سپر

سپر (خودرو). سِپَر ( به انگلیسی: Bumper ) عبارت است از بخشی از بدنه یک خودرو که در جلو و پشت آن قرار دارد. دلیل طراحی این بخش در خودروها ایجاد ایمنی در آن و عدم خوردن ضربه به خودرو می باشد. البته در تصادف هایی که در سرعت بالا رخ می دهد این بخش قادر به مهار خسارت ها نیست. اما به میزان زیادی این خسارت ها را کاهش می دهد. در بسیاری از کشورها از لحاظ قانونی وجود سپر در وسایل نقلیه اجباری می باشد.
نخستین سپرهایی که برای خودروها ساخته می شدند فلزی بودند. این سپرها دارای استحکام بسیار زیادی بودند نکات منفی هم داشتند. یکی از این نکات وزن بسیار زیاد آن است نکته دیگر این که این سپرها ضربه را به خوبی مهار نمی کنند و به سایر قسمت ها از جمله اتاق خودرو منتقل می کنند.
سپر جلوی خودروهای امروزی شامل سه قسمت اصلی پیشانی، جاذب و تیر عرضی سپر است. پیشانی، قسمت ظاهری و زیبایی سپر خودرو را بر عهده دارد، که قادر نیست ضربه های زیادی را تحمل کند. قسمت جاذب برای از بین بردن انرژی جنبشی واردشده بر سپر خودرو مورد استفاده قرار می گیرد. تیر عرضی نیز قسمتی است که به جذب انرژی جنبشی ناشی از ضربه های اساسی و بزرگ کمک کرده و در برابر ضربه های کوچک مقاومت می کند و قسمت کلیدی اسپرت خودرو به شمار می آید. [ ۱]
قطعه ای نیز به عنوان ضربه گیر بر روی سپرهای خودرو نصب می شود که گل سپر نام دارد. گلِ سپر یا گل سپر قطعه ای فلزی یا لاستیکی است و برای جلوگیری از آسیب دیدن خودرو روی سپر آن نصب می شود. [ ۲]

سپر (زمین شناسی). سپر ( Shield ) در زمین شناسی به سرزمین های بسیار قدیمی که به صورت پیچیده و درهم بوده و در مقیاس وسیع حالت تحدب دارند گفته می شود. سپرها اغلب از نوع سنگ های دگرگون شده و پیچیده تشکیل یافته اند و گاهی توسط توده های بزرگ آذرین قطع شده اند. این زمین ها کمتر تحت تأثیر چین خوردگی قرار گرفته اند و رسوبات کمتری آن ها را پوشانده اند. [ ۱] سپرها مناطق پایداری هستند که به سمت بالا و پایین حرکتی ندارند و همچنین از نظر ایزوستازی نیز در حالت تعادل هستند.
مهم ترین سپرهایی که مربوط به پرکامبرین می باشند عبارتند از:
• سپر بالتیک: شامل مناطق مختلف اروپا ( رشته کوه هبرید، اسکاتلند، توده آرموریکن و بوهم )
• سپر کانادا
• سپر آفریقا
• سپر گویان
• سپر برزیل
• سپر آمریکای جنوبی
• سپر هند
• سپر چین و سیبری
• سپر اسکاندیناوی
در چین، سیام و عربستان نیز مناطقی وجود دارند که از نظر تکتونیکی نیمه ثابت هستند. [ ۲]

سپر (صورت فلکی). سِپَر صورت فلکی کم رنگی است که در درون راه شیری دیده می شود. [ ۱] زمان رسیدن به نصف النهار:۲۴ مرداد مساحت:۱۰۹ درجه مربع
این صورت فلکی کوچک در ابتدا به اسم سپر سوبیسیانوم یا ( ( سپر سوبیسکی ) ) نامگذاری شد که به افتخار پادشاه لهستان در قرن هفدهم جان سوم سوبیسکی بود ولی در واقع جنبه تبلیغ داشت امروزه این نام کوتاه شده و به صورت کلمه سپر در آمده است
طیف آلفای سپر از نوع III K۳، قدرش ۳٫۹ و در فاصله ۱۸۰ سال نوری از ما قرار دارد
M۱۱ یک خوشه باز از قدر ششم به فاصله ۱۸۰ سال نوری واقع در ۲ درجه جنوب شرقی بتای سپر است این خوشه دارای ۲۰۰ ستاره از قدر های۹ تا ۱۴ در پهنه ای از آسمان به طول ۱۰ دقیقه قوس یمی باشد M۲۶ در حدود ۵ درجه ای جنب بتای سپر بوده که قدر آن ۹ و به عنوان یک خوشه باز در فاصله ۵۰۰۰ سال نوری تا زمین قرار گرفته است.

سِپَر
سِپَر
ابزاری صفحه مانند و معمولاً مدور از چوب یا فلز. روی آن را با چرم می پوشاندند و در جنگ ها برای دفع ضربۀ شمشیر و نیزۀ دشمن به کار می رفته است. شکل و جنس سپر در دوره های گوناگون متفاوت بوده است. در دورۀ هخامنشی سه نوع سپر وجود داشت: ۱. سپرهایی از نی و بسیار بلند که با آن دیواری در برابر دشمن پدید می آوردند و پیشروی می کردند. این نوع سپر هم در میدان نبرد و هم در میان نگهبانان کاخ های شاهی به کار می رفت. روی آن نقش و نگارهایی کشیده می شد و پشت آن را با پوست می پوشانیدند؛ ۲. سپرهای فلزی یا چرمی به شکل بیضی که فقط قسمت بالاتنه را محفوظ می کرد. این سپرها محدب بود و در وسط آن ها دایره ای با چهار دایرۀ کوچک تر برجسته دیده می شد که در سپرهای با روکش چرم این قسمت از فلز بود تا مقاومت سپر را در برابر جنگ افزارهای دشمن افزایش دهد. روی چهار گودی نیز قبه ها و گل میخ های فلزی، که زرین، سیمین یا مفرغی بودند، قرار داشت که علاوه بر استحکام سپر آن را زیباتر می کرد. سپرهای چرمی کناره هایی پهن و فلزی داشتند که در دوسوی میانۀ آن ها، نزدیک به لبه، دو بریدگی کوچک گرد، به نام مَزغَل، پدید می آوردند تا سربازی که خود را در پناه سپر می کشید بتواند از آن روزنه ها جابه جا شدن دشمن را بپاید و به موقع از شمشیر یا نیزۀ خود استفاده کند. ساخت این مزغل ها از ابتکارات ایرانیان دورۀ هخامنشی بود؛ ۳. سپرهای بعدی از ترکه های بید یا جَگَن یا شاخه های درخت ارژن بافته شده و شکلی گرد و سبدی داشته که پشت آن را با پوست می پوشاندند. سپرهای دورۀ صفوی از پوست گاومیش یا کرگدن یا از فولاد ساخته می شود. شکل آن ها گرد بود وگل میخ هایی برای زینت و استحکام بر آن می کوبیدند. سپرها را با کلاه خود و بازوبندها و ساق بندها یک دست می کردند و آرایش و کنده کاری های آن ها هماهنگ و یکسان بود. سپرها از پشت دستگیره ای چرمی داشت که در جنگ آن را در دست می گرفتند یا در بازو می انداختند. از نظر اندازه سپرها دو نوع بودند: سپرهای بزرگ که تن سربازان را در برابر تیر و نیزه و شمشیر محافظت می کرد و سپرهای کوچک که فقط هنگام شمشیربازی به کار می رفت و هنوز هم به کار می روند. ظاهراً «سپرکشیدن» یکی از تشریفات درباری بوده، یعنی هنگام حرکت بزرگان به جایی، در جلو آن ها، عده ای غلام یا سپاهی، سپر به دست حرکت می کردند. در اروپای قرون میانه، جنگجویان جوشن پوش و نقابدار برای مشخص ساختن خود علایمی خاص بر سپرهایشان نقش می کردند. بعدها به تدریج این علایم به صورت نشانه های ثابت اصالت و نجابت خاندان های اشرافی درآمد.

سپر (اخترشناسی). سِپَر (اخترشناسی)(Scutum)
صورت فلکیکوچک نیمکرۀ جنوبی آسمان، به شکل یک سپر. این صورت فلکی در کهکشان راه شیریقرار داد و دربردارندۀ ابرهای یکنواختی از ستاره های کم فروغ است. این صورت فلکی به افتخارِ یان سوبیِسکی، شاه لهستان، پس از پیروزی ۱۶۸۳ او بر ترکان، «سپر سوبیِسکی» نامیده شد.