تن خنگ بید ارچه باشد سپید
بترّی و نرمی نباشد چو بید.
رودکی.
سرخی خفچه نگر از سرخ بیدمُعْصَفَرگون پوستش او خود سپید.
رودکی.
هشیوار با جامه های سپیدلبی پر ز خنده دلی پر امید.
فردوسی.
گرچه زرد است همچو زرّ پشیزیا سپید است همچو سیم ارزیر.
لبیبی.
مادرتان پیر گشت و پشت بخم کردموی سر او سپید گشت و رخش زرد.
منوچهری.
مغزک بادام بوی با زنخدان سپیدتا سیه کردی زنخدان را چو کنجاره شدی.
؟ ( از فرهنگ اسدی نخجوانی ).
که سفید و سیاه دفتر و جاه دیده دارد سپید و نامه سیاه.
سنایی.
زین دو نان سپید و زرد فلک فلکت ساز خوان نخواهد داد.
خاقانی.
دندان نکنی سپید تا لب از تب نکنی کبود هر دم.
خاقانی.
من آن روز بر کندم از عمر امیدکه افتادم اندر سیاهی سپید.
سعدی.
- چشم ِ سپید ؛ چشم خالی از نور. ( آنندراج ).- زمین سفید ؛ کنایه از خالی چون زمین خالی از عمارت. ( آنندراج ).
- سپیدروز، روز سپید ؛ بمعنی روز روشن. منور :
شب سیاه بدان زلفکان تو ماند
سپیدروز بپاکی رخان تو ماند.
دقیقی.
شما را سوی من گشاده ست راه بروز سپید و شبان سیاه.
فردوسی.
یکی سخت سوگند شاهانه خوردبروز سپیدو شبان سیاه.
فردوسی.
بیشتر بخوانید ...