سپیدروی

لغت نامه دهخدا

سپیدروی. [ س َ / س ِ ] ( اِ مرکب ) قلعی را گویند و آن جوهری است که ظروف مس را بدان سفید کنند. ( برهان ) ( جهانگیری ) ( انجمن آرا ) : مشتری دلالت کند بر ارزیز و قلعی و سپیدروی. ( التفهیم ). و دیگران گفته اند اگر قدح از سیم باشد یا از سپیدروی یا از آبگینه... تا بشستن روی پاک شود. ( ذخیره خوارزمشاهی ). || ( ص مرکب ) کنایه از روشن روی و سرخ روی. ( برهان ). اَغَرّ. ( تاج المصادر بیهقی ). سپیدرو :
پیری رسید و موی سیاهت سپید شد
یار سپیدروی سیه موی را مخواه.
سوزنی.
رجوع به سپیدروی شود. || کنایه از نیک بخت. ( برهان ). کنایه از مردم نیک بخت ، بخلاف سیاه روی ، و آن راسپیدکار نیز گویند. ( انجمن آرا ). سربلند. سرافراز :
او بقیامت سپیدروی نخیزد
زآنکه سیه بست بر قفای صفاهان.
خاقانی.
آدم ازاو ببرقع همت سپیدروی
شیطان از او بسیلی حرمان سیه قفا.
خاقانی.
رجوع به سپیدرو شود.

پیشنهاد کاربران

بپرس