جشن سِپَندارمَذگان یا اِسپَندگان یا اِسفَندارمَذگان یکی از جشن های ایران باستان است که در ۵ اسفند گاه شمار یزدگردی و ۲۹ بهمن گاه شمار خورشیدی برای گرامیداشت زن، زمین و مادر برگزار می شود. این جشن ریشه در شاهنشاهی هخامنشی دارد. ابوریحان بیرونی در آثارالباقیه آورده است که ایرانیان باستان، پنجم اسفند را روز بزرگداشت زن و زمین می دانستند.
... [مشاهده متن کامل]
در گاه شماری یزدگردی ( ساسانی ) و گاه شماری اوستایی نو هر ماه ۳۰ روز بوده است و ۵ روز به آخر سال اضافه می شده است. در این تقویم هر روزی از ماه به جای اعداد، اسم مخصوصی دارد و در روزی که اسم ماه و روز با یکدیگر همسان می شود جشنی برگزار می شود. روز ۵ ام هر ماه اسپند نامیده می شود و در ۵ ام ماه اسپند جشن سپندارمذگان برگزار می شود. این روش نامگذاری ۳۰ روز ماه به دلیل داشتن فقط ۳۰ اسم برای هر روز از ماه با گاه شماری هجری خورشیدی با ماه های ۳۱ روزه هماهنگی و امکان تعریف ندارد.
منابع کهن از جمله ابوریحان این جشن را در روز ۵ اسفند یاد کرده اند، با توجه به تغییر ساختار گاه شمار ایرانی و سی و یک روزه شدن شش ماه نخست سال در گاه شماری خورشیدی، برخی این جشن را در۲۸ بهمن و برخی در ۵ اسفند برگزار می کنند. بر پایهٔ منابع کهن و همان طور که از نام آن پیداست این جشن به روز اسپند یعنی پنجمین روز ماه از ماه اسفند اشاره دارد. در هر ماه، یک بار، نام روز و ماه یکی می شده است که در همان روز که نامش با نام ماه مقارن می شد، جشنی ترتیب می دادند متناسب با نام آن روز و ماه. همین طور روز پنجم هر ماه سپندار مذ یا اسفندار مذ نام داشت که در ماه دوازدهم سال که آن هم اسفندار مذ نام داشت، جشنی با همین عنوان می گرفتند. محمد نجاری پژوهشگر مطالعات تطبیقی زنان در هنر و ادبیات، نیز در سخنرانی خود با عنوان سوگ و سورنامه، با استناد به ابوریحان بیرونی و گُردیزی، تاریخ پنج اسفند را در گاه شمار زرتشتی درست می داند و می گوید: «بنا به گفتهٔ ابوریحان اسپندارمَذ ایزد موکل بر زمین و ایزدِ پشتیبان و نگاهبان زنان شوهر دوست و پارسا و درستکار بوده و به همین مناسبت این روز، جشن زنان، نامگذاری و مردم برای گرامیداشت زنان، به ایشان کادو می دادند و بخشش می کردند. این گزاره را گردیزی نیز در زین الاخبار آورده است: از این روی جشن را مردگیران می گفتند که زنان به اختیار خویش و با آزادی، شوی و مَرد زندگی خود را برمی گزیدند؛ بنابراین در روز پنجم ماه اسفند جشن زنانهٔ «مَردگیران» یا «مژدگیران» که ویژه زنان نام داشته، برگزار می شده است؛ پس تاریخ درست جشن سپندارمذگان یا اسپندگان یا مردگیران یا مژدگیران، در گاه شمار خورشیدی ۵ اسفند خواهد بود. »
... [مشاهده متن کامل]
در گاه شماری یزدگردی ( ساسانی ) و گاه شماری اوستایی نو هر ماه ۳۰ روز بوده است و ۵ روز به آخر سال اضافه می شده است. در این تقویم هر روزی از ماه به جای اعداد، اسم مخصوصی دارد و در روزی که اسم ماه و روز با یکدیگر همسان می شود جشنی برگزار می شود. روز ۵ ام هر ماه اسپند نامیده می شود و در ۵ ام ماه اسپند جشن سپندارمذگان برگزار می شود. این روش نامگذاری ۳۰ روز ماه به دلیل داشتن فقط ۳۰ اسم برای هر روز از ماه با گاه شماری هجری خورشیدی با ماه های ۳۱ روزه هماهنگی و امکان تعریف ندارد.
