سپراتورها در سیستم فیلتراسیون به عنوان جداکننده هوا، روغن و آب می باشند. عموماً دو طرف الیاف میکروفایبرگلاس ( کاغذ سپراتور ) که فوق العاده از حساسیت بالایی برخوردار می باشد، توسط لایه هایی از پلی استر مهار می گردد و بیشتر در تأسیسات فراساحلی نفت وگاز استفاده می شود.
این گروه از فیلترها دارای ساختار نبافته و از الیاف مصنوعی شیشه مخلوط شده با رزین می باشند. سایز چشمه Pore size متفاوت بوده و فیلتراسیون در عمق صورت می گیرد. فیلترهای عمقی از رشته های فیبری نامنظم تشکیل شده که در چند لایه پیچیده شده اند.
ذرات موجود در جریان هوا را که از فیلتر عبور می کنند می توان به چندین روش جدا کرد. اگر ذرات، بزرگ تر از روزنه های صافی باشند، به طور مکانیکی جدا می شوند. این روش اغلب برای ذراتی به کار برده می شود که بزرگتر از m 1 هستند. هر چه فیلتر فشرده تر، دارای فیبرهای باریک تر و روزنه هایش کوچک تر باشد، بازدهی صافی افزایش می یابد. ذراتی که بین μm 1/. و μm 1 هستند می توانند به وسیلهٔ فیبرهای صافی، که جریان هوا از میان آن ها حرکت می کند، جدا شوند؛ ولی ذراتی که به واسطه لختی شان به حرکت ادامه می دهند با فیبرهای فیلتر برخورد می کنند و به سطح آن می چسبند. در این خصوص با افزایش سرعت جریان و به کارگیری صافی های فشرده تر بازدهی فیلتر افزایش می یابد. ذرات خیلی کوچک ( µm 1/ . < ) که در جریان هوا به طور تصادفی حرکت می کنند، تحت تأثیر برخورد با مولکول های هوا قرار می گیرند. آن ها در جریان هوا معلق می مانند و در تمام مدت، جهت شان تغییر می کند، به همین علت به آسانی به فیبرهای فیلتر برخورد می کنند و به آن ها می چسبند. در این خصوص با کاهش سرعت جریان هوا و به کارگیری صافی های فشرده تری که از فیبرهای نازک تر تشکیل شده اند، بازدهی صافی افزایش می یابد. ظرفیت جداکنندگی یک صافی ناشی از ظرفیت عناصر فرعی آن می باشد که در بالا به آن ها اشاره شد. در واقع از آن جا که هیچ صافی ای نمی تواند در مقابل اندازه های متفاوت ذرات، کارایی کامل داشته باشد، هر صافی در یک جایگاه معین قرار دارد. به این علت جداسازی ذراتی که بین µm 1/. و µm 4/. هستند.
کارایی جداکنندگی فیلترها را نسبت به اندازه ذرات به خصوصی تعیین می کند. معمولاً کارایی جداکنندگی، %۹۵ - ۹۰ بیان می شود و به این معنی است که % ۱۰ - ۵ تمام ذرات موجود در هوا، از میان صافی عبور می کنند. هم چنین صافی ای که برای ذراتی به اندازه µm 10 است و دارای کارایی جداسازی %۹۵ می باشد می تواند ذراتی که به اندازه µm 100 - 30 هستند را جدا سازد. آب و روغن معلق در هوا نیز همانند ذرات دیگر رفتار می کنند و می توانند با استفاده از یک صافی جدا شوند . قطراتی که بر روی فیبرهای فیلتر تشکیل می شوند به علت نیروهای جاذبه ای، به طرف پایین صافی فرو می روند. صافی فقط روغن هایی را که به شکل هوا، ریز هستند می تواند جدا کند. اگر بخواهیم روغن هایی را که به شکل بخار هستند جدا کنیم، صافی باید دارای ماده جاذب مناسبی مانند کربن فعال باشد. تمام فرایندهای جدا سازی منجر به افت فشار می شوند که به معنی افت انرژی در سیستم هوای فشرده است. فیلترهای ریز تر با ساختارهای فشرده تر باعث افزایش افت فشار می شوند و هم چنین سریع تر مسدود می شوند، بنابراین باید پیوسته تعویض شوند زیرا باعث افزایش هزینه می شوند. بدین ترتیب، ابعاد فیلترها باید طوری در نظر گرفته شود که هم قادر باشند جریان های اسمی را از خود عبور دهند و هم حجم ظرفیت آن ها آن قدر باشد که بتواند افت فشار را بنابر درجه انسداد تحمل کنند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین گروه از فیلترها دارای ساختار نبافته و از الیاف مصنوعی شیشه مخلوط شده با رزین می باشند. سایز چشمه Pore size متفاوت بوده و فیلتراسیون در عمق صورت می گیرد. فیلترهای عمقی از رشته های فیبری نامنظم تشکیل شده که در چند لایه پیچیده شده اند.
ذرات موجود در جریان هوا را که از فیلتر عبور می کنند می توان به چندین روش جدا کرد. اگر ذرات، بزرگ تر از روزنه های صافی باشند، به طور مکانیکی جدا می شوند. این روش اغلب برای ذراتی به کار برده می شود که بزرگتر از m 1 هستند. هر چه فیلتر فشرده تر، دارای فیبرهای باریک تر و روزنه هایش کوچک تر باشد، بازدهی صافی افزایش می یابد. ذراتی که بین μm 1/. و μm 1 هستند می توانند به وسیلهٔ فیبرهای صافی، که جریان هوا از میان آن ها حرکت می کند، جدا شوند؛ ولی ذراتی که به واسطه لختی شان به حرکت ادامه می دهند با فیبرهای فیلتر برخورد می کنند و به سطح آن می چسبند. در این خصوص با افزایش سرعت جریان و به کارگیری صافی های فشرده تر بازدهی فیلتر افزایش می یابد. ذرات خیلی کوچک ( µm 1/ . < ) که در جریان هوا به طور تصادفی حرکت می کنند، تحت تأثیر برخورد با مولکول های هوا قرار می گیرند. آن ها در جریان هوا معلق می مانند و در تمام مدت، جهت شان تغییر می کند، به همین علت به آسانی به فیبرهای فیلتر برخورد می کنند و به آن ها می چسبند. در این خصوص با کاهش سرعت جریان هوا و به کارگیری صافی های فشرده تری که از فیبرهای نازک تر تشکیل شده اند، بازدهی صافی افزایش می یابد. ظرفیت جداکنندگی یک صافی ناشی از ظرفیت عناصر فرعی آن می باشد که در بالا به آن ها اشاره شد. در واقع از آن جا که هیچ صافی ای نمی تواند در مقابل اندازه های متفاوت ذرات، کارایی کامل داشته باشد، هر صافی در یک جایگاه معین قرار دارد. به این علت جداسازی ذراتی که بین µm 1/. و µm 4/. هستند.
کارایی جداکنندگی فیلترها را نسبت به اندازه ذرات به خصوصی تعیین می کند. معمولاً کارایی جداکنندگی، %۹۵ - ۹۰ بیان می شود و به این معنی است که % ۱۰ - ۵ تمام ذرات موجود در هوا، از میان صافی عبور می کنند. هم چنین صافی ای که برای ذراتی به اندازه µm 10 است و دارای کارایی جداسازی %۹۵ می باشد می تواند ذراتی که به اندازه µm 100 - 30 هستند را جدا سازد. آب و روغن معلق در هوا نیز همانند ذرات دیگر رفتار می کنند و می توانند با استفاده از یک صافی جدا شوند . قطراتی که بر روی فیبرهای فیلتر تشکیل می شوند به علت نیروهای جاذبه ای، به طرف پایین صافی فرو می روند. صافی فقط روغن هایی را که به شکل هوا، ریز هستند می تواند جدا کند. اگر بخواهیم روغن هایی را که به شکل بخار هستند جدا کنیم، صافی باید دارای ماده جاذب مناسبی مانند کربن فعال باشد. تمام فرایندهای جدا سازی منجر به افت فشار می شوند که به معنی افت انرژی در سیستم هوای فشرده است. فیلترهای ریز تر با ساختارهای فشرده تر باعث افزایش افت فشار می شوند و هم چنین سریع تر مسدود می شوند، بنابراین باید پیوسته تعویض شوند زیرا باعث افزایش هزینه می شوند. بدین ترتیب، ابعاد فیلترها باید طوری در نظر گرفته شود که هم قادر باشند جریان های اسمی را از خود عبور دهند و هم حجم ظرفیت آن ها آن قدر باشد که بتواند افت فشار را بنابر درجه انسداد تحمل کنند.
wiki: سپراتور