سید ابوالحسن حافظیان ( زاده ۱۲۸۲در مشهد - درگذشته ۲۳ اردیبهشت ۱۳۶۰ در مشهد ) از نویسندگان و عرفای معاصر شیعه بود.
وی از کودکی توسط پدرش که او نیز به عرفان علاقمند بود در دروس حسنعلی نخودکی اصفهانی ( از عرفای معاصر شیعه و مقیم مشهد ) حاضر شد. سید موسی زرآبادی و سید مظهر حسین هندی از دیگران استادان وی بودند. سال ها در یکی از حجره های فوقانی صحن عتیق رضوی ( صحن انقلاب ) - حجره های رو به قبله، در سمت شمال شرقی - به عبادت و ریاضت اشتغال داشت.
... [مشاهده متن کامل]
او به دلیل بیماری فصول سرد سال را به هند عزیمت می نمود که حاصل آن ترویج و گسترش اسلام در آن سامان و از جمله کشمیر بود. قمر غفار ریاست دانشگاه زبان و ادب فارسی دهلی نو معتقد است که حافظیان در کنار میر سید علی همدانی نقش مؤثری در گسترش اسلام در کشمیر داشته است. وی لوح محفوظ را در تپه «صوفی پوره» واقع در دامنه کوه ترال کشمیر، استخراج کرد.
وی در هند با دختری ایرانی که پدرش استاد دانشگاه بود ( پروفسور میرزا علی نقی شریفی از استادان دانشگاه بمبئی و از نوادگان میر سید علی همدانی ) ازدواج کرده و پس از سقوط رضاخان به ایران بازگشت.
عزیزالله عطاردی در کتاب «فرهنگ خراسان» بخش طوس در شرح حال او نوشته است:
سید موسی زرآبادی از جمله استادان او در علوم غریبه بود. خود حافظیان بعدها به یکی از استادان مسلم علوم غریبه تبدیل شد.
از جمله اقدامات وی در این سال بازسازی ضریح حرم علی بن موسی الرضا و نصب ضریح جدید در نیمه شعبان ۱۳۷۹ هجری قمری نصب نمود.
محمدرضا حکیمی دربارهٔ وی می گوید:
مرحوم حافظیان، در «هردوار» در آب گنگا غسل کرد، در بت خانه، پشت به بت و رو به قبله نماز خواند و بعد از نماز به صدای بلند و لحن عربی، قرآن قرائت کرد، مرتاضین زیادی استماع کرده و متأثر شدند.
محمدرضا حکیمی معتقد است که وی پیرو مکتب تفکیک بوده و به «سلوک شرعی» اعتقاد داشت، و از «سلوک صناعی» به دور بود.
مراسم بزرگداشت وی ۱۰ خرداد ۱۳۸۹ در دانشگاه کشمیر برگزار گردید. همچنین بزرگداشت وی در سرای اهل قلم در مرداد ۱۳۹۰ برگزار گردید و از کتاب ارجنامه وی رونمایی شد.
وی در رواق دارالسرور ( یکی از رواقهای حرم علی بن موسی الرضا ) مدفون است.
وی از کودکی توسط پدرش که او نیز به عرفان علاقمند بود در دروس حسنعلی نخودکی اصفهانی ( از عرفای معاصر شیعه و مقیم مشهد ) حاضر شد. سید موسی زرآبادی و سید مظهر حسین هندی از دیگران استادان وی بودند. سال ها در یکی از حجره های فوقانی صحن عتیق رضوی ( صحن انقلاب ) - حجره های رو به قبله، در سمت شمال شرقی - به عبادت و ریاضت اشتغال داشت.
... [مشاهده متن کامل]
او به دلیل بیماری فصول سرد سال را به هند عزیمت می نمود که حاصل آن ترویج و گسترش اسلام در آن سامان و از جمله کشمیر بود. قمر غفار ریاست دانشگاه زبان و ادب فارسی دهلی نو معتقد است که حافظیان در کنار میر سید علی همدانی نقش مؤثری در گسترش اسلام در کشمیر داشته است. وی لوح محفوظ را در تپه «صوفی پوره» واقع در دامنه کوه ترال کشمیر، استخراج کرد.
وی در هند با دختری ایرانی که پدرش استاد دانشگاه بود ( پروفسور میرزا علی نقی شریفی از استادان دانشگاه بمبئی و از نوادگان میر سید علی همدانی ) ازدواج کرده و پس از سقوط رضاخان به ایران بازگشت.
عزیزالله عطاردی در کتاب «فرهنگ خراسان» بخش طوس در شرح حال او نوشته است:
سید موسی زرآبادی از جمله استادان او در علوم غریبه بود. خود حافظیان بعدها به یکی از استادان مسلم علوم غریبه تبدیل شد.
از جمله اقدامات وی در این سال بازسازی ضریح حرم علی بن موسی الرضا و نصب ضریح جدید در نیمه شعبان ۱۳۷۹ هجری قمری نصب نمود.
محمدرضا حکیمی دربارهٔ وی می گوید:
مرحوم حافظیان، در «هردوار» در آب گنگا غسل کرد، در بت خانه، پشت به بت و رو به قبله نماز خواند و بعد از نماز به صدای بلند و لحن عربی، قرآن قرائت کرد، مرتاضین زیادی استماع کرده و متأثر شدند.
محمدرضا حکیمی معتقد است که وی پیرو مکتب تفکیک بوده و به «سلوک شرعی» اعتقاد داشت، و از «سلوک صناعی» به دور بود.
مراسم بزرگداشت وی ۱۰ خرداد ۱۳۸۹ در دانشگاه کشمیر برگزار گردید. همچنین بزرگداشت وی در سرای اهل قلم در مرداد ۱۳۹۰ برگزار گردید و از کتاب ارجنامه وی رونمایی شد.
وی در رواق دارالسرور ( یکی از رواقهای حرم علی بن موسی الرضا ) مدفون است.
