سوسیالیسم صنفی (guild socialism)
جنبشی در اوایل قرن ۲۰ در بریتانیا با هدف سازماندهی و نظارت بر فعالیت صنعتی در کشورها از طریق حاکمیت دموکراتیک اصناف کارگران. این جنبش، که از آیین کاتولیک ملهَم و در تضاد با ماتریالیسم بود، می کوشید از تضعیف معنویت در تمدن جدید جلوگیری کند. مجمع ملی اصناف در ۱۹۱۵ پایه گذاری شد و در اوج فعالیت جنبش، بیش از بیست صنف عضو آن بودند. این مجمع در ۱۹۲۵ منحل شد. سوسیالیسم صنفی نوع بریتانیایی سندیکالیسم بود. این جنبش در ۱۹۰۶ به رهبری جِی اِی هابسون آغاز شد تا نظام صنفی قرون وسطا را با طرحی نوین احیا کند. اتحادیه های کارگری در قالب اصناف سازماندهی شدند تا ادارۀ صنایع مربوط به خود را پس از ملی شدن به عهده گیرند. در ۱۹۱۵ مجمع ملی اصناف شکل گرفت و بسیاری از اتحادیه های کارگری در آن عضو شدند. در ۱۹۲۰ شورای ملی اصناف به وجود آمد و صنف ساختمان سازان را تشکیل داد و اجرای طرحی بلندپروازانه برای ساختمان سازی را به آن محول کرد. با شکست خوردنِ این طرح، فعالیت مجمع نیز متوقف و در ۱۹۲۵ منحل شد. سوسیالیست های صنفی بر آن بودند که ارزش را جامعه به طور کلی پدید می آورد، نه تولیدکنندگان و کارفرمایانِ منفرد. آنان اقتصاددانان نظام سرمایه داری را متهم می کردند که از مال اندوزی دفاع می کنند بی آن که به مسئولیت و مقتضیات بهره گیری از مال و ثروت برای خدمت رسانی به جامعه توجهی داشته باشند.