منابع کهن از جمله ابوریحان این جشن را در روز ۵ اسفند یاد کرده اند، با توجه به تغییر ساختار گاه شمار ایرانی و سی و یک روزه شدن شش ماه نخست سال در گاه شماری خورشیدی، برخی این جشن را در۲۸ بهمن و برخی در ۵ اسفند برگزار می کنند. بر پایهٔ منابع کهن و همان طور که از نام آن پیداست این جشن به روز اسپند یعنی پنجمین روز ماه از ماه اسفند اشاره دارد. در هر ماه، یک بار، نام روز و ماه یکی می شده است که در همان روز که نامش با نام ماه مقارن می شد، جشنی ترتیب می دادند متناسب با نام آن روز و ماه. همین طور روز پنجم هر ماه سپندار مذ یا اسفندار مذ نام داشت که در ماه دوازدهم سال که آن هم اسفندار مذ نام داشت، جشنی با همین عنوان می گرفتند. محمد نجاری پژوهشگر مطالعات تطبیقی زنان در هنر و ادبیات، نیز در سخنرانی خود با عنوان سوگ و سورنامه، با استناد به ابوریحان بیرونی و گُردیزی، تاریخ پنج اسفند را در گاه شمار زرتشتی درست می داند و می گوید: «بنا به گفتهٔ ابوریحان اسپندارمَذ ایزد موکل بر زمین و ایزدِ پشتیبان و نگاهبان زنان شوهر دوست و پارسا و درستکار بوده و به همین مناسبت این روز، جشن زنان، نامگذاری و مردم برای گرامیداشت زنان، به ایشان کادو می دادند و بخشش می کردند. این گزاره را گردیزی نیز در زین الاخبار آورده است: از این روی جشن را مردگیران می گفتند که زنان به اختیار خویش و با آزادی، شوی و مَرد زندگی خود را برمی گزیدند؛ بنابراین در روز پنجم ماه اسفند جشن زنانهٔ «مَردگیران» یا «مژدگیران» که ویژه زنان نام داشته، برگزار می شده است؛ پس تاریخ درست جشن سپندارمذگان یا اسپندگان یا مردگیران یا مژدگیران، در گاه شمار خورشیدی ۵ اسفند خواهد بود. »
سپن دار مذ یا سپند آرمئیتی
واژه دو بخشی هست بخش نخست سپن به معنی گسترش یافتن اضافه شدن ، افزاینده ، افزایش یافتن . و بخش دوم آرمئیتی هست به معنی بیرون زدن از خاک ، شکوفا شدن خاک ، برجسته شدن خاک ،
... [مشاهده متن کامل]
خاک بارو ، معنی کلی میشه افزاینده باروری خاک یا افزاینده خاک بارو یا زمین بارور
خود واژه آمئیتی به معنی بیرون زده از خاک هست دو بخشی هست بخش نخست آر هست و بخش دوم متی به معنی خاک هست
واژه دو بخشی هست بخش نخست سپن به معنی گسترش یافتن اضافه شدن ، افزاینده ، افزایش یافتن . و بخش دوم آرمئیتی هست به معنی بیرون زدن از خاک ، شکوفا شدن خاک ، برجسته شدن خاک ،
... [مشاهده متن کامل]
خاک بارو ، معنی کلی میشه افزاینده باروری خاک یا افزاینده خاک بارو یا زمین بارور
خود واژه آمئیتی به معنی بیرون زده از خاک هست دو بخشی هست بخش نخست آر هست و بخش دوم متی به معنی خاک هست
سِپَندارمَذ: سِپَندارمَد - واژه پارسی میانه ( پارسیک، پارسیگ )
اوستایی: سِپَنتا آرمیتی یا آرمَئیتی ( ārmaīti )
نام دیگر آن در اوستا: توشنامَتی، توشنامَئیتی ( tušnāmaīti )
پهلوی ( پارسیک ) : سپندارمد یا سپندارمذ
... [مشاهده متن کامل]
.
هندی: پاک >>> spasht ( स्पष्ट )
اسپانیایی: مقدس>>> Santo
اسلاوی ( روسی، اوکراینی، بلاروسی، اسلووِنیایی و. . . ) :
مقدس >>> Svyatoy ( Святой )
.
یادآوری از واژه نوروز، تیشتر و عمونوروز:
پنجمین روز از گاهشمار سی روزه اوستایی!
