سی صد نام کنسرت نمایشی است به کارگردانی امیر جدیدی و کاری از سهراب پورناظری در سال ۱۴۰۱ شمسی در مجموعه تالار سعدآباد بر روی صحنه رفت. از بازیگران چهرهٔ این اثر می توان از جواد عزتی، طناز طباطبایی، مهران غفوریان و امیر جدیدی نام برد. همچنین خوانندگی این اثر بر عهده رضا بهرام بود.
... [مشاهده متن کامل]
سی صد بر اساس نوشته ای از ری بردبری طراحی و تدوین شده است و به موضوع کتاب سوزی و نسل کشی مغول ها در نیشابور می پردازد.
• جواد عزتی
• طناز طباطبایی
• مهران غفوریان
• دلنیا آرام
• منوچهر علیپور
• عرفان ناصری
• نیما سکوت
• امیر جدیدی
• علی نصیریان
• رضا کیانیان
این نمایش که دارای گروه بازیگری ای مملو از بازیگران چهره بود درمورد سرمایه ساخت و قیمت گذاری برای بلیط هایش که از ۵۰۰ هزار تومان شروع و تا ۷۰۰ هزار تومان به بالا قیمت داشت مورد نقد و واکنش تند فعالان حوزه تئاتر و هنر قرار گرفت و بسیاری آن را بیش از توان طبقه متوسط جامعه که اکثریت مخاطبان این کنسرت نمایش بودند و انحصاری شدن این حرفه برای مخاطبان طبقه ثروتمند جامعه شماردند.
• امشب فرصتی دست داد که در کنسرت نمایش سیصد، در محوطه زیبای سعد آباد، در جمع ایرانیان فرهنگ دوست و هنرمندان ارزشمند کشورمان حضور یابم. هنر زیبای تئاتر و تلفیق هنرمندانه آن با موسیقی فاخر و اصیل ایرانی، بار دیگر به زیبایی تمام جلوه گر تاریخ ثروتمند این مرز و بوم را به نمایش گذاشت. زیبایی این اثر هنرمندانه به ویژه با پردازش به فرهنگ اصیل ایرانی و گنجینه های شعر و ادب فارسی از حکیم فردوسی تا عطار نیشابوری و استقبال گسترده مردم فرهنگ دوست ایران، دلنواز و ارزشمند است. از خوانندگان گرانقدر این اثر به ویژه آقای رضا بهرام، آقایان پور ناظری، به کارگردانی آقای امیر جدیدی و تهیه کننده محترم حسین توتونچیان و همه هنرمندان ارزشمند این اثر فاخر، شامل خانم ها و آقایان پرتلاش و موفق تشکر و قدردانی می کنم. زنده باد ایران عزیز و پاینده باد زبان شیرین فارسی.
- حسین امیرعبداللهیان ( دیپلمات ایرانی )
• این روزها برادران پورناظری با کنسرت نمایشی دیگری به نام «سی صد»، این بار با یک گروه بازیگر ستاره، و در نهایت ناباوری امیر جدیدی در نقش کارگردان، با خوانندهٔ پاپی به نام رضا بهرام، روایتی از موضوع مهم کتاب سوزی و نسل کشی مغول ها در نیشابور به روی صحنه برده اند؛ تقریباً با همان ویژگی های کنسرت نمایش قبلی، با ستارگان مشهور بر سر زبان این روزهای سینمای ایران به علاوه پیشکسوتی همچون علی نصیریان، با گریمی به مراتب اغراق شده تر و البته بی کیفیت تر، بدون همایون شجریان و افراد باسابقه ای در تئاتر ایران مثل علی اصغر دشتی و نغمه ثمینی و البته بلیتی گران تر. از اخباری که تا به حال از این کنسرت نمایش منتشر شده و تصاویری که از اجرای موسیقی در شبکه های اجتماعی دست به دست می شود، پیداست که حتی نمی تواند، بیشتر با توجه به کیفیت اجرای موسیقی و آواز، از مخاطب عام هم نمرهٔ خوبی بگیرد. نهایتاً نظرش را بابت دیدن جواد عزتی در کنار طناز طباطبایی و امیر جدیدی به خود جلب کند. یک رسم از پیش نانوشته ای هم در پایان این کنسرت نمایش ها اجرا می شود که در نمایش های موزیکال سال های اخیر باب شده است، محمد رحمانیان به طور ویژه آن را باب کرده، و آن هم به یکباره خارج شدن تمام عوامل اجرایی روی صحنه، اعم از بازیگران و نوازندگان، از فضای نمایش و اجرای جمعی یک قطعهٔ تأثیرگذار و محبوب کلاسیک ملی میهنی است که احساسات مخاطب را بیش از پیش دچار غلیان کند؛ رسمی که بیشتر در کنسرت های موسیقی مرسوم است، اینجا، به ویژه در کنسرت نمایش های برادران پورناظری با توجه به اینکه خودشان در کنار خواننده یا مشهورترین هنرمند در مرکز قرار می گیرند، بیشتر حرکتی نمایشی به نظر می آید و باز هم حس عوام فریبانه ای از آن منعکس می شود. در قالب کنسرت نمایش تا به حال، گروه دیگری جز برادران پورناظری، اگر هم دست به تلاشی زدند، نتوانستند سر و صدایی به پا کنند و نام شان را بر سر زبان ها بیندازند. اما جریان دوم تازه ای که در عرصهٔ نمایش موزیکال شکل گرفت، برخلاف کنسرت نمایش ها، کمابیش بسته به گروه سازنده و روابط عمومی اش، توانست بیشتر مخاطب پیدا کند. چرا که دست روی شکلی از این نوع نمایش گذاشت که جامعهٔ هدفش بزرگ تر است، پتانسیل برقراری ارتباط با طیف وسیع تری از مخاطبان را دارد، و از همه مهم تر از پیش شناخته شده است؛ یعنی مخاطب می داند قرار است چه چیزی را روی صحنه ببیند.
