سپا

لغت نامه دهخدا

سپا. [ س ِ ] ( اِ مرکب ) سه پایه که بر آن چیزها نهند. ( آنندراج ).

سه پایه که بر آن چیزها نهند

/sepaa/ ساقه های بازمانده پس از دروی گندم و جو - زمینی که کشت شود

به چم یا معنای اسپ یا اسب است
مانتد هوسپا یعنی دارنده اسب خوب