سکه های هخامنشی شامل سکه های دارای نشان بز و گوسفند نر در دوره کوروش و کمبوجیه و سکه های دریک و سیگلوی که از دوره داریوش یکم هخامنشی تا پایان دوره هخامنشیان رواج داشت، می شود.
در سده ۶ پیش از میلاد در ساردیس لیدیه ضرابخانه ای وجود داشته است که از فتح ساردیس بدست کورش در ۵۴۷، از آن برای ضرب سکه های هخامنشی استفاده شد. این سکه ها تصویر روبرویی از یک شیر و یک گاو نر را در روی سکه، که نمادی بوده که همراه نام پارسه وجود داشته، و دو چهارگوش حک شده بر پشت سکه داشتند.
... [مشاهده متن کامل]
در دوره داریوش نخست سومین پادشاه هخامنشی ( ۵۲۱ تا ۴۸۵ پیش از میلاد ) به فرمان وی نخستین سکه های زرین «دریک» و سیمین سیگلوی که شهرت جهانی یافتند، ضرب گردید. سکه هایی که مردم می توانستند آن ها را به آسانی در تمام سرزمین پهناور ایران یعنی از مصر تا هندوستان که بخش سترگی از جهان آنروز را پایه ریزی می داد به کار برند و از این بابت دشواری هایی که میان قوم ها و ایالت های گوناگون ایران در امر داد و ستد وجود داشت، بر طرف گردید. سکه دریک زرین تنها به فرمان شخص پادشاه ضرب می شد لیکن سکه های سیمین چنین وضعی نداشت. داریوش اجازه داده بود، تا ساتراپهای او سکه های سیمین مورد نیاز را در ضرابخانه های واقع درقلمرو فرمانروایی خود ضرب نمایند. سکه های دریک در کلیه کشورهای مجاور به ویژه یونان بسیار رواج داشت، به گونه ای که بانکداران بیگانه با رغبت بسیار پول هخامنشی را می پذیرفتند و قسمت مهمی از داد و ستدها بانکی خود را با آن انجام می دادند.
سکه های زر را دریک ( داریک ) و سکه های سیم را سیگلوی می گفتند. وزن دریک ۸/۴۲ گرم و وزن سیگلوی ۱۰/۷۵ گرم بود. عیار سکه های دریک بسیار بالا بود و با آزمایش روی نمونه های به دست آمده معلوم شده است که فلزش تنها ۳٪ آلیاژ می داشته است. این خلوص بالا باعث رواج این سکه شد و همواره سکه های طلای هخامنشی سخت معتبر بودند. در اواخر دوران هخامنشی دودریکی هم ضرب شد. کیفیت سکه های زر در تمام دوران هخامنشی ثابت ماند.
در دوره داریوش سوم، دو دریکی که به وزن ۱۶/۸۰گرم و نیم دریکی که نصف دریک بود و از دید نقش نیز ناچیز تفاوتی با دریک و سیگلوی داشت، ایجاد گردید. بر پشت سکه های دریک و سیگلوی، بیشتر فرورفتگی نابسامان چهارگوش یا چهارگوش مستطیل وجود دارد که دربعضی از این فرورفتگی ها اگر دقت شود نقش دیده می شود.
دریک ها و سیگلوی ها دارای نقش «کماندار پارسی» اند. این نقش در طول دو قرن سلطنت هخامنشیان تغییراتی داشت. از آنجا که سکه های هخامنشی تاریخ ضرب ندارند از روی قرائن دیگر نقش های مربوط به دوران هر پادشاه را تعیین کرده اند. سکه های هخامنشی جز موارد استثنایی تنها در یک سو دارای نقش هستند و پشت آن ها معمولاً فرورفتگی مربع شکل و ناهمواری های نامنظمی وجود دارد. اینها اثر قسمت برجستهٔ سندانی است که هنگام چکش زدن بر سکه گذاشته می شد؛ و بر سکه های دریک داریوش سوم، تصویر کماندار، مانند کمانداران پیش از او نیزه به دست ندارد، بلکه به جای نیزه دشنه به دست گرفته است.
در سده ۶ پیش از میلاد در ساردیس لیدیه ضرابخانه ای وجود داشته است که از فتح ساردیس بدست کورش در ۵۴۷، از آن برای ضرب سکه های هخامنشی استفاده شد. این سکه ها تصویر روبرویی از یک شیر و یک گاو نر را در روی سکه، که نمادی بوده که همراه نام پارسه وجود داشته، و دو چهارگوش حک شده بر پشت سکه داشتند.
... [مشاهده متن کامل]
در دوره داریوش نخست سومین پادشاه هخامنشی ( ۵۲۱ تا ۴۸۵ پیش از میلاد ) به فرمان وی نخستین سکه های زرین «دریک» و سیمین سیگلوی که شهرت جهانی یافتند، ضرب گردید. سکه هایی که مردم می توانستند آن ها را به آسانی در تمام سرزمین پهناور ایران یعنی از مصر تا هندوستان که بخش سترگی از جهان آنروز را پایه ریزی می داد به کار برند و از این بابت دشواری هایی که میان قوم ها و ایالت های گوناگون ایران در امر داد و ستد وجود داشت، بر طرف گردید. سکه دریک زرین تنها به فرمان شخص پادشاه ضرب می شد لیکن سکه های سیمین چنین وضعی نداشت. داریوش اجازه داده بود، تا ساتراپهای او سکه های سیمین مورد نیاز را در ضرابخانه های واقع درقلمرو فرمانروایی خود ضرب نمایند. سکه های دریک در کلیه کشورهای مجاور به ویژه یونان بسیار رواج داشت، به گونه ای که بانکداران بیگانه با رغبت بسیار پول هخامنشی را می پذیرفتند و قسمت مهمی از داد و ستدها بانکی خود را با آن انجام می دادند.
سکه های زر را دریک ( داریک ) و سکه های سیم را سیگلوی می گفتند. وزن دریک ۸/۴۲ گرم و وزن سیگلوی ۱۰/۷۵ گرم بود. عیار سکه های دریک بسیار بالا بود و با آزمایش روی نمونه های به دست آمده معلوم شده است که فلزش تنها ۳٪ آلیاژ می داشته است. این خلوص بالا باعث رواج این سکه شد و همواره سکه های طلای هخامنشی سخت معتبر بودند. در اواخر دوران هخامنشی دودریکی هم ضرب شد. کیفیت سکه های زر در تمام دوران هخامنشی ثابت ماند.
در دوره داریوش سوم، دو دریکی که به وزن ۱۶/۸۰گرم و نیم دریکی که نصف دریک بود و از دید نقش نیز ناچیز تفاوتی با دریک و سیگلوی داشت، ایجاد گردید. بر پشت سکه های دریک و سیگلوی، بیشتر فرورفتگی نابسامان چهارگوش یا چهارگوش مستطیل وجود دارد که دربعضی از این فرورفتگی ها اگر دقت شود نقش دیده می شود.
دریک ها و سیگلوی ها دارای نقش «کماندار پارسی» اند. این نقش در طول دو قرن سلطنت هخامنشیان تغییراتی داشت. از آنجا که سکه های هخامنشی تاریخ ضرب ندارند از روی قرائن دیگر نقش های مربوط به دوران هر پادشاه را تعیین کرده اند. سکه های هخامنشی جز موارد استثنایی تنها در یک سو دارای نقش هستند و پشت آن ها معمولاً فرورفتگی مربع شکل و ناهمواری های نامنظمی وجود دارد. اینها اثر قسمت برجستهٔ سندانی است که هنگام چکش زدن بر سکه گذاشته می شد؛ و بر سکه های دریک داریوش سوم، تصویر کماندار، مانند کمانداران پیش از او نیزه به دست ندارد، بلکه به جای نیزه دشنه به دست گرفته است.