... [مشاهده متن کامل]
سی صد بر اساس نوشته ای از ری بردبری طراحی و تدوین شده است و به موضوع کتاب سوزی و نسل کشی مغول ها در نیشابور می پردازد.
• جواد عزتی
• طناز طباطبایی
• مهران غفوریان
• دلنیا آرام
• منوچهر علیپور
• عرفان ناصری
• نیما سکوت
• امیر جدیدی
• علی نصیریان
• رضا کیانیان
این نمایش که دارای گروه بازیگری ای مملو از بازیگران چهره بود درمورد سرمایه ساخت و قیمت گذاری برای بلیط هایش که از ۵۰۰ هزار تومان شروع و تا ۷۰۰ هزار تومان به بالا قیمت داشت مورد نقد و واکنش تند فعالان حوزه تئاتر و هنر قرار گرفت و بسیاری آن را بیش از توان طبقه متوسط جامعه که اکثریت مخاطبان این کنسرت نمایش بودند و انحصاری شدن این حرفه برای مخاطبان طبقه ثروتمند جامعه شماردند.
• امشب فرصتی دست داد که در کنسرت نمایش سیصد، در محوطه زیبای سعد آباد، در جمع ایرانیان فرهنگ دوست و هنرمندان ارزشمند کشورمان حضور یابم. هنر زیبای تئاتر و تلفیق هنرمندانه آن با موسیقی فاخر و اصیل ایرانی، بار دیگر به زیبایی تمام جلوه گر تاریخ ثروتمند این مرز و بوم را به نمایش گذاشت. زیبایی این اثر هنرمندانه به ویژه با پردازش به فرهنگ اصیل ایرانی و گنجینه های شعر و ادب فارسی از حکیم فردوسی تا عطار نیشابوری و استقبال گسترده مردم فرهنگ دوست ایران، دلنواز و ارزشمند است. از خوانندگان گرانقدر این اثر به ویژه آقای رضا بهرام، آقایان پور ناظری، به کارگردانی آقای امیر جدیدی و تهیه کننده محترم حسین توتونچیان و همه هنرمندان ارزشمند این اثر فاخر، شامل خانم ها و آقایان پرتلاش و موفق تشکر و قدردانی می کنم. زنده باد ایران عزیز و پاینده باد زبان شیرین فارسی.
- حسین امیرعبداللهیان ( دیپلمات ایرانی )
• این روزها برادران پورناظری با کنسرت نمایشی دیگری به نام «سی صد»، این بار با یک گروه بازیگر ستاره، و در نهایت ناباوری امیر جدیدی در نقش کارگردان، با خوانندهٔ پاپی به نام رضا بهرام، روایتی از موضوع مهم کتاب سوزی و نسل کشی مغول ها در نیشابور به روی صحنه برده اند؛ تقریباً با همان ویژگی های کنسرت نمایش قبلی، با ستارگان مشهور بر سر زبان این روزهای سینمای ایران به علاوه پیشکسوتی همچون علی نصیریان، با گریمی به مراتب اغراق شده تر و البته بی کیفیت تر، بدون همایون شجریان و افراد باسابقه ای در تئاتر ایران مثل علی اصغر دشتی و نغمه ثمینی و البته بلیتی گران تر. از اخباری که تا به حال از این کنسرت نمایش منتشر شده و تصاویری که از اجرای موسیقی در شبکه های اجتماعی دست به دست می شود، پیداست که حتی نمی تواند، بیشتر با توجه به کیفیت اجرای موسیقی و آواز، از مخاطب عام هم نمرهٔ خوبی بگیرد. نهایتاً نظرش را بابت دیدن جواد عزتی در کنار طناز طباطبایی و امیر جدیدی به خود جلب کند. یک رسم از پیش نانوشته ای هم در پایان این کنسرت نمایش ها اجرا می شود که در نمایش های موزیکال سال های اخیر باب شده است، محمد رحمانیان به طور ویژه آن را باب کرده، و آن هم به یکباره خارج شدن تمام عوامل اجرایی روی صحنه، اعم از بازیگران و نوازندگان، از فضای نمایش و اجرای جمعی یک قطعهٔ تأثیرگذار و محبوب کلاسیک ملی میهنی است که احساسات مخاطب را بیش از پیش دچار غلیان کند؛ رسمی که بیشتر در کنسرت های موسیقی مرسوم است، اینجا، به ویژه در کنسرت نمایش های برادران پورناظری با توجه به اینکه خودشان در کنار خواننده یا مشهورترین هنرمند در مرکز قرار می گیرند، بیشتر حرکتی نمایشی به نظر می آید و باز هم حس عوام فریبانه ای از آن منعکس می شود. در قالب کنسرت نمایش تا به حال، گروه دیگری جز برادران پورناظری، اگر هم دست به تلاشی زدند، نتوانستند سر و صدایی به پا کنند و نام شان را بر سر زبان ها بیندازند. اما جریان دوم تازه ای که در عرصهٔ نمایش موزیکال شکل گرفت، برخلاف کنسرت نمایش ها، کمابیش بسته به گروه سازنده و روابط عمومی اش، توانست بیشتر مخاطب پیدا کند. چرا که دست روی شکلی از این نوع نمایش گذاشت که جامعهٔ هدفش بزرگ تر است، پتانسیل برقراری ارتباط با طیف وسیع تری از مخاطبان را دارد، و از همه مهم تر از پیش شناخته شده است؛ یعنی مخاطب می داند قرار است چه چیزی را روی صحنه ببیند.
