سکونت

در زبانِ پارسیِ میانه واژه یِ " مانِشن = مان. ِشن" ( به پارسیِ نو : مانِش = مان. ِش ) از فعل " ماندن" ، به چمِ " سکونت" آمده است و برابر با " Wohnen " ( آلمانی ) است. ( بسنجید با واژه یِ " مان" در زبانِ پارسیِ میانه به چمِ " خانه، کده". )
پس داریم :
مانِش داشتن= سکونت داشتن، ساکن بودن/ شدن

رُموک = سکونت و اسکان

سکونت: همتای پارسی این واژه ی عربی، اینهاست:
اَدیواس adivās ( سنسکریت: adhivāsa )
آوسه āvasa ( سنسکریت )
نیواسه nivāsa ( سنسکریت )

فروکش کردن ، ارام گرفتن، اسکان ، توقف، اقامت، جایگیری، بنه نهادن ، منزل کردن

سُکونَت:
١. ساکن / باشنده / زیستور شدن، خانەگزینی، خانه گزیدن، خانەگیری، خانه گرفتن
۲. [کهنه] آرامش
۳. [کهنه] فرمندی، سنگینی، ارجمندی

شاهی

آرمایی/آرمایگی/

آرمِش

همچنین از برابر بجای دیگری نیز برای واژه تازی سکونت نامبرده شده ک واژه زیبای نشیمن میباشد برای نمونه وی در شهر تهران نشیمن دارد یا همان سکونت دارد

برابر واژه تازی سکونت میشود باشیدن و باشندگی و ماندگاری و مانشت هم برابر بجای میباشد