سوسیالیسم لیبرترین ( به انگلیسی: libertarian socialism ) یا لیبرترینیسم سوسیالیست ( به انگلیسی: socialist libertarianism ) که با نام سوسیالیسم آنارشیست ( به انگلیسی: anarcho socialism ) نیز شناخته می شود، مجموعه ای از فلسفه های سیاسی ضد اقتدارگرایی درون جنبش چپ و سوسیالیسم است که با سوسیالیسم به مثابهٔ مالکیت متمرکز دولتی و اقتصاد دولتی مخالفند.
... [مشاهده متن کامل]
سوسیالیست های لیبرترین طرفدار دموکراسی در محیط کار و عدم تمرکز قدرت سیاسی هستند. مدل سیاسی مورد تأکید سوسیالیسم لیبرترین دموکراسی مستقیم و ساماندهی جامعه بر مبنای ادارهٔ شورایی است.
سوسیالیسم لیبرترین بلشویسم و سوسیال دموکراسی را رد می کند و به دنبال ایجاد جامعه ای مبتنی بر همکاری داوطلبانهٔ افراد و نفی اقتدارگرایی است.
سوسیالیسم لیبرترین هوادار ساماندهی کار و سیستم تولید از طریق خودگردانی کارگری، تعاونی ها، و مالکیت اشتراکی ابزار تولید است. هواداران این مکتب می گویند چنین سیستمی باید در پی آزادی فردی حداکثری و تمرکز قدرت حداقلی باشد.
سوسیالیست های لیبرترین نسبت به نهادهای اقتدارگرا دیدگاهی به شدت انتقادی دارند تا جایی که مشروعیت خود نهاد دولت را نیز رد می کنند و از این لحاظ با آنارشیست ها همسو هستند. آن ها عموماً مالکیت خصوصی در ابعاد وسیع و به طور مشخص مالکیت خصوصی ابزار تولید را مشروع نمی دانند، هرچند که اموال شخصی افراد را تا جایی که به آزادی فردی آنان مربوط می شود، محترم می شمارند.
واژه لیبرترین یا آزادیخواه نخستین بار در یک مجله آنارشیست به نام لیبرتر در شهر نیویورک طی سالهای ۱۸۵۸ تا ۱۸۶۱ استفاده شد که سردبیر آن ژوزف دژک بود. بعدها در نوامبر ۱۸۸۰ در یکی از کنگره های منطقه ای آنارشیست ها در فرانسه صحبت از کمونیسم لیبرترین یا کمونیسم آزادیخواهانه به میان آمد. سال بعد در ژانویه ۱۸۸۱ مانیفستی به زبان فرانسوی با عنوان «آزادی یا کمونیسمِ آنارشیست» منتشر شد. سرانجام در ۱۸۹۵ آنارشیست های سرشناس فرانسوی سباستین فاره و لوئیس میشل مجله لیبرتر ( به فرانسوی: La Libertaire ) را در فرانسه منتشر کردند.
در این سال ها کلمه لیبرتر ( به فرانسوی: libertaire ) عموماً مترادف آنارشیسم تلقی می شد و برای دور زدن قوانینی که کلمه آنارشیسم را غیرقانونی اعلام کرده بود استفاده می شد. ازین حیث سوسیالیسم لیبرترین می تواند همان سوسیالیسم آنارشیستی باشد و چهره هایی در جنبش سوسیالیسم که مخالف سوسیالیسم دولتی بوده اند همچون میخائیل باکونین را شامل گردد.
... [مشاهده متن کامل]
سوسیالیست های لیبرترین طرفدار دموکراسی در محیط کار و عدم تمرکز قدرت سیاسی هستند. مدل سیاسی مورد تأکید سوسیالیسم لیبرترین دموکراسی مستقیم و ساماندهی جامعه بر مبنای ادارهٔ شورایی است.
سوسیالیسم لیبرترین بلشویسم و سوسیال دموکراسی را رد می کند و به دنبال ایجاد جامعه ای مبتنی بر همکاری داوطلبانهٔ افراد و نفی اقتدارگرایی است.
سوسیالیسم لیبرترین هوادار ساماندهی کار و سیستم تولید از طریق خودگردانی کارگری، تعاونی ها، و مالکیت اشتراکی ابزار تولید است. هواداران این مکتب می گویند چنین سیستمی باید در پی آزادی فردی حداکثری و تمرکز قدرت حداقلی باشد.
سوسیالیست های لیبرترین نسبت به نهادهای اقتدارگرا دیدگاهی به شدت انتقادی دارند تا جایی که مشروعیت خود نهاد دولت را نیز رد می کنند و از این لحاظ با آنارشیست ها همسو هستند. آن ها عموماً مالکیت خصوصی در ابعاد وسیع و به طور مشخص مالکیت خصوصی ابزار تولید را مشروع نمی دانند، هرچند که اموال شخصی افراد را تا جایی که به آزادی فردی آنان مربوط می شود، محترم می شمارند.
واژه لیبرترین یا آزادیخواه نخستین بار در یک مجله آنارشیست به نام لیبرتر در شهر نیویورک طی سالهای ۱۸۵۸ تا ۱۸۶۱ استفاده شد که سردبیر آن ژوزف دژک بود. بعدها در نوامبر ۱۸۸۰ در یکی از کنگره های منطقه ای آنارشیست ها در فرانسه صحبت از کمونیسم لیبرترین یا کمونیسم آزادیخواهانه به میان آمد. سال بعد در ژانویه ۱۸۸۱ مانیفستی به زبان فرانسوی با عنوان «آزادی یا کمونیسمِ آنارشیست» منتشر شد. سرانجام در ۱۸۹۵ آنارشیست های سرشناس فرانسوی سباستین فاره و لوئیس میشل مجله لیبرتر ( به فرانسوی: La Libertaire ) را در فرانسه منتشر کردند.
در این سال ها کلمه لیبرتر ( به فرانسوی: libertaire ) عموماً مترادف آنارشیسم تلقی می شد و برای دور زدن قوانینی که کلمه آنارشیسم را غیرقانونی اعلام کرده بود استفاده می شد. ازین حیث سوسیالیسم لیبرترین می تواند همان سوسیالیسم آنارشیستی باشد و چهره هایی در جنبش سوسیالیسم که مخالف سوسیالیسم دولتی بوده اند همچون میخائیل باکونین را شامل گردد.
