سیاست خارجی اتحاد جماهیر شوروی

اتحاد شوروی با استواری سیاست لنینی صلح را دنبال می کند و برای تحکیم امنیت و همکاری گسترده بین المللی می کوشد. هدف سیاست خارجی شوروی تأمین شرایط مساعد بین المللی لازم برای اشاعه کمونیزم در شوروی و دفاع از منافع اتحاد شوروی، تحکیم مواضع سوسیالیسم جهانی، پشتیبانی از مبارزات مردم برای آزادی و ترقی، پیشگیری از جنگ های تجاوزکارانه، دستیابی به خلع سلاح عمومی
و همچنین اصل ۲۹ قانون اساسی اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی بیان می کند که:
روابط شوروی با کشورهای دیگر اساس رعایت برابری حاکمیت، امتناع متقابل از توسل به زور یا تهدید توسل به زور، تغییرناپذیری مرزها، احترام به تمامیت ارضی کشورها، حل مسالمت آمیز منازعات، عدم مداخله در امور داخلی یکدیگر، احترام به حقوق بشر و آزادیهای اساسی، احترام به حق ملیت ها در امر حاکمیت بر سرنوشت خویش، همکاری میان کشورها، اجرای صحیح و دقیق معاهداتی که از اصول و موازین حقوق بین المللی و از قراردادهای بین المللی منعقده توسط شوروی ناشی می شود، استوار است.
پس از این که اتحاد شوروی موشک هایی را در کوبا مستقر کرد. رئیس جمهور وقت آمریکا جان کندی دستور داد راه را بر تمام کشتی هایی که از بلوک شوروی راهی کوبا بود ببندند و گفت:هر حمله ای از جانب کوبا به هر کشور نیم کرهٔ غربی حملهٔ مستقیم شوروی به آمریکا تلقی خواهد شد. بعد از آن خروشچف پیشنهاد سازش داد و از آمریکا خواست موشک های مستقر در ترکیه را برچیند و در عوض شوروی موشک های کوبا را برچیند. کندی این را به عنوان یک شرط نپذیرفت ولی خروشچف تسلیم شد و دستور داد موشک های کوبا را برچینند. البته کندی پس از مدتی به بهانهٔ فاسد شدن دستور داد موشک های ترکیه را برچینند.
در دهه ۱۹۸۰ آثار فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی ظاهر شد و بالاخره در ۱۹۹۱ این کشور رسماً منحل شد و به چند کشور دیگر تجزیه شد. کشورهای تشکیل دهنده شوروی پیشین با حفظ استقلال خود در جامعه کشورهای مشترک المنافع عضو شدند.
پس از فروپاشی ۱۵ کشور جدید تأسیس شدند و فدراسیون روسیه وارث حقوقی شوروی شد، این کشورهای جدید در اروپای شرقی عبارتند از: بلاروس، اوکراین، مولداوی، در حاشیه دریای بالتیک: استونی، لتونی، لیتوانی، در قفقاز گرجستان، آذربایجان ارمنستان، در آسیای مرکزی ترکمنستان، قزاقستان، قرقیزستان، ازبکستان، تاجیکستان.