سید اسماعیل شیخ الاسلام ( ۱۲۶۰–۱۳۳۰ ) نماینده ملایر، نهاوند و تویسرکان در دوره های چهارم تا ششم و نماینده بیجار و گروس در دوره های دهم تا چهاردهم مجلس شورای ملی بود.
پدرش حاج سیدابراهیم شیخ الاسلام، مجتهد و روحانی بلندپایه شهر ملایر بود. خودش نیز در ملایر، تهران و قم تحصیلات دینی کرد و با موقعیت خانوادگی که داشت در دوره چهارم ( سال ۱۳۰۰ ) به مجلس شورای ملی راه یافت. در مجلس به اعتبارنامه او اعتراض شد چون در نهاوند که جزو حوزه انتخابیه او بود، به دلیل اینکه عشایر لر به شهر حمله کرده بودند و بیماری در شهر شیوع یافته بود، انتخابات برگزار نشد. در نتیجه بخش زیادی از رأی دهندگان از انتخابات محروم شدند و به عقیده معترضان بایستی تجدید انتخابات می شد. اما سرانجام مجلس به اعتبارنامه او رأی داد.
... [مشاهده متن کامل]
شیخ الاسلام در دو دوره بعدی نیز کرسی خود را حفظ کرد. در دوره ششم به سید حسن مدرس نزدیک بود اما از نظر سیاسی او را همراهی نمی کرد، هرچند با دستگیری و تبعید مدرس، او هم مغضوب و از نمایندگی مجلس محروم شد. نزدیک به شش سال خانه نشین بود. علی اکبر داور او را به عدلیه دعوت کرد اما نپذیرفت و به رسیدگی به املاک خود مشغول بود تا سرانجام از مقامات کشور رفع سوءتفاهم کرد که با مدرس مراوده دوستی زیادی نداشته است و بار دیگر به سیاست بازگشت و در دوره دهم از بیجار و گروس به نمایندگی انتخاب شد. در دوره های یازده، دوازدهم و سیزدهم همین کرسی را حفظ کرد. پس از شهریور ۱۳۲۰ خود را در مجلس، وصی سید حسن مدرس معرفی و شرح شورانگیزی دربارهٔ قتل او ایراد کرد و خواهان پیگرد قضائی سرپاس مختاری رئیس شهربانی رضاشاه و دیگر دست اندرکاران شهربانی شد. بدین ترتیب در دوره چهاردهم نیز به نمایندگی مجلس شورای ملی انتخاب شد.
پدرش حاج سیدابراهیم شیخ الاسلام، مجتهد و روحانی بلندپایه شهر ملایر بود. خودش نیز در ملایر، تهران و قم تحصیلات دینی کرد و با موقعیت خانوادگی که داشت در دوره چهارم ( سال ۱۳۰۰ ) به مجلس شورای ملی راه یافت. در مجلس به اعتبارنامه او اعتراض شد چون در نهاوند که جزو حوزه انتخابیه او بود، به دلیل اینکه عشایر لر به شهر حمله کرده بودند و بیماری در شهر شیوع یافته بود، انتخابات برگزار نشد. در نتیجه بخش زیادی از رأی دهندگان از انتخابات محروم شدند و به عقیده معترضان بایستی تجدید انتخابات می شد. اما سرانجام مجلس به اعتبارنامه او رأی داد.
... [مشاهده متن کامل]
شیخ الاسلام در دو دوره بعدی نیز کرسی خود را حفظ کرد. در دوره ششم به سید حسن مدرس نزدیک بود اما از نظر سیاسی او را همراهی نمی کرد، هرچند با دستگیری و تبعید مدرس، او هم مغضوب و از نمایندگی مجلس محروم شد. نزدیک به شش سال خانه نشین بود. علی اکبر داور او را به عدلیه دعوت کرد اما نپذیرفت و به رسیدگی به املاک خود مشغول بود تا سرانجام از مقامات کشور رفع سوءتفاهم کرد که با مدرس مراوده دوستی زیادی نداشته است و بار دیگر به سیاست بازگشت و در دوره دهم از بیجار و گروس به نمایندگی انتخاب شد. در دوره های یازده، دوازدهم و سیزدهم همین کرسی را حفظ کرد. پس از شهریور ۱۳۲۰ خود را در مجلس، وصی سید حسن مدرس معرفی و شرح شورانگیزی دربارهٔ قتل او ایراد کرد و خواهان پیگرد قضائی سرپاس مختاری رئیس شهربانی رضاشاه و دیگر دست اندرکاران شهربانی شد. بدین ترتیب در دوره چهاردهم نیز به نمایندگی مجلس شورای ملی انتخاب شد.
