سیاست کانادا در چارچوب یک دموکراسی پارلمانی و نوعی سیستم فدرال از دولت پارلمانی با سنت های دموکراتیک قوی عمل می کند. کانادا، یک سلطنت مشروطه است که در آن پادشاه، رئیس دولت است. این کشور یک نظام چند حزبی دارد که در آن بسیاری از قانون گذاری ها، با استخراج و استناد به عرف های نانوشته و سوابق پارلمان وستمینستر بریتانیا صورت می گیرد که در آن کابینه دولت، از میان نمایندگان مجلس عوام انتخاب می شوند و در آن تمام نماینده ها، حداقل عضو یکی از دو جناح اصلی دولت یا مخالف دولت ( اپوزیسیون ) هستند. اما این نظام در کانادا، با اعمال برخی تغییرات تکامل یافته است: نظام حزب های کانادا، قوی تر از انگلستان است و کسب رأی بیشتر در ورود به مجلس، به عنوان نوعی رای اعتماد در نظر گرفته می شود که عملاً، منجر به کاهش نقش اعضای غیر کابینه ای پارلمان می شود. اعضای غیر کابینه ای در جناح دولت، و اعضای تازه کار یا کمتر شاخص جناح مخالف، با توجه به اینکه در صندلی های عقب تر مجلس عوام می نشینند، عقب نشین ( به انگلیسی: Backbencher ) نامیده می شوند. با این وجود، عقب نشین ها می توانند با حضور در کمیته های پارلمان، مانند کمیته حساب های عمومی یا کمیته دفاع ملی، نظر خود را اعمال کنند.
... [مشاهده متن کامل]
به طور تاریخی، دو حزب غالب کانادا، حزب لیبرال کانادا و حزب محافظه کار کانادا ( یا پیشینیان آن ) بوده اند؛ هرچند که در انتخابات ۲۰۱۱، حزب دموکرات جدید ( ان دی پی ) صعود خوبی داشت و حتی به تهدیدی برای دو حزب دیگر تبدیل شد. تاکنون احزاب کوچکتر مانند حزب ملی گرای بلوک کبکوا و حزب سبز کانادا نیز قادر به تأثیرگذاری بر روند سیاسی بوده اند.
ساختار دولت کانادا، در اصل توسط پارلمان بریتانیا از طریق مصوبه بریتانیایی آمریکای شمالی - که در حال حاضر با عنوان مصوبه قانون اساسی ۱۸۶۷ شناخته می شود - ایجاد شد، اما مدل فدرال دولت و نحوه تقسیم قدرت، توسط سیاستمداران کانادا ابداع شد. به طور خاص، پس از جنگ جهانی اول، شهروندان قلمروهای خودگردان بریتانیا ( دومینین ها ) مانند کانادا، شروع به توسعه یک حس هویت طلبی قوی کردند و در اعلامیه بالفور ۱۹۲۶، دولت بریتانیا قصد خود را برای اعطای خودمختاری کامل به این مناطق اعلام کرد.
در نتیجه در سال ۱۹۳۱، پارلمان بریتانیا اساسنامه وستمینستر را تصویب کرد و خودمختاری کانادا و دیگر قلمروهای خودگردان بریتانیا را قانونی دانست. پس از این اتفاق، سیاستمداران کانادا، تا سال ۱۹۸۲ نتوانستند در مورد فرایند اصلاح قانون اساسی به اجماع برسند و در نتیجه تا آن زمان، اصلاحات قانون اساسی کانادا همچنان به تصویب پارلمان بریتانیا نیاز داشتند. به همین ترتیب، کمیته قضایی شورای خبرگان بریتانیا، تا سال ۱۹۳۳ در پرونده های تجدید نظر کیفری و تا سال ۱۹۴۹ در پرونده های تجدید نظر مدنی، تصمیم نهایی را می گرفت.
... [مشاهده متن کامل]
به طور تاریخی، دو حزب غالب کانادا، حزب لیبرال کانادا و حزب محافظه کار کانادا ( یا پیشینیان آن ) بوده اند؛ هرچند که در انتخابات ۲۰۱۱، حزب دموکرات جدید ( ان دی پی ) صعود خوبی داشت و حتی به تهدیدی برای دو حزب دیگر تبدیل شد. تاکنون احزاب کوچکتر مانند حزب ملی گرای بلوک کبکوا و حزب سبز کانادا نیز قادر به تأثیرگذاری بر روند سیاسی بوده اند.
ساختار دولت کانادا، در اصل توسط پارلمان بریتانیا از طریق مصوبه بریتانیایی آمریکای شمالی - که در حال حاضر با عنوان مصوبه قانون اساسی ۱۸۶۷ شناخته می شود - ایجاد شد، اما مدل فدرال دولت و نحوه تقسیم قدرت، توسط سیاستمداران کانادا ابداع شد. به طور خاص، پس از جنگ جهانی اول، شهروندان قلمروهای خودگردان بریتانیا ( دومینین ها ) مانند کانادا، شروع به توسعه یک حس هویت طلبی قوی کردند و در اعلامیه بالفور ۱۹۲۶، دولت بریتانیا قصد خود را برای اعطای خودمختاری کامل به این مناطق اعلام کرد.
در نتیجه در سال ۱۹۳۱، پارلمان بریتانیا اساسنامه وستمینستر را تصویب کرد و خودمختاری کانادا و دیگر قلمروهای خودگردان بریتانیا را قانونی دانست. پس از این اتفاق، سیاستمداران کانادا، تا سال ۱۹۸۲ نتوانستند در مورد فرایند اصلاح قانون اساسی به اجماع برسند و در نتیجه تا آن زمان، اصلاحات قانون اساسی کانادا همچنان به تصویب پارلمان بریتانیا نیاز داشتند. به همین ترتیب، کمیته قضایی شورای خبرگان بریتانیا، تا سال ۱۹۳۳ در پرونده های تجدید نظر کیفری و تا سال ۱۹۴۹ در پرونده های تجدید نظر مدنی، تصمیم نهایی را می گرفت.
