[ویکی فقه] سوره ذاریات، ۵۱ سورۀ قرآن کریم در ترتیب مصحف می باشد.
این سوره در ترتیب نزول مشهور، شصت و هفتمین سوره است که پس از سوره احقاف و پیش از سوره غاشیه جای گرفته است. همچنین در ترتیب نزول های دیگر، رقم های ۶۳ تا ۷۰ به این سوره اختصاص یافته است.
تعداد آیه
سورۀ ذاریات شصت آیه دارد و در شماری از کلمات آن اختلاف قرائت به چشم می خورد.
وجه نامگذاری
این سوره با توجه به نخستین آیۀ آن نامگذاری شده است.
واژه ذاریات
...
این سوره در ترتیب نزول مشهور، شصت و هفتمین سوره است که پس از سوره احقاف و پیش از سوره غاشیه جای گرفته است. همچنین در ترتیب نزول های دیگر، رقم های ۶۳ تا ۷۰ به این سوره اختصاص یافته است.
تعداد آیه
سورۀ ذاریات شصت آیه دارد و در شماری از کلمات آن اختلاف قرائت به چشم می خورد.
وجه نامگذاری
این سوره با توجه به نخستین آیۀ آن نامگذاری شده است.
واژه ذاریات
...
wikifeqh: سوره_ذاریات
[ویکی شیعه] سوره ذاریات از سوره های مکی و پنجاه و یکمین سوره قرآن کریم به ترتیب کتابت است. این سوره شصت و هفتمین سوره به ترتیب نزول است و با کلمه الذاریات آغاز می شود. در آغاز این سوره، خداوند سوگندهای پیاپی خورده است تا بیان کند که وعده او درباره وقوع قیامت و پاداش اعمال، تحقق پیدا خواهد کرد. المیزان معاد را مسئله اصلی این سوره دانسته است. در آیه ۵۶ سوره ذاریات، عبادت به عنوان هدف خداوند از آفرینش انسان، معرفی شده است.
این سوره به جهت آنکه با کلمه الذاریات آغاز شده است، به این نام خوانده می شود. «ذاریات» جمع «ذاریة» و به معنای بادهایی است که اشیاء را به پرواز در می آورد.این کلمه فقط یک بار و آن هم در این سوره به کار رفته است.
سوره ذاریات در مکه نازل شده و به ترتیب کتابت، پنجاه و یکمین و به ترتیب نزول، شصت و هفتمین سوره قرآن، است. ذاریات هفتمین سوره از سوره های سوگنددار است و با سوگندهای پیاپی، آغاز می شود.
این سوره به جهت آنکه با کلمه الذاریات آغاز شده است، به این نام خوانده می شود. «ذاریات» جمع «ذاریة» و به معنای بادهایی است که اشیاء را به پرواز در می آورد.این کلمه فقط یک بار و آن هم در این سوره به کار رفته است.
سوره ذاریات در مکه نازل شده و به ترتیب کتابت، پنجاه و یکمین و به ترتیب نزول، شصت و هفتمین سوره قرآن، است. ذاریات هفتمین سوره از سوره های سوگنددار است و با سوگندهای پیاپی، آغاز می شود.
wikishia: سوره_ذاریات
[ویکی اهل البیت] سوره ذاریات پنجاه و یکیمین سوره از قرآن است و دارای 60 آیه است.
سوره ذاریات مکی است. این سوره در ترتیب مصحف پنجاه و یکیمین سوره و در ترتیب نزول شصت و هفتمین سوره قرآن کریم است که پیش از آن سوره احقاف و پس از آن سوره الغاشیه نازل شده است.
تعداد آیات این سوره به اجماع قاریان شصت آیه می باشد.
(أبیّ بن کعب از پیامبر خدا صلی الله علیه و آله روایت کرده: (هر کس سوره ذاریات را بخواند به تعداد هر بادی که در جهان می وزد، ده حسنه به او خواهند داد).
(داود بن فرقد از امام صادق علیه السلام روایت کرده است که فرمودند: هر کس سوره ذاریات را در روز یا شب بخواند، خداوند زندگی او را رو به راه کرده و رزق فراوان به او خواهد داد و با چراغی نورانی قبرش را روشن می کند که تا روز قیامت روشن باشد.
دعوت پیامبر اسلام همواره لبه تیزش به طرف وثنیت بود، که ایشان را به توحید در ربوبیت میخواند، و میخواست به آنها بفهماند که خدای تعالی تنها رب آنان و رب تمامی عالم است. و این دعوتش از دو طریق بود، یکی از راه بشارت و نوید، و یکی از راه انذار و تهدید که مخصوصا بر این انذار بیشتر تکیه داشت. و انذارش به دو چیز بود: یکی عذاب دنیا که اقوام و ملل گذشته را به جرم تکذیب منقرض ساخت. و یکی هم عذاب آخرت که عذابی است جاودانه. و در پیشبرد دعوت همین انذار مؤثر و عمده بود، چون اگر حساب و جزای روز قیامت نباشد، ایمان به وحدانیت خدا و نبوت انبیاء لغو و بی اثر است.
هم چنان که مشرکین به همین منظور خدای آسمان و زمین را با خدایان دروغین معاوضه کردند، و شدیدا با اصول سه گانه توحید و نبوت و معاد مخالفت و انکار می ورزیدند. آری می خواستند با انکار معاد و اصرار در اینکه چنین چیزی نیست و مسخره کردن آن به هر راهی که ممکن باشد خود را از قید و بند آزاد کنند، چون آنها هم این قدر می فهمیدند که اگر بتوانند اصل سوم یعنی معاد را باطل کنند آن دو اصل دیگر خود به خود باطل میشود.
