سوخت های تجدیدپذیر سوخت هایی هستند که از منابع تجدیدپذیر تولید شده اند. به طور مثال: سوخت های زیستی ( مثلا روغن گیاهی که به عنوان سوخت، اتانول، متانول از انرژی پاک و کربن دی اکسید[ ۱] یا بیومس، و بیودیزل ) و سوخت هیدروژن ( زمانی که با فرایندهای تجدیدپذیر تولید شده باشد ) . این در حالی است که سوخت های تجدید ناپذیر مانند گاز طبیعی، گاز مایع ( پروپان ) , نفت و دیگر سوخت های فسیلی و انرژی هسته ای در مقابل آن هستند. سوخت های تجدید پذیر می تواند شامل سوخت هایی باشند که از منابع انرژی تجدید پذیر، مانند باد و انرژی خورشیدی سنتز شده باشد. سوخت های تجدید پذیر به دلیل پایداری، سهم کم شان در چرخهٔ کربن و در برخی موارد به دلیل مقادیر کمتر گازهای گلخانه ای محبوبیت زیادی بدست آورده اند. انشعابات جغرافیای سیاسی این سوخت ها نیز مورد علاقه هستند، به خصوص برای اقتصادهای صنعتی که طرفدار عدم وابستگی به نفت خاورمیانه هستند.
چشم انداز انرژی جهانی آژانس بین المللی انرژی در سال ۲۰۰۶ به این نتایج می رسد که افزایش تقاضای نفت، اگر بدون کنترل باشد، آسیب پذیری کشورهای مصرف کننده را در برابر اختلالی شدید در عرضه و در نتیجه به شوک قیمت ها بیانجامد. در حمل و نقل نسبت به فرآورده های نفتی، سوخت های زیستی قابل بازیافت نشان دهندهٔ یک منبع کلیدی تنوع هستند. سوخت های زیستی دانه و چغندر قند در مناطق معتدل نقشی مهم برای ایفا کردن دارند، اما نسبتاً گران قیمت هستند و بهره وری انرژی و منافع مربوط به پس انداز CO2 در آنها متغیر است. سوخت های زیستی بدست آمده از نی شکر و سایر محصولات زراعی گرمسیری با بهره وری بالا، بسیار رقابتی تر و سودمندتر هستند. اما در نهایت، همهٔ سوخت های زیستی نسل اول برای زمین، آب، و دیگر منابع با تولید مواد غذایی به رقابت می پردازند. برای توسعه و تجاری سازی فن آوری های سوخت های زیستی نسل دوم به تلاش های بیشتری از قبیل تصفیه خانه های زیستی و لیگنوسلولزیک ها نیاز است که امکان تولید انعطاف پذیر سوخت های زیستی و سایر محصولات را از مواد گیاهی غیر خوراکی فراهم می سازد. [ ۲]
نظریه نقطهٔ پیک نفت هوبرت نشان می دهد که نفت منبع محدودی است که به سرعت در حال تهی شدن است. با در نظر گرفتن کل ذخایر نفت باقی مانده در سراسر جهان حدود ۱٫۲۷۷٫۷۰۲٫۰۰۰٫۰۰۰ بشکه ( 203. 1384km3 ) ( حدود نیمی از ذخایر دست نخوردهٔ اصلی ) و نرخ استفادهٔ سالانهٔ ۲۵۰۰۰۰۰۰۰۰۰ بشکه در سراسر جهان ( 4. 0km3 ) ، طبق پیش بینی هایی که بر اساس نرخ فعلی تخلیهٔ نفت صورت گرفته، نفت تنها در حدود ۵۰ سال عمر می کند. نفت در صنایع زیر ضروری است: سوخت ( گرم سازی خانه، سوخت جت، بنزین، بنزین، و غیره ) حمل و نقل، کشاورزی، داروسازی، پلاستیک / رزین، الیاف ساخته شده به دست انسان، لاستیک مصنوعی، و مواد منفجره. اگر دنیای مدرن به عنوان یک منبع انرژی به نفت متکی باقی بماند، قیمت نفت خام می تواند به طور قابل توجهی افزایش یابد، و اقتصاد را در سراسر جهان بی ثبات کند. در نتیجه، محرک های سوخت تجدید پذیر عبارتند از: قیمت بالای نفت، عدم تعادل تجارت، بی ثباتی در مناطق صادر کننده نفت جهان، قانون سیاست گذاری انرژی سال ۲۰۰۵، پتانسیل سود بادآورده برای کشاورزان آمریکایی و صنعتی، اجتناب از رکود اقتصادی، اجتناب از کمبود محصولات به دلیل 'نقطهٔ پیک نفت' فرار انتظار می رود سناریو از اوایل سال ۲۰۲۱ شروع شود، [ ۳] ( هر چند نقطهٔ پیک نفت ایدهٔ جدیدی نیست ) و کاهش گرمایش جهانی که ممکن است نشان دهندهٔ تغییر بی سابقهٔ آب و هوا باشد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفچشم انداز انرژی جهانی آژانس بین المللی انرژی در سال ۲۰۰۶ به این نتایج می رسد که افزایش تقاضای نفت، اگر بدون کنترل باشد، آسیب پذیری کشورهای مصرف کننده را در برابر اختلالی شدید در عرضه و در نتیجه به شوک قیمت ها بیانجامد. در حمل و نقل نسبت به فرآورده های نفتی، سوخت های زیستی قابل بازیافت نشان دهندهٔ یک منبع کلیدی تنوع هستند. سوخت های زیستی دانه و چغندر قند در مناطق معتدل نