سون نُو جوئی ( به ژاپنی: 尊皇攘夷 Sonnō jōi ) به معنی حرمت گزاری به امپراتور، اخراج اجنبی نوعی فلسفه سیاسی و جنبش اجتماعی برخاسته از آئین نئوکنفوسیانیسم بود که به شکل شعار تبلیغاتی و سیاسی در دههٔ ۱۸۵۰ و ۱۸۶۰ در طی باکوماتسو، دوران پایانی شوگون سالاری توکوگاوا در ژاپن رایج شد.
... [مشاهده متن کامل]
منشأ فلسفه مورد استفاده در ژاپن را می توان در آثار دانشمندان کنفوسیوسی قرن ۱۷ میلادی، یامازاکی آنسای و یاماگا سوکو جستجو کرد که در مورد تقدس خاندان امپراتوری ژاپن ( دودمان یاماتو ) و برتری آن نسبت به خاندان های حاکم سایر ملل مطالبی نوشتند. این ایده توسط دانشمند مکتب کوکوگاکو، موتوئوری نوریناگابه صورت نظریه وفاداری مطلق به امپراتور ژاپن ( سوننو رون، نظریه حرمت گزاری به امپراتور ) گسترش یافت، بدان معنا که باید وفاداری کمتری نسبت به شوگون سالاری توکوگاوا قائل شد.
پس از آن در سال ۱۸۲۵، دانشمند مکتب میتو، آیزاوا سیشیسای اصطلاح «سون نو جوئی» را در اثر خود وارد و معرفی کرد.
... [مشاهده متن کامل]
منشأ فلسفه مورد استفاده در ژاپن را می توان در آثار دانشمندان کنفوسیوسی قرن ۱۷ میلادی، یامازاکی آنسای و یاماگا سوکو جستجو کرد که در مورد تقدس خاندان امپراتوری ژاپن ( دودمان یاماتو ) و برتری آن نسبت به خاندان های حاکم سایر ملل مطالبی نوشتند. این ایده توسط دانشمند مکتب کوکوگاکو، موتوئوری نوریناگابه صورت نظریه وفاداری مطلق به امپراتور ژاپن ( سوننو رون، نظریه حرمت گزاری به امپراتور ) گسترش یافت، بدان معنا که باید وفاداری کمتری نسبت به شوگون سالاری توکوگاوا قائل شد.
پس از آن در سال ۱۸۲۵، دانشمند مکتب میتو، آیزاوا سیشیسای اصطلاح «سون نو جوئی» را در اثر خود وارد و معرفی کرد.