ایزدبانو باروَری و عاشقی، ایزدبانو نگهبان جنگل و درختان،
فرشته نگهبان سه پند بزرگ ایرانیان باستان ( سپاس! ) :
پندار نیک ( هومَت ) ، گفتار نیک ( هوخت ) ، کردار نیک ( هورِشت )
.
اسفند ماه: تیشتر تخم های گیاهانی که به دست اَیوداد ( گاو یکتا آفریده که بعدها روح و توانایی آن به ایزد گوش داده شد، نگاهی به واژه یلدا شود! ) رشد کرده بود را با کمک سیمرغ ( سیرنگ ) بر آسمان می برد و سپس بر روی همه ی زمین می باراند >>>
به کمک سِپَندارمَذ، درختی اساطیری به نام:
ویسپوبیش ( vīspō - bīš، وِن جَد بیش، درمانگر همه دردها ) یا هَرویسپ ( هَروِسپ ) تخمه می روید!
( ( ویسپ ( ویسپو ) : همه، تمام، کامل
بیش: در اوستا: بَئیشَ ( baēša ) -
آسیب، صدمه، گزند، زخم، خسارت، زیان، انگره! -
بیماری، درد و رنج، آزار و اذیت، سختی و گرفتاری
معنی: درمانگر همه دردها و بیماری ها، درواخ دهنده همه سختی ها و گرفتاری ها، بهبودی همه آسیب ها و زخم ها ) )
.
نام دیوهای آن در مَزدَِیَسنان ( māzdēsnān ) :
ناگهیس ( ناگهیسا، ناهیه، نانگهیثیَه ) و همچنین پَریمَتی ( پَئری مَئتی، پَئیری مَئیتی، تَرومَئتی ) :
دیو تنفر، بد دلی و دلزدگی، عاشق نبودن و دوست نداشتن کسی - دیو خودخواهی ( تکبر ) ، کبکبه دبدبه ( غرور ) ، نِخوَت >>> دشمن سِپَندارمَذ
.
یکی از سین های هفت سین نوروز نماد سپندارمذ هست:
سیب: مظهری برای راز و رمز عشق، دلدادگی و باروَری - نمادی از ایزدبانو دلدادگی و باروری و نگهبان جنگل و سه پند بزرگان: سِپَندارمَذ
.
سِپَنت: سپَنتا، پرهیزکار ( پرهیزگار ) ، درستکار، بِهدین ( زرتشتی ) ، اَشامند ( اَشو، اَشوَن، اَشوان ) ، هیرسا، پاک و مقدس، وَرجاوَند!
آرم: اِرَم - درست، راست، نیک ( نیکو ) ، خوب، خوش، بهتر، شایسته، پسندیده، اَشا ( درست و راست ) ، هَژیر! -
باغ و بوستان زیبا و با شکوه ( پرتتش! ) ، بهشت، پردیس، مینو، خُلد!
میتی: مَئیتی ( maīti ) - من ( مَنِش )
پندار، اندیشه، رای، فکر - قضاوت، داوری، سنجش، ارزیابی -
شخصیت، انسانیت، منش، نهاد، وجود، گوهره، نژاد، خیم!، آسِن ( در واژه آسنا! )
به مانند: قهرمان ( کُهرمان ) ، پیمان، فرمان، دشمن، ایرمان، دارمان، نومان! و. . .
.
معنی: افتاده، فروتن، خاکسار، سربه زیر، خاشع، متواضع، آستین پوش!
سرشت خوب ( هومَت: پندار نیک ) ، نژاد والا، گوهره چشمگیر و تماشایی -
بهشتی ( پَرتَتِش! ) ، مینویی، پردیسی ( فردیسی ) ، خُلدی! -
با اصل و نسب، ریشه دار، تبارمند، شریف، نجیب، شرافتمند، پاک نژاد ( اوستا: اَشَستو، ašastu ) ، سِپَنتا، بزرگوار، مناعت طبع، بلندنظر، بزرگ منش ( فرانسوی: لِیدی ) ، وَرجاوَند!
پیشکِسوَت، کهنه کار، اسطوره ( استوره ) ! -
با تجربه، کافی، کاردان، حرفه ای، ماهِر، این کاره، آزموده، زُبده، کاربَلَد، کارکُشته، دنیا دیده، آبدیده!
.
