به سوسک های زمینی متعلق به چهار تبار Brachinini, Paussini, Ozaenini, و Metriini به خاطر نوع ویژه سیستم دفاعی شان، سوسک بمب افکن گفته می شود. سوسک های بمب افکن حشراتی شکارگر هستند و گروه کوچکی از حشرات زمین زی را تشکیل می دهند.
این سوسک ها در مناطق معتدل زندگی می کنند و می توان آن ها را در زیستگاه های متنوعی مشاهده کرد که این بستگی به گونه آن ها دارد. برخی آب و هوای رطوبت دار و بستر جنگل ها را ترجیح می دهند، در حالی که برخی دیگر زیستگاه های خشک تر را می پسندند. بیشتر در دشت های سیلابی نمناک مجاور رودخانه ها و نزدیک به دریاچه ها، یعنی نقاطی که در آن ها پس از توفان تالاب های موقتی ایجاد می شود یافت می شوند. همه این سوسک ها نیاز به پناهگاهی برای دور ماندن از نور خورشید دارند، بنابراین در طول روز در فضاهایی مانند زیر سنگ ها یا کنده درخت ها می مانند.
این سوسک ها غده هایی دارند که هیدروکینون و پروکسید هیدروژن تولید می کنند تا بدین طریق در مقابل جانوران شکارگر مختلف از خود دفاع کنند. آن ها از منفذهایی که در طول بدن خود دارند ترکیبی از چند ماده شیمیایی خارج می کنند که یکی از آن ها هیدروکینون است. این ترکیب شیمیایی سمی است و بوی تندی دارد که همین برای راندن یک پرنده گرسنه کافی است. یک احتمال برای روی آوردن این سوسک ها به چنین ترفند دفاعی این است که سوسک های بمب افکن نمی توانند پرواز کنند.
علت این که نام بمب افکن روی این سوسک ها گذاشته شد این بود که طبیعی دان های قدیمی گازهای متصاعد شده از بدن آن ها را دیده و صدای انفجاری ناشی از بیرون آمدن ماده شیمیایی را می شنیدند و این ویژگی را به بمب و توپ ارتباط دادند.
سوسک های بمب افکن حشرات کوچک جثه ای هستند که طول بدن آن ها کمی بیش از یک سانتی متر است. به طور معمول رنگ بدنشان متالیک و براق است. بال های رویی آن ها به پوششی سخت به نام بال پوش ( الیترون ) تبدیل شده که در واقع سپری برای محافظت از شکم حشره است که در زیر آن قرار دارد. بال های واقعی که عملکردی از خود نشان می دهند زیر پوشش حفاظتی بال پوش ها هستند، ولی در مورد سوسک های بمب افکن این بال ها بسیار تحلیل رفته و کاملاً بلا استفاده هستند.
بال پوش های آن ها به طور معمول تیره و متالیک هستند و قسمت سینه و سر متمایل به نارنجی است.
در انتهای شکم این حشره دو غده وجود دارد. یکی از آن ها «هیدروکینون» ( Hydroquinone ) تولید می کند و دیگری «پِروکسید هیدروژن» یا آب اکسیژنه ( H2O2 ) . هر دوی آن ها ماده شیمیایی سمی هستند. این دو ماده در مخزنی که از طریق دریچه ای یک سویه به یک محفظه انفجاری راه دارد ذخیره می شوند. لایه این محفظه انفجاری، دیواره ای ضخیم دارد و دارای سلول هایی است که از خود آنزیم هایی به نام کاتالاز و پروکسیداز ترشح می کنند. این آنزیم ها، هیدروکینون ها و پِروکسیدها را به مولکول های ساده تر تجزیه می کنند در حالی که در این میان مقادیر زیادی اکسیژن آزاد می شود. واکنش های شیمیایی نیز سبب می شوند ترکیب مولکول ها بیش از نقطه جوش گرم شود که این امر منجر به تبخیر شدن مقداری از این ترکیب می شود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین سوسک ها در مناطق معتدل زندگی می کنند و می توان آن ها را در زیستگاه های متنوعی مشاهده کرد که این بستگی به گونه آن ها دارد. برخی آب و هوای رطوبت دار و بستر جنگل ها را ترجیح می دهند، در حالی که برخی دیگر زیستگاه های خشک تر را می پسندند. بیشتر در دشت های سیلابی نمناک مجاور رودخانه ها و نزدیک به دریاچه ها، یعنی نقاطی که در آن ها پس از توفان تالاب های موقتی ایجاد می شود یافت می شوند. همه این سوسک ها نیاز به پناهگاهی برای دور ماندن از نور خورشید دارند، بنابراین در طول روز در فضاهایی مانند زیر سنگ ها یا کنده درخت ها می مانند.
این سوسک ها غده هایی دارند که هیدروکینون و پروکسید هیدروژن تولید می کنند تا بدین طریق در مقابل جانوران شکارگر مختلف از خود دفاع کنند. آن ها از منفذهایی که در طول بدن خود دارند ترکیبی از چند ماده شیمیایی خارج می کنند که یکی از آن ها هیدروکینون است. این ترکیب شیمیایی سمی است و بوی تندی دارد که همین برای راندن یک پرنده گرسنه کافی است. یک احتمال برای روی آوردن این سوسک ها به چنین ترفند دفاعی این است که سوسک های بمب افکن نمی توانند پرواز کنند.
علت این که نام بمب افکن روی این سوسک ها گذاشته شد این بود که طبیعی دان های قدیمی گازهای متصاعد شده از بدن آن ها را دیده و صدای انفجاری ناشی از بیرون آمدن ماده شیمیایی را می شنیدند و این ویژگی را به بمب و توپ ارتباط دادند.
سوسک های بمب افکن حشرات کوچک جثه ای هستند که طول بدن آن ها کمی بیش از یک سانتی متر است. به طور معمول رنگ بدنشان متالیک و براق است. بال های رویی آن ها به پوششی سخت به نام بال پوش ( الیترون ) تبدیل شده که در واقع سپری برای محافظت از شکم حشره است که در زیر آن قرار دارد. بال های واقعی که عملکردی از خود نشان می دهند زیر پوشش حفاظتی بال پوش ها هستند، ولی در مورد سوسک های بمب افکن این بال ها بسیار تحلیل رفته و کاملاً بلا استفاده هستند.
بال پوش های آن ها به طور معمول تیره و متالیک هستند و قسمت سینه و سر متمایل به نارنجی است.
در انتهای شکم این حشره دو غده وجود دارد. یکی از آن ها «هیدروکینون» ( Hydroquinone ) تولید می کند و دیگری «پِروکسید هیدروژن» یا آب اکسیژنه ( H2O2 ) . هر دوی آن ها ماده شیمیایی سمی هستند. این دو ماده در مخزنی که از طریق دریچه ای یک سویه به یک محفظه انفجاری راه دارد ذخیره می شوند. لایه این محفظه انفجاری، دیواره ای ضخیم دارد و دارای سلول هایی است که از خود آنزیم هایی به نام کاتالاز و پروکسیداز ترشح می کنند. این آنزیم ها، هیدروکینون ها و پِروکسیدها را به مولکول های ساده تر تجزیه می کنند در حالی که در این میان مقادیر زیادی اکسیژن آزاد می شود. واکنش های شیمیایی نیز سبب می شوند ترکیب مولکول ها بیش از نقطه جوش گرم شود که این امر منجر به تبخیر شدن مقداری از این ترکیب می شود.
wiki: سوسک بمب افکن