سپیدرو

/sepidru/

فرهنگ اسم ها

لغت نامه دهخدا

سپیدرو. [ س َ / س ِ ] ( ص مرکب ) سپیدچهره و سپیدپوست. مقابل سیاه رو :
همچون بیاض چشم سیاهان خوش نگاه
هند از غریب زاده ایران سپیدروست.
میرزا طاهر ( از آنندراج ).
رجوع به سپیدروی شود. || بمجاز، بمعنی سربلند. سرفراز. سرافراز :
سپیدرویم چون روز تا بمدحت تو
سیاه کردم چون شب دفاتر الواح.
مسعودسعد.
|| کنایه از مردم نیک ، بر خلاف سیه روی ، و آن را سپیدکار نیز گویند، و روسپید مثله. ( آنندراج ). سرافراز. مفتخر برای حسن عملی. رجوع به سفیدرو و سپیدروی شود. || کنایه از شکفته رو و سرخ رو. ( آنندراج ). خوشحال. خندان. شکفته :
دایم دلم ز باد نکویان سپیدروست
مانند میزبان که ز مهمان سفیدروست.
میرزا طاهر وحید ( از آنندراج ).
رجوع به سفیدرو و سفیدروی شود.

فرهنگ فارسی

سفیدروی، سپیدچهره، کنایه ازنیکوکار، سربلند

فرهنگ عمید

۱. آن که چهره ای سفید و درخشان دارد، روسفید، سپیدرخ، سپیدچهره.
۲. [مجاز] مردم نیکوکار.
۳. [مجاز] سربلند، سرفراز.

پیشنهاد کاربران

بپرس