جشن سِپندارمَذگان ( روزِ عشق، وَلنتاین ایرانی ) :
در گاهشمار ( تقویم ) اوستایی برابر با 5 اسفند است!
در گاهشمار امروزه برابر با 29 بهمن است!
( ( گرچه بیشتر پژوهشگران:
زمان درست آن را همان 5 اسفند می دانند و می پندارند که نباید آن را با گاهشمار امروزه سنجید!
پیشنهاد: بهتر است آن را "هفته عشق" بنامیم و از ۲۹ بهمن تا 5 اسفند این آیین را انجام دهیم! ) )
.
در این روز، مردان و زنان به همدیگر ( همدیگه ) "عشق" هدیه می دهند یا غافلگیری شادی برگزار می کنند یا از همدیگر خواستگاری می کنند!
( ( آن را با جشن مَردگیران ( مُزد گیران، نورَهان! ) یکسان ندانید:
این جشن در 24 یا 25 اسفندماه یا پنج روز پایانی به اسفند برگزار می شده است و زنان هر چه از شوهران خود می خواستند باید انجام می دادند و مردان برای آن ها هدیه می گرفتند ( مرد گیران ) !
یا یک خواسته یا نورَهانی ( مُزدی ) از زنان خود را دم نوروز برآورده می کردند ( مُزد گیران ) !
زنان در این روز فرمانروایی و پادشاهی می کردند ) )
.
اوستا: ویسپِرَد، کرده ( فصل ) 3، بند4:
nāirikāmca āstāya frāyō - humatam frāyō - hūxtām frāyō - hvarshtam
hush - hām - sāstām ratuxshathrām ashaonīm yām "ārmaitīm spentām" yasca tē khena ahura mazda
naremca ashavanem āstāya frāyō - humatem frāyō hūxtem frāyō - hvarshtem
vistō - fraoreitīm evistō - kayadhem yenghe shyaothnāish gaētha asha frādente
معنی: بانویی ( نایریکا! ) را ایستاده ( استوار ) فراخوانم، که در اندیشه ( منش ) نیک ( هومت ) سرآمد، در گفتار نیک ( هوخت ) سرآمد، در کردار نیک ( هورشت ) سرآمد[باشد]
خوب آموخته ( زنِ زندگی ) ، فرمانبردار شوهر ( رَد یا سرپرست ) ،
وَرجاوَند ( اَشا، مقدس ) ؛ چون، " سِپَنتا آرمیتی، سِپَندارمذ" و [چون] از آن بانوانی که از تو هستند، ای اهورامزدا! ( زنانِ نیک، اهورایی هستند! )
و مرد وَرجاوندی ( اَشایی، مقدسی ) را ایستاده ( سَرسَخت ) فراخوانم، که در اندیشه ( منش ) نیک ( هومت ) سرآمد، در گفتار نیک ( هوخت ) سرآمد، در کردار نیک ( هورشت ) سرآمد[باشد]
از فَروَرانه ( اعتراف زرتشتی، فَروَروانه! ) آگاه [باشد] و بی گناه از دورویی ( کَید: امروزه عربی هست! ) [باشد]
از رفتار او، جهانِ راستی ( اَشا ) بَرفَزایَد ( آباد شود! )
.
اوستا: یَسنا، ها ( هات ) 27، بند8:
yē sevishtō ahurō mazdascā "ārmaītishcā" ashemcā frādat - gaēthem manascā vohū xshathremcā sraotā - mōi merezhdātā - mōi ādāi kahyāicīt paitī ( 3 )
معنی: ای تواناترین، اهورامزدا و "سِپَنتا آرمیتی ( سِپَندارمذ ) " و اَشای ( اَهلَو، راستی ) جهان افزا و
وُهومن ( بهمن ) و خشترا ( شهریور ) به من گوش دهید ( دل سپارید ) ، بیامرزید مرا ( ببخشایید مرا ) هر آن دمی ( لحظه ای ) که پاداش واپسین ( فرشگرد ) فرا می رسد ( سه بار می خوانند )
.
پهلوی: ماه فروردین روز خرداد، بند43:
har mard kē zan nest "spandarmad" zan dahēd ud har zan kē šōy nest ohrmazd šōy dahēd
معنی: هر مرد را که زن نیست ( ندارد ) ، "سپندارمد ( سپندارمذ ) " زن دهد و هر زن که شوی ( شوهر ) نیست ( ندارد ) ، اورمزد شوی ( شوهر ) دهد
اوستایی: سِپَنتا آرمیتی یا آرمَئیتی ( ārmaīti )
نام دیگر آن در اوستا: توشنامَتی، توشنامَئیتی ( tušnāmaīti )
پهلوی ( پارسیک ) : سپندارمد یا سپندارمذ
... [مشاهده متن کامل]
.
هندی: پاک >>> spasht ( स्पष्ट )
اسپانیایی: مقدس>>> Santo
اسلاوی ( روسی، اوکراینی، بلاروسی، اسلووِنیایی و. . . ) :
مقدس >>> Svyatoy ( Святой )
.
یادآوری از واژه نوروز، تیشتر و عمونوروز:
پنجمین روز از گاهشمار سی روزه اوستایی!
ایزدبانو باروَری و عاشقی، ایزدبانو نگهبان جنگل و درختان،
فرشته نگهبان سه پند بزرگ ایرانیان باستان ( سپاس! ) :
پندار نیک ( هومَت ) ، گفتار نیک ( هوخت ) ، کردار نیک ( هورِشت )
.
اسفند ماه: تیشتر تخم های گیاهانی که به دست اَیوداد ( گاو یکتا آفریده که بعدها روح و توانایی آن به ایزد گوش داده شد، نگاهی به واژه یلدا شود! ) رشد کرده بود را با کمک سیمرغ ( سیرنگ ) بر آسمان می برد و سپس بر روی همه ی زمین می باراند >>>
به کمک سِپَندارمَذ، درختی اساطیری به نام:
ویسپوبیش ( vīspō - bīš، وِن جَد بیش، درمانگر همه دردها ) یا هَرویسپ ( هَروِسپ ) تخمه می روید!
( ( ویسپ ( ویسپو ) : همه، تمام، کامل
بیش: در اوستا: بَئیشَ ( baēša ) -
آسیب، صدمه، گزند، زخم، خسارت، زیان، انگره! -
بیماری، درد و رنج، آزار و اذیت، سختی و گرفتاری
معنی: درمانگر همه دردها و بیماری ها، درواخ دهنده همه سختی ها و گرفتاری ها، بهبودی همه آسیب ها و زخم ها ) )
.
نام دیوهای آن در مَزدَِیَسنان ( māzdēsnān ) :
ناگهیس ( ناگهیسا، ناهیه، نانگهیثیَه ) و همچنین پَریمَتی ( پَئری مَئتی، پَئیری مَئیتی، تَرومَئتی ) :
دیو تنفر، بد دلی و دلزدگی، عاشق نبودن و دوست نداشتن کسی - دیو خودخواهی ( تکبر ) ، کبکبه دبدبه ( غرور ) ، نِخوَت >>> دشمن سِپَندارمَذ
.
یکی از سین های هفت سین نوروز نماد سپندارمذ هست:
سیب: مظهری برای راز و رمز عشق، دلدادگی و باروَری - نمادی از ایزدبانو دلدادگی و باروری و نگهبان جنگل و سه پند بزرگان: سِپَندارمَذ
.
سِپَنت: سپَنتا، پرهیزکار ( پرهیزگار ) ، درستکار، بِهدین ( زرتشتی ) ، اَشامند ( اَشو، اَشوَن، اَشوان ) ، هیرسا، پاک و مقدس، وَرجاوَند!
آرم: اِرَم - درست، راست، نیک ( نیکو ) ، خوب، خوش، بهتر، شایسته، پسندیده، اَشا ( درست و راست ) ، هَژیر! -
باغ و بوستان زیبا و با شکوه ( پرتتش! ) ، بهشت، پردیس، مینو، خُلد!
میتی: مَئیتی ( maīti ) - من ( مَنِش )
پندار، اندیشه، رای، فکر - قضاوت، داوری، سنجش، ارزیابی -
شخصیت، انسانیت، منش، نهاد، وجود، گوهره، نژاد، خیم!، آسِن ( در واژه آسنا! )
به مانند: قهرمان ( کُهرمان ) ، پیمان، فرمان، دشمن، ایرمان، دارمان، نومان! و. . .
.
معنی: افتاده، فروتن، خاکسار، سربه زیر، خاشع، متواضع، آستین پوش!
سرشت خوب ( هومَت: پندار نیک ) ، نژاد والا، گوهره چشمگیر و تماشایی -
بهشتی ( پَرتَتِش! ) ، مینویی، پردیسی ( فردیسی ) ، خُلدی! -
با اصل و نسب، ریشه دار، تبارمند، شریف، نجیب، شرافتمند، پاک نژاد ( اوستا: اَشَستو، ašastu ) ، سِپَنتا، بزرگوار، مناعت طبع، بلندنظر، بزرگ منش ( فرانسوی: لِیدی ) ، وَرجاوَند!
پیشکِسوَت، کهنه کار، اسطوره ( استوره ) ! -
با تجربه، کافی، کاردان، حرفه ای، ماهِر، این کاره، آزموده، زُبده، کاربَلَد، کارکُشته، دنیا دیده، آبدیده!
.
جشن سِپندارمَذگان ( روزِ عشق، وَلنتاین ایرانی ) :
در گاهشمار ( تقویم ) اوستایی برابر با 5 اسفند است!
در گاهشمار امروزه برابر با 29 بهمن است!
( ( گرچه بیشتر پژوهشگران:
زمان درست آن را همان 5 اسفند می دانند و می پندارند که نباید آن را با گاهشمار امروزه سنجید!
پیشنهاد: بهتر است آن را "هفته عشق" بنامیم و از ۲۹ بهمن تا 5 اسفند این آیین را انجام دهیم! ) )
.
در این روز، مردان و زنان به همدیگر ( همدیگه ) "عشق" هدیه می دهند یا غافلگیری شادی برگزار می کنند یا از همدیگر خواستگاری می کنند!
( ( آن را با جشن مَردگیران ( مُزد گیران، نورَهان! ) یکسان ندانید:
این جشن در 24 یا 25 اسفندماه یا پنج روز پایانی به اسفند برگزار می شده است و زنان هر چه از شوهران خود می خواستند باید انجام می دادند و مردان برای آن ها هدیه می گرفتند ( مرد گیران ) !
یا یک خواسته یا نورَهانی ( مُزدی ) از زنان خود را دم نوروز برآورده می کردند ( مُزد گیران ) !
زنان در این روز فرمانروایی و پادشاهی می کردند ) )
.
اوستا: ویسپِرَد، کرده ( فصل ) 3، بند4:
nāirikāmca āstāya frāyō - humatam frāyō - hūxtām frāyō - hvarshtam
hush - hām - sāstām ratuxshathrām ashaonīm yām "ārmaitīm spentām" yasca tē khena ahura mazda
naremca ashavanem āstāya frāyō - humatem frāyō hūxtem frāyō - hvarshtem
vistō - fraoreitīm evistō - kayadhem yenghe shyaothnāish gaētha asha frādente
معنی: بانویی ( نایریکا! ) را ایستاده ( استوار ) فراخوانم، که در اندیشه ( منش ) نیک ( هومت ) سرآمد، در گفتار نیک ( هوخت ) سرآمد، در کردار نیک ( هورشت ) سرآمد[باشد]
خوب آموخته ( زنِ زندگی ) ، فرمانبردار شوهر ( رَد یا سرپرست ) ،
وَرجاوَند ( اَشا، مقدس ) ؛ چون، " سِپَنتا آرمیتی، سِپَندارمذ" و [چون] از آن بانوانی که از تو هستند، ای اهورامزدا! ( زنانِ نیک، اهورایی هستند! )
و مرد وَرجاوندی ( اَشایی، مقدسی ) را ایستاده ( سَرسَخت ) فراخوانم، که در اندیشه ( منش ) نیک ( هومت ) سرآمد، در گفتار نیک ( هوخت ) سرآمد، در کردار نیک ( هورشت ) سرآمد[باشد]
از فَروَرانه ( اعتراف زرتشتی، فَروَروانه! ) آگاه [باشد] و بی گناه از دورویی ( کَید: امروزه عربی هست! ) [باشد]
از رفتار او، جهانِ راستی ( اَشا ) بَرفَزایَد ( آباد شود! )
.
اوستا: یَسنا، ها ( هات ) 27، بند8:
yē sevishtō ahurō mazdascā "ārmaītishcā" ashemcā frādat - gaēthem manascā vohū xshathremcā sraotā - mōi merezhdātā - mōi ādāi kahyāicīt paitī ( 3 )
معنی: ای تواناترین، اهورامزدا و "سِپَنتا آرمیتی ( سِپَندارمذ ) " و اَشای ( اَهلَو، راستی ) جهان افزا و
وُهومن ( بهمن ) و خشترا ( شهریور ) به من گوش دهید ( دل سپارید ) ، بیامرزید مرا ( ببخشایید مرا ) هر آن دمی ( لحظه ای ) که پاداش واپسین ( فرشگرد ) فرا می رسد ( سه بار می خوانند )
.
