سونات شماره ۳۱ پیانو (بتهوون). سونات پیانو شماره ۳۱ در لا بمل ماژور، اپوس ۱۱۰، اثر لودویگ فان بتهوون در سال ۱۸۲۱م ساخته و در سال ۱۸۲۲ منتشر شد. این اثر در گروه سه تاییِ سونات ها ( اپوس. ۱۰۹، ۱۱۰ و ۱۱۱ ) که بتهوون آن ها را بین سال های ۱۸۲۰ تا ۱۸۲۲ نوشت، سونات پیانوی میانی است و در میان تمامی سونات های پیانوی او، ماقبل آخر است. اگرچه این سونات در سال ۱۸۲۰ سفارش داده شد، اما بتهوون کار بر روی اپوس ۱۱۰ را تا پیش از نیمهٔ دوم سال ۱۸۲۱ آغاز نکرد، و بازبینی نهایی بر روی این سونات را در اوایل سال ۱۸۲۲ تکمیل کرد. این تأخیر به دلیل عواملی نظیر کار بتهوون بر روی میسا سولمنیس و مسئلهٔ سلامتی او بود که رو به وخامت بود. نسخهٔ اصلی این اثر در سال ۱۸۲۲، بدون اهدا به کسی، توسط آدولف مارتین شلیزینگر[ الف] ( ناشر آلمانی ) در پاریس و برلین، و یک نسخهٔ انگلیسی از آن نیز توسط موتزیو کلمنتی در سال ۱۸۲۳ منتشر شد.
سونات در سه موومان ساخته شده است. موومان اول با سرعت مودراتو از یک فرم معمولیِ سونات پیروی می کند که تمِ آغازینی رسا و قابل تحمل دارد. موومان دوم آلگرو با یک اسکرتسوی مختصر اما طنزآمیز آغاز می شود که مارتین کوپر[ ب] ( موسیقی شناس انگلیسی ) معتقد است بر اساس دو آهنگ فولکلور و به دنبال آن یک تریو ساخته شده است. آخرین موومان شامل چندین بخش متضاد است: یک رسیتاتیو مقدماتی و آهسته، یک «آریوسوی»[ پ] [ ت] دردناک، یک فوگ، یک بازگشت به آریوسو، و یک فوگ دوم که به نتیجه ای «پرشور و قهرمانانه» می رسد. ویلیام کیندرمن تشابهاتی را بین فوگ در آخرین موومان و دیگر آثار متاخر بتهوون، مانند فوگِتا در واریاسیون های دیابلی و بخش هایی از میسا سولمنیس مشاهده می کند، و آدولف برنهارد مارکس به طرز مطلوبی فوگ را با آثار یوهان سباستیان باخ و جرج فردریک هندل مقایسه کرده است.
این سونات موضوعِ مطالعه و تحلیل های موسیقایی افرادی چون دونالد تووی[ ث] ( موسیقی شناس بریتانیایی ) ، دنیس متیوز[ ج] ( موسیقی شناس و پیانیست انگلیسی ) ، هاینریش شنکر[ چ] ( نظریه پرداز اتریشی موسیقی ) و چارلز روزن[ ح] ( پیانیست و نویسنده آمریکایی ) قرار گرفته است و توسط پیانیست هایی مانند آرتور اشنابل، گلن گولد و آلفرد برندل، اجرا و ضبط شده است.
در تابستان ۱۸۱۹م، آدولف مارتین شلزینگر، از «شرکت ناشران موسیقی شلزینگر» مستقر در برلین، پسرش موریس را برای ملاقات با بتهوون برای ایجاد روابط تجاری با آهنگساز فرستاد. [ ۲] این دو در مودلینگ با هم ملاقات کردند، جایی که موریس تأثیر مطلوبی بر آهنگساز گذاشت. [ ۳] پس از مدتی مذاکره با نامه، شلزینگرِ پدر، پیشنهاد خرید سه سونات پیانو با دستمزدی معادلِ ۹۰ دوکات را در آوریل ۱۸۲۰، به بتهوون داد، اگرچه بتهوون در ابتدا ۱۲۰ «دوکات» درخواست کرده بود اما در ماه مه ۱۸۲۰، وی موافقت کرد و متعهد شد که سونات ها را در طی سه ماه تحویل دهد. این سه سونات آنهایی هستند که اکنون با نام «Opp» شناخته می شوند و عبارتند از: اپوس ۱۰۹، ۱۱۰ و ۱۱۱ که آخرین سونات پیانوی بتهوون است. [ ۴]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفسونات در سه موومان ساخته شده است. موومان اول با سرعت مودراتو از یک فرم معمولیِ سونات پیروی می کند که تمِ آغازینی رسا و قابل تحمل دارد. موومان دوم آلگرو با یک اسکرتسوی مختصر اما طنزآمیز آغاز می شود که مارتین کوپر[ ب] ( موسیقی شناس انگلیسی ) معتقد است بر اساس دو آهنگ فولکلور و به دنبال آن یک تریو ساخته شده است. آخرین موومان شامل چندین بخش متضاد است: یک رسیتاتیو مقدماتی و آهسته، یک «آریوسوی»[ پ] [ ت] دردناک، یک فوگ، یک بازگشت به آریوسو، و یک فوگ دوم که به نتیجه ای «پرشور و قهرمانانه» می رسد. ویلیام کیندرمن تشابهاتی را بین فوگ در آخرین موومان و دیگر آثار متاخر بتهوون، مانند فوگِتا در واریاسیون های دیابلی و بخش هایی از میسا سولمنیس مشاهده می کند، و آدولف برنهارد مارکس به طرز مطلوبی فوگ را با آثار یوهان سباستیان باخ و جرج فردریک هندل مقایسه کرده است.
این سونات موضوعِ مطالعه و تحلیل های موسیقایی افرادی چون دونالد تووی[ ث] ( موسیقی شناس بریتانیایی ) ، دنیس متیوز[ ج] ( موسیقی شناس و پیانیست انگلیسی ) ، هاینریش شنکر[ چ] ( نظریه پرداز اتریشی موسیقی ) و چارلز روزن[ ح] ( پیانیست و نویسنده آمریکایی ) قرار گرفته است و توسط پیانیست هایی مانند آرتور اشنابل، گلن گولد و آلفرد برندل، اجرا و ضبط شده است.
در تابستان ۱۸۱۹م، آدولف مارتین شلزینگر، از «شرکت ناشران موسیقی شلزینگر» مستقر در برلین، پسرش موریس را برای ملاقات با بتهوون برای ایجاد روابط تجاری با آهنگساز فرستاد. [ ۲] این دو در مودلینگ با هم ملاقات کردند، جایی که موریس تأثیر مطلوبی بر آهنگساز گذاشت. [ ۳] پس از مدتی مذاکره با نامه، شلزینگرِ پدر، پیشنهاد خرید سه سونات پیانو با دستمزدی معادلِ ۹۰ دوکات را در آوریل ۱۸۲۰، به بتهوون داد، اگرچه بتهوون در ابتدا ۱۲۰ «دوکات» درخواست کرده بود اما در ماه مه ۱۸۲۰، وی موافقت کرد و متعهد شد که سونات ها را در طی سه ماه تحویل دهد. این سه سونات آنهایی هستند که اکنون با نام «Opp» شناخته می شوند و عبارتند از: اپوس ۱۰۹، ۱۱۰ و ۱۱۱ که آخرین سونات پیانوی بتهوون است. [ ۴]
