سکارا برای

سِکارا بِرای[ الف] سکونت گاهی پیشاتاریخی بازمانده از دوران نوسنگی است واقع در جزیرهٔ مِین لند از مجمع الجزایرِ اورکنیِ اسکاتلند. این سکونت گاه شامل هشت خانهٔ کشیدهٔ سنگی می شود که بین سال های ۰۳۱۸۰ ۳۱۸۰ ( پ. م ) و ۰۲۵۰۰ ۲۵۰۰ ( پ. م ) در آن ها زندگی جریان داشته. خانه های سکارا بِرای با کوچه ای کوچک و سنگی به هم متصل می شوند و تشکیل ارگانیسمی فشرده می دهند. به تخمین باستان شناسان، جمعیت سکارا بِرای در بزرگترین اندازه اش به صد نفر می رسیده.
سکارا بِرای در بین آثار بازمانده از اروپای دوران نوسنگی منحصر به فرد است، چرا که به سبب دفن شدن در شن به شکل شگفت انگیزی سالم باقی مانده و بابت معلوماتی که دربارهٔ سبک زندگی انسان در آن عصر به دست می دهد «پمپئی اسکاتلندی» خوانده شده است.
سکارا بِرای در پی تندبادی سخت در زمستان سال ۱۸۵۰ کشف شد. تندبادی دیگر در سال ۱۹۲۴ به یکی از خانه ها آسیب رساند و لزوم کاوش در سکارا بِرای و محافظت از آن را نمایان ساخت. در اواخر دههٔ ۱۸۵۰ و در سال های ۱۹۲۸–۱۹۳۰ کاوش هایی در سکارا بِرای انجام شد، ولی تا دههٔ ۱۹۷۰ بررسی باستان شناسانهٔ دقیقی در آن صورت نگرفت.
در سال ۱۹۹۹ یونسکو سکارا بِرای را به همراه میزهو، سنگ های ایستادهٔ استِنِس، و حلقهٔ برودگار تحت عنوان «قلب ارکنی نوسنگی»[ ب] به فهرست میراث جهانیش افزود. امروزه این اثر یکی از پنج مکان اسکاتلند در این فهرست است و مدیریت آن را مؤسسهٔ محیط زیست تاریخی اسکاتلند بر عهده دارد.
در زمستان سال ۱۸۵۰، تندبادی سخت در حزیرهٔ اورکنی سبب خرابی گسترده و مرگ دستکم ۲۰۰ نفر شد. [ ۱] در خورِ اسْکِیل، تندباد لایه های زیرین تپه ای بزرگ و غیرعادی موسوم به «سکرابرا»[ پ] را نمایان ساخت. پس از طوفان، روستاییان محلی شکل اجمالی تعدادی خانهٔ کوچک بدون بام را تشخیص دادند. [ ۲] [ ۱]
ویلیام وات اسکیل، لیرد[ ۲] محوطه تا سال ۱۹۱۳ دست نخورده ماند. در آن سال گروهی بیل به دست وارد محوطه شدند و تعدادی نامعلوم از عتیقه ها و دست سازه ها را با خود بردند. [ ۱] در سال ۱۹۲۴، تندبادی دیگر بخشی از یکی از خانه ها را خراب کرد. تصمیم بر این شد که حفاظت و مطالعهٔ محوطه جدی تر دنبال شود. [ ۱] این امر به استاد استرالیایی دانشگاه ادینبرو وی. گوردون چایلد محول شد. چایلد در میانهٔ سال ۱۹۲۷ برای بار نخست از سکارا بِرای بازدید کرد. [ ۱]