پهلوی: ماه فروردین روز خرداد، بند43:
har mard kē zan nest "spandarmad" zan dahēd ud har zan kē šōy nest ohrmazd šōy dahēd
معنی: هر مرد را که زن نیست ( ندارد ) ، "سپندارمد ( سپندارمذ ) " زن دهد و هر زن که شوی ( شوهر ) نیست ( ندارد ) ، اورمزد شوی ( شوهر ) دهد
درود بر شما عزیزان
ما همیشه بهتربن جشن ها را داشتیم و خوشحال بودیم تا وقتی که دین اسلام رو به ما تحمیل کردند تمام بدبختی ها و ماتم و گریه به ما دادند
میخواهم به ایرانی های اصیل بگویم :
( ما عرب نیستیم و خدا هم عرب نیست )
ما همیشه بهتربن جشن ها را داشتیم و خوشحال بودیم تا وقتی که دین اسلام رو به ما تحمیل کردند تمام بدبختی ها و ماتم و گریه به ما دادند
میخواهم به ایرانی های اصیل بگویم :
( ما عرب نیستیم و خدا هم عرب نیست )
بهتر است این روز را جشن بگیریم و به مادران و زنان خود هدیه دهیم تا این که با تاریخ من درآوردی روز مادر رو در فرهنگ ایرانی جا بیندازیم. از خودمان شروع کنیم و به همدیگر اطلاع بدهیم
جشن سِپَندارمَذگان یا اِسپَندگان یا اِسفَندارمَذگان روز گرامیداشت زن، زمین و عاشقان و دلدادگان است، یکی از جشن های ایران باستان است که در روز ۵ اسفند برگزار می شود. این جشن ریشه در شاهنشاهی هخامنشیان دارد.
مَرد گیران
[جشن بهاری زنان]
یادداشتی از دکتر جلال خالقی مطلق
▪️از آنچه رفت می توان نتیجه گرفت در ایران کهن یک جشنِ بهاری زنان بوده که در آن روز زنان از آزادی بیشتری برخوردار بودند و به ویژه دخترانِ �دمِ بخت� به همسر گزینی تشویق می شدند و از این رو این جشن را �مَرد گیران� می نامیدند.
... [مشاهده متن کامل]
روز این جشن پنجم اسفند [سپندارمذ روز] بود. پر بیراه نیست اگر بانوان روشنفکر ایرانی دست کم کنگره ها و جلسات ویژهٔ مسائل زنان را در این روز برگزار کنند تا یاد آن جشن دوباره زنده گردد.
#سپندارمذگان
[جشن بهاری زنان]
یادداشتی از دکتر جلال خالقی مطلق
▪️از آنچه رفت می توان نتیجه گرفت در ایران کهن یک جشنِ بهاری زنان بوده که در آن روز زنان از آزادی بیشتری برخوردار بودند و به ویژه دخترانِ �دمِ بخت� به همسر گزینی تشویق می شدند و از این رو این جشن را �مَرد گیران� می نامیدند.
... [مشاهده متن کامل]
روز این جشن پنجم اسفند [سپندارمذ روز] بود. پر بیراه نیست اگر بانوان روشنفکر ایرانی دست کم کنگره ها و جلسات ویژهٔ مسائل زنان را در این روز برگزار کنند تا یاد آن جشن دوباره زنده گردد.
#سپندارمذگان
ولنتاین ایرانی ، روز زن و عشق ایرانی ، روز ۲۹ بهمن
جشنی که ایرانیان باستان در روز همخوانیِ روز پنجم آخرین ماه سال ( اسفند )
با اسفندگان یا سپندارمذ
( نام روز پنجم هر ماه در تقویم ایران باستان )
می گرفتند و به نوعی ارزشگذاری برای زن و زایایی و تولد زمین بوده
که از رسوم این روز هدیه دادن به بانوان بوده است
با اسفندگان یا سپندارمذ
( نام روز پنجم هر ماه در تقویم ایران باستان )
می گرفتند و به نوعی ارزشگذاری برای زن و زایایی و تولد زمین بوده
که از رسوم این روز هدیه دادن به بانوان بوده است