سید جواد ذبیحی ( زادهٔ ۱۳۰۹ شمیران – درگذشتهٔ ۲۴ تیر ۱۳۵۹ تهران ) مؤذن، مداح و نوحه و مناجات خوان و خواننده دعاهای مذهب شیعه در مراسم مذهبی اهل بیت و آوازهای اصیل ایرانی بود. پس از انقلاب، از آنجایی که مورد خشم انقلابیون و تندروهای مذهبی قرار گرفته بود، ذبیحی مدتی به زندان افتاد. او پس از چندی به دستور آیت الله خمینی آزاد شد ولی پس از آزادی، در تیرماه ۱۳۵۹، به شکل فجیعی یعنی تکه تکه شدن، به قتل رسید. پیکر او را ابتدا ژاندارمری کشف و ناشناسانه در سردخانه نگهداری کرد. پس از مدتی، آشنایان وی پیکرش را شناسایی کردند . خلخالی بعدها گفت که حکم اعدام سید جواد ذبیحی را صادر کرده بود.
... [مشاهده متن کامل]
سید جواد در سال ۱۳۰۹ زاده شد. پدرش سید اسماعیل ذبیحی، مداحی از ساکنان روستای درکه واقع در شمال تهران بود. جواد ذبیحی از جوانی فینه عربی به سر می گذاشت و در نشست های مذهبی تهران و شهرستان ها شرکت می کرد. با وجود آن که تحصیلات رسمی نداشت، تمام ردیف های آوازی را به خوبی می شناخت. او از سال ۱۳۳۶ با همکاری داوود پیرنیا و هنرمندانی چون حسن کسائی، رضا ورزنده، جلیل شهناز، احمد عبادی، مرتضی محجوبی، علی تجویدی، پرویز یاحقی، حسین تهرانی، مهدی خالدی و فرهنگ شریف، وارد عرصهٔ موسیقی غیر مذهبی شد و آوازهایی را به یادگار گذاشت. او به همراه ساز آواز نمی خواند بلکه در ابتدا آن ها دقایقی بداهه نوازی می کردند و سپس ذبیحی یک آواز کامل را بدون ساز می خواند و در انتها بار دیگر هنرمندان به اجرای موسیقی سازی می پرداختند. در سال ۱۳۴۷، مجموعه ای از اشعار منتخب توسط وی با عنوان نغمه های آسمانی که در مناجات های خود در رادیو ایران می خواند در ۱۶۵ صفحه با مقدمهٔ محمد محیط طباطبایی و توسط انتشارات عطایی به چاپ رسید. ذبیحی همچون خواجه عبدالله انصاری بر خواندن مناجات ها به فارسی تأکید داشت. ذبیحی همچنین به خاطر صدای شفاف، زنگ دار، با وسعت و حجمی مناسب، تحریرهایی عمیق و تأثیرگذار و آشنایی با ردیف موسیقی آوازی ایران شناخته می شد.
او خواننده مذهبی بود که در مراسم رسمی و مذهبی شاه حضور می یافت و مناجات خوانی می کرد. مناجات های ربنا و اذان او در سال های پیش از انقلاب اسلامی در رادیو و تلویزیون ایران پخش می شد. آثار دیگری نیز از وی به جا مانده است از قبیل مدح علی و دعای سحر.
... [مشاهده متن کامل]
سید جواد در سال ۱۳۰۹ زاده شد. پدرش سید اسماعیل ذبیحی، مداحی از ساکنان روستای درکه واقع در شمال تهران بود. جواد ذبیحی از جوانی فینه عربی به سر می گذاشت و در نشست های مذهبی تهران و شهرستان ها شرکت می کرد. با وجود آن که تحصیلات رسمی نداشت، تمام ردیف های آوازی را به خوبی می شناخت. او از سال ۱۳۳۶ با همکاری داوود پیرنیا و هنرمندانی چون حسن کسائی، رضا ورزنده، جلیل شهناز، احمد عبادی، مرتضی محجوبی، علی تجویدی، پرویز یاحقی، حسین تهرانی، مهدی خالدی و فرهنگ شریف، وارد عرصهٔ موسیقی غیر مذهبی شد و آوازهایی را به یادگار گذاشت. او به همراه ساز آواز نمی خواند بلکه در ابتدا آن ها دقایقی بداهه نوازی می کردند و سپس ذبیحی یک آواز کامل را بدون ساز می خواند و در انتها بار دیگر هنرمندان به اجرای موسیقی سازی می پرداختند. در سال ۱۳۴۷، مجموعه ای از اشعار منتخب توسط وی با عنوان نغمه های آسمانی که در مناجات های خود در رادیو ایران می خواند در ۱۶۵ صفحه با مقدمهٔ محمد محیط طباطبایی و توسط انتشارات عطایی به چاپ رسید. ذبیحی همچون خواجه عبدالله انصاری بر خواندن مناجات ها به فارسی تأکید داشت. ذبیحی همچنین به خاطر صدای شفاف، زنگ دار، با وسعت و حجمی مناسب، تحریرهایی عمیق و تأثیرگذار و آشنایی با ردیف موسیقی آوازی ایران شناخته می شد.
او خواننده مذهبی بود که در مراسم رسمی و مذهبی شاه حضور می یافت و مناجات خوانی می کرد. مناجات های ربنا و اذان او در سال های پیش از انقلاب اسلامی در رادیو و تلویزیون ایران پخش می شد. آثار دیگری نیز از وی به جا مانده است از قبیل مدح علی و دعای سحر.