و این سوره متعرض مساله معاد و انکار مشرکین نسبت به آن است. و با این مساله ختم میشود. اما نه از این جهت که خود معاد را اثبات کند، هم چنان که در مواردی از کلام مجیدش، معاد بدان جهت که معاد است مورد نظر قرار گرفته، بلکه از این جهت متعرض آن شده که روز جزاء است، و کسی که وعده آن را داده خدای تعالی است، و خدای تعالی هم یگانه رب ایشان است، و وعده او صدق است، و در آن شکی نیست. و به همین منظور وقتی رشته کلام به احتجاج بر مساله معاد میکشد، بر مساله توحید احتجاج میکند، و آیات بیرونی- از زمینی و آسمانی- و آیات درونی را به رخ میکشد. و عذابهایی که با آن عذابها امت های گذشته را به دنبال دعوت به توحید عقوبت کرد- وقتی دعوت انبیا را نپذیرفتند، و نبوتشان را تکذیب کردند- ذکر میکند، و این نیست مگر برای همین منظور که با اثبات توحید، روز جزاء را که خدای واحد وعده داده اثبات کند، خدایی که هرگز خلف وعده نمیکند، از سوی دیگر روز جزاء را اثبات کند که دعوت نبویه از آن خبر داده، (دعوتی که هرگز دروغ و فریب در آن وجود ندارد)، تا در نتیجه راهی برای انکار معاد برایشان باقی نماند، و نتوانند از راه انکار معاد مساله توحید و نبوت را هم لغو جلوه دهند، که بیانش گذشت
سوره ذاریات مکی است. این سوره در ترتیب مصحف پنجاه و یکیمین سوره و در ترتیب نزول شصت و هفتمین سوره قرآن کریم است که پیش از آن سوره احقاف و پس از آن سوره الغاشیه نازل شده است.
تعداد آیات این سوره به اجماع قاریان شصت آیه می باشد.
(أبیّ بن کعب از پیامبر خدا صلی الله علیه و آله روایت کرده: (هر کس سوره ذاریات را بخواند به تعداد هر بادی که در جهان می وزد، ده حسنه به او خواهند داد).
(داود بن فرقد از امام صادق علیه السلام روایت کرده است که فرمودند: هر کس سوره ذاریات را در روز یا شب بخواند، خداوند زندگی او را رو به راه کرده و رزق فراوان به او خواهد داد و با چراغی نورانی قبرش را روشن می کند که تا روز قیامت روشن باشد.
دعوت پیامبر اسلام همواره لبه تیزش به طرف وثنیت بود، که ایشان را به توحید در ربوبیت میخواند، و میخواست به آنها بفهماند که خدای تعالی تنها رب آنان و رب تمامی عالم است. و این دعوتش از دو طریق بود، یکی از راه بشارت و نوید، و یکی از راه انذار و تهدید که مخصوصا بر این انذار بیشتر تکیه داشت. و انذارش به دو چیز بود: یکی عذاب دنیا که اقوام و ملل گذشته را به جرم تکذیب منقرض ساخت. و یکی هم عذاب آخرت که عذابی است جاودانه. و در پیشبرد دعوت همین انذار مؤثر و عمده بود، چون اگر حساب و جزای روز قیامت نباشد، ایمان به وحدانیت خدا و نبوت انبیاء لغو و بی اثر است.
هم چنان که مشرکین به همین منظور خدای آسمان و زمین را با خدایان دروغین معاوضه کردند، و شدیدا با اصول سه گانه توحید و نبوت و معاد مخالفت و انکار می ورزیدند. آری می خواستند با انکار معاد و اصرار در اینکه چنین چیزی نیست و مسخره کردن آن به هر راهی که ممکن باشد خود را از قید و بند آزاد کنند، چون آنها هم این قدر می فهمیدند که اگر بتوانند اصل سوم یعنی معاد را باطل کنند آن دو اصل دیگر خود به خود باطل میشود.
و این سوره متعرض مساله معاد و انکار مشرکین نسبت به آن است. و با این مساله ختم میشود. اما نه از این جهت که خود معاد را اثبات کند، هم چنان که در مواردی از کلام مجیدش، معاد بدان جهت که معاد است مورد نظر قرار گرفته، بلکه از این جهت متعرض آن شده که روز جزاء است، و کسی که وعده آن را داده خدای تعالی است، و خدای تعالی هم یگانه رب ایشان است، و وعده او صدق است، و در آن شکی نیست. و به همین منظور وقتی رشته کلام به احتجاج بر مساله معاد میکشد، بر مساله توحید احتجاج میکند، و آیات بیرونی- از زمینی و آسمانی- و آیات درونی را به رخ میکشد. و عذابهایی که با آن عذابها امت های گذشته را به دنبال دعوت به توحید عقوبت کرد- وقتی دعوت انبیا را نپذیرفتند، و نبوتشان را تکذیب کردند- ذکر میکند، و این نیست مگر برای همین منظور که با اثبات توحید، روز جزاء را که خدای واحد وعده داده اثبات کند، خدایی که هرگز خلف وعده نمیکند، از سوی دیگر روز جزاء را اثبات کند که دعوت نبویه از آن خبر داده، (دعوتی که هرگز دروغ و فریب در آن وجود ندارد)، تا در نتیجه راهی برای انکار معاد برایشان باقی نماند، و نتوانند از راه انکار معاد مساله توحید و نبوت را هم لغو جلوه دهند، که بیانش گذشت
wikiahlb: سوره_ذاریات