سیاه تاغ ( Haloxylon ammodendron ) ( به انگلیسی: black saxaul یا sacsaoul ) درختچه ای است که به خانواده تاج خروسیان تعلق دارد. در کشورهای عربی به درخت الغضا یا رمث اسود مشهور است.
شاخه های فراوانی دارد و به ارتفاع یک تا متر است و اغلب کروی شکل و با پوست خاکستری مایل به سفید است. برگ ها نامشخص ( نامحسوس ) است و گل ها منفرد در محور برگه های فلسی شکل روی شاخه های کوتاهی که سرانجام به شاخه های رویشی شکننده تبدیل می شود قرار دارند. برگک ها تخم مرغی - پهن و خشن با لبه غشایی اند.
... [مشاهده متن کامل]
سیاه تاغ در ایران اغلب در نواحی بیابانی از جمله در استان های یزد، سمنان، خراسان، سیستان و بلوچستان، کرمان و هرمزگان می روید و در جهان در غرب افغانستان، ترکمنستان، آرال و خزر، آمودریا، سرزمین های پست آسیای مرکزی، چین ( مغولستان، سین کیانگ، کانسو ) می روید.
در بسیاری از کشورها برای احیای مراتع و جنگل کاری جاده های بیابانی و همچنین در ساخت مبلمان، کاغذ و رنگ استفاده می شود. چوب آن به دلیل سختی، منبع انرژی خوبی به عنوان هیزم و ذغال است و احتراق آن باعث گرمای زیاد و دوره سوختن طولانی می شود.
برگهای آن غذای مناسبی برای بسیاری از حیوانات بیابانی مانند شتر، بز، اویکس عربی و غیره است.
در تثبیت تپه های ماسه ای و جلوگیری از فرسایش خاک نقش اساسی و مهمی دارد. به عنوان بادشکن عمل می کند و در برابر برخورد ذرات ماسه و تجمع آنها روی شاخه هایش مقاومت خوبی دارد.
در خاک و تپه های شنی ثابت و متحرک در بیابان های خشک می روید که میانگین بارندگی در آن سالانه کمتر از ۵۰ میلی متر است. معمولاً خاک های شنی را ترجیح می دهد و تحمل آن نسبت به سطوح مختلف pH خاک خوب است.
شوری و خشکی را تحمل می کند و با ریشه های بلند و قوی که تا ده ها متر امتداد دارند تا به آب برسند مشخص می شود.
در جمع آوری مواد معدنی، مواد مغذی، آب و بذر گیاهان یکساله اطراف خود و حفظ آنها از محیط خشن مجاور مؤثر است.
علاوه بر این، یک پناهگاه امن برای بسیاری از گونه های گیاهی و جانوری است و به حفظ تنوع زیستی کمک می کند.
شاخه های فراوانی دارد و به ارتفاع یک تا متر است و اغلب کروی شکل و با پوست خاکستری مایل به سفید است. برگ ها نامشخص ( نامحسوس ) است و گل ها منفرد در محور برگه های فلسی شکل روی شاخه های کوتاهی که سرانجام به شاخه های رویشی شکننده تبدیل می شود قرار دارند. برگک ها تخم مرغی - پهن و خشن با لبه غشایی اند.
... [مشاهده متن کامل]
سیاه تاغ در ایران اغلب در نواحی بیابانی از جمله در استان های یزد، سمنان، خراسان، سیستان و بلوچستان، کرمان و هرمزگان می روید و در جهان در غرب افغانستان، ترکمنستان، آرال و خزر، آمودریا، سرزمین های پست آسیای مرکزی، چین ( مغولستان، سین کیانگ، کانسو ) می روید.
در بسیاری از کشورها برای احیای مراتع و جنگل کاری جاده های بیابانی و همچنین در ساخت مبلمان، کاغذ و رنگ استفاده می شود. چوب آن به دلیل سختی، منبع انرژی خوبی به عنوان هیزم و ذغال است و احتراق آن باعث گرمای زیاد و دوره سوختن طولانی می شود.
برگهای آن غذای مناسبی برای بسیاری از حیوانات بیابانی مانند شتر، بز، اویکس عربی و غیره است.
در تثبیت تپه های ماسه ای و جلوگیری از فرسایش خاک نقش اساسی و مهمی دارد. به عنوان بادشکن عمل می کند و در برابر برخورد ذرات ماسه و تجمع آنها روی شاخه هایش مقاومت خوبی دارد.
در خاک و تپه های شنی ثابت و متحرک در بیابان های خشک می روید که میانگین بارندگی در آن سالانه کمتر از ۵۰ میلی متر است. معمولاً خاک های شنی را ترجیح می دهد و تحمل آن نسبت به سطوح مختلف pH خاک خوب است.
شوری و خشکی را تحمل می کند و با ریشه های بلند و قوی که تا ده ها متر امتداد دارند تا به آب برسند مشخص می شود.
در جمع آوری مواد معدنی، مواد مغذی، آب و بذر گیاهان یکساله اطراف خود و حفظ آنها از محیط خشن مجاور مؤثر است.
علاوه بر این، یک پناهگاه امن برای بسیاری از گونه های گیاهی و جانوری است و به حفظ تنوع زیستی کمک می کند.
