سکونت پذیری سامانه های ستاره ای نوترونی

دانشنامه عمومی

سکونت پذیری سامانه های ستاره ای نوترونی به معنای ارزیابی و بررسی امکان حیات در سیارات و قمرهایی است که به دور یک ستاره نوترونی می چرخند. [ ۱]
یک سیاره قابل سکونت که به دور یک ستاره نوترونی می چرخد باید بین یک تا ۱۰ برابر جرم زمین باشد. اگر سیاره سبک تر باشد، جو آن از بین می رود. اتمسفر آن نیز باید به اندازه ی کافی ضخیم باشد تا بتواند تابش پرتو ایکس شدیدی را که از ستاره والد ساطع می شود، به گرما روی سطح آن تبدیل کند. در این شرایط می تواند دمای مناسب برای زندگی داشته باشد. [ ۱]
میدان مغناطیسی یا مگنتوسفری که به اندازه کافی قوی باشد، از سیاره در برابر بادهای شدید خورشیدی محافظت می کند. این امر می تواند از جو سیاره برای چندین میلیارد سال محافظت کند. چنین سیاره ای می ‎تواند آب مایع روی سطح خود داشته باشد. [ ۱]
• زیست پذیری سیاره ای
سکونت پذیری قمرهای طبیعی
زیست پذیری سامانه های ستاره ای دوگانه
سکونت پذیری سامانه های ستاره ای رشته اصلی نوع کی
• تخم اژدها و دنباله آن استارکوئیک ، رمان های رابرت ال فوروارد ، درباره زندگی در خود ستاره نوترونی.
عکس سکونت پذیری سامانه های ستاره ای نوترونیعکس سکونت پذیری سامانه های ستاره ای نوترونی
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف

پیشنهاد کاربران

بپرس