سکاکیه

[ویکی فقه] از فرق کلامی شیعه که پیرو ابو جعفر محمد بن خلیل سکّاک از متکلمان امامیه بودند . و خداوند را بخودی خود عالم می‏دانستند و وصف عالمیت او را در وی از صفات ذاتی او می‏شمردند.
وی شاگرد ابو محمد هاشم بن حکم (در گذشته در ۱۹۹ ه) و از معاصرین چند تن از مشاهیر «معتزله» مانند ابو عثمان عمرو بن بحر جاحظ و ابو جعفر محمد بن عبد اللّه اسکافی و ابو الفضل جعفر بن حرب بوده است، و در نیمه اوّل قرن سوم هجری می‏زیسته است.

لقب وی
لقب او در غالب کتب قدیم به تحریف شکال و سکال و سکاک و شکاک ضبط شده ولی بلا شبهه این کلمه سکّاک است به معنی کسی که کار او ساختن سکه یعنی گاو آهن باشد.

تلفظ واژه
تلف این واژه به فتح سین و تشدید کاف است.

تالیفات
...

سَکّاکیه
فرقه ای از شیعة امامیه، پیروان ابوجعفر محمد بن خلیل/جلیل سکاک، پدیدآمده در نیمة اول قرن 3ق. سکاک از شاگردان هشام بن حکم ( ـ199ق)، از متکلمان امامیه، قائل به تشبیه خداوند به انسان و جسم و معتقد به بداء بود و می گفت خداوند زمانی نمی دانسته و بعداً دانا شده و عملش حادث است. سکاکیه علم را از صفات ذاتی خداوند می شمردند. از تألیفات سکاک، کتاب المعرفه در باب استطاعت و کتاب التوحید است.
43011000