سیانوردهی، یا سیانوراسیون، ( به انگلیسی: Cyaniding ) اشباع همزمان سطح فولاد از کربن و نیتروژن است. این عمل برای افزایش سختی سطح قطعات فولادی استفاده می شود. به عبارتی این عملیات کربونایترایدینگ است با این تفاوت که در فاز مایع انجام می شود. این عملیات شامل گرم کردن قطعه، در حمامی از نمک های سیانور می باشد. با این عملیات، می توان سطح قطعه را از کربن و نیتروژن یا کربن تنها اشباع کرد. سیانوردهی معمولاً بر روی اجسامی انجام می گیرد که فرسایش ضخامت کمی از سطحشان، آن ها را غیرقابل استفاده می نماید، نظیر چرخ دنده ها که در اثر فرسایش کمی از سطح ایجاد سر و صدای زیادی نموده و غیرقابل استفاده می گردند. کربن فولادهایی که برای سیانوردهی به کار می روند، بین ۰٫۲تا ۰٫۴ درصد تغییر می کند. برای رقیق کردن سیانور، از کربنات های قلیایی و کلریدها استفاده می شود. ضخامت قشر سیانوره به ندرت از ۰٫۲۵ میلی متر تجاوز می کند. [ ۱] [ ۲]
در سیانوردهی، عامل کربن ده سیانورهای قلیایی ( NaCN و KCN ) می باشند. اگر مقدار سیانور حمام از ۴۵ درصد بیشتر باشد، پس از گرم شدن، خیلی سریع اکسیده می شود و در نتیجه، سیانوردهی نامنظم خواهد بود؛ لذا برای آنکه سیانور به سرعت از بین نرود، حدود ۲۰ درصد سدیم کلرید و ۳۵ درصد سدیم کربنات، به نمک مذاب اضافه می کنند. در بعضی از موارد، برای سیانوردهی قطعاتی که دقیق تر هستند، مقداری استرانسیم کلرید، برای ثابت نمودن سیانور، به محلول می افزایند. برای کربن دهی قطعات خیلی نازک، تا حدود چند دهم میلی متر، قطعه را می توان مستقیماً آب داد. وجود کربنات ها باعث می شود که نفوذ کربن در قشرهای بعدی تسریع گردد. کلریدها نیز سطح فلز را پاک نموده و به این ترتیب فرایند نفوذ را تسهیل می نمایند.
باید توجه داشت که پس از سیانوردهی، مقداری نمک در روی قطعه باقی می ماند که در حقیقت از دست می رود در نتیجه بهای عمل گران تر تمام می شود. برای رفع این مشکل، حمام بایستی دارای سیالیت کافی باشد. برای این منظور، املاح سدیم و پتاسیم هر دو را به حمام نمک سیانور می افزایند.
علاوه بر نمک های مذکور، مقداری از نمک های دیگر را، به عنوان فعال کننده، به حمام سیانوردهی اضافه می نمایند. اگر منظور تنها کربن بایگانی شده در ۷ اوت ۲۰۲۲ توسط Wayback Machine دهی باشد، به نمک مقداری کلرید باریم افزوده می شود ولی اگر لازم باشد در عین حال مقداری نیتروژن نیز در قطعه نفوذ نماید، به حمام سولفوسیانور یا سیانات اضافه می شود، به طور کلی، مقدار سیانور در حمام سیانوردهی، نسبت به مقدار آن در حمام کربن دهی سیانوراسیون، بالاتر است. حداکثر عمق نفوذ بدست آمده در اثر عملیات سیانوراسیون، ۰٫۲۵ میلی متر است ولی حداکثر قابل دسترسی در اثر کربن دهی در حمام مایع سیانوردهی، به حدود ۶٫۵ میلی متر می رسد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر سیانوردهی، عامل کربن ده سیانورهای قلیایی ( NaCN و KCN ) می باشند. اگر مقدار سیانور حمام از ۴۵ درصد بیشتر باشد، پس از گرم شدن، خیلی سریع اکسیده می شود و در نتیجه، سیانوردهی نامنظم خواهد بود؛ لذا برای آنکه سیانور به سرعت از بین نرود، حدود ۲۰ درصد سدیم کلرید و ۳۵ درصد سدیم کربنات، به نمک مذاب اضافه می کنند. در بعضی از موارد، برای سیانوردهی قطعاتی که دقیق تر هستند، مقداری استرانسیم کلرید، برای ثابت نمودن سیانور، به محلول می افزایند. برای کربن دهی قطعات خیلی نازک، تا حدود چند دهم میلی متر، قطعه را می توان مستقیماً آب داد. وجود کربنات ها باعث می شود که نفوذ کربن در قشرهای بعدی تسریع گردد. کلریدها نیز سطح فلز را پاک نموده و به این ترتیب فرایند نفوذ را تسهیل می نمایند.
باید توجه داشت که پس از سیانوردهی، مقداری نمک در روی قطعه باقی می ماند که در حقیقت از دست می رود در نتیجه بهای عمل گران تر تمام می شود. برای رفع این مشکل، حمام بایستی دارای سیالیت کافی باشد. برای این منظور، املاح سدیم و پتاسیم هر دو را به حمام نمک سیانور می افزایند.
علاوه بر نمک های مذکور، مقداری از نمک های دیگر را، به عنوان فعال کننده، به حمام سیانوردهی اضافه می نمایند. اگر منظور تنها کربن بایگانی شده در ۷ اوت ۲۰۲۲ توسط Wayback Machine دهی باشد، به نمک مقداری کلرید باریم افزوده می شود ولی اگر لازم باشد در عین حال مقداری نیتروژن نیز در قطعه نفوذ نماید، به حمام سولفوسیانور یا سیانات اضافه می شود، به طور کلی، مقدار سیانور در حمام سیانوردهی، نسبت به مقدار آن در حمام کربن دهی سیانوراسیون، بالاتر است. حداکثر عمق نفوذ بدست آمده در اثر عملیات سیانوراسیون، ۰٫۲۵ میلی متر است ولی حداکثر قابل دسترسی در اثر کربن دهی در حمام مایع سیانوردهی، به حدود ۶٫۵ میلی متر می رسد.
wiki: سیانوردهی