امیری را اجرا کرد و به دلیل ارائهٔ ماهور ایلامی و عالی مکان که برای اولین بار انجام شد مورد تشویق تماشاگران قرار گرفت.
سید خلیل عالی نژاد در ۲۱ خرداد ۱۳۳۶ در شهر صحنه در استان کرمانشاه در خانواده ای از پیران یارسان متولد شد. پدرش سید شاهمراد عالی نژاد، نوازنده تنبور بود.
... [مشاهده متن کامل]
سید خلیل آموختن تنبور را نزد سیّد نادر طاهری آغاز کرد و پس از ۲ سال نزد سید امرالله شاه ابراهیمی رفت. وی همچنین از آموزش امیر حیاتی نیز بهره برد و بعدها نزدعابدین خادمی آموزش خود را ادامه داد. سید خلیل عالی نژاد در این دوره و به صورت همزمان سرپرستی گروه صحنه را نیز بر عهده گرفت. وی در سال ۱۳۷۵ وی پس از اتمام تحصیلات عمومی به دانشگاه رفت و از دانشگاه هنر در رشتهٔ موسیقی فارغ التحصیل شد.
سید خلیل عالی نژاد بر ردیف موسیقی دستگاهی ایران تسلطی کافی داشت. او آواز را از مکتب میرزا حسین خادمی آموخته بود و از نادر نادری دف آموخت و تار را از کیخسرو پور ناظری، نواختن تارش به شیوه نوازندگی مکتب برومند نزدیک بود و پرده گیری ها و زخمه های شمرده و جمله بندی هایش در سه تار، شیوهٔ نوازندگی یوسف فروتن را به یاد می آورد. سید خلیل همچنین علاوه بر نوازندگی تنبور به ساخت تنبور و سه تار نیز پرداخته است و ساخته های او با مهر شیدا محصول کارگاه مشترک به همراه عبدالرضا رهنما و بعد از سال ۱۳۷۰ در کارگاه شخصیش با مهر قلندر موجود است.
در اوایل دهه ۶۰ گروه تنبور شمس به سرپرستی کیخسرو پورناظری تشکیل شد و عالی نژاد به جمع این گروه پیوست. حاصل همکاری با گروه تنبور شمس، تکنوازی و جواب آواز ماندگار سید خلیل در کاست صدای سخن عشق بود که با صدای شهرام ناظری انتشار یافت.
در اواسط دهه ۷۰ سید خلیل خود گروه باباطاهر را تشکیل داد و اعضای گروه باباطاهر در اجلاس هنرهای دینی ( ۱۳۷۵ تهران ) برنامه ای اجرا کردند که ویدئو آن به نام زمزمهٔ قلندری به نفع خیریه کهریزک دراختیار علاقه مندان قرار گرفت. در سال ۱۳۷۱ سیدخلیل به وصیت احمد عبادی برای شرکت در مراسم خاکسپاری او به تهران رفت و پس از آن دیگر هیچ گاه به دیار خود بازنگشت.
او علاوه بر خوانندگی و تنبورنوازی، سه تار هم می نواخت و در نواختن این ساز چیره دست بود. او در سال ۱۳۷۶ به جشنوارهٔ موسیقی حماسی آمد. وی در آنجا زیر بغل استاد خود درویش امیر حیاتی را گرفت و او را به صحنهٔ تالار اندیشه آورد تا به نواختن تنبور بپردازد. خودش نیز در بخشی از برنامه مقام های سوار سوار، سماع رقم چهارم، جلوشاهی و خان امیری را اجرا کرد و به دلیل ارائهٔ ماهور ایلامی و عالی مکان که برای اولین بار انجام شد مورد تشویق تماشاگران قرار گرفت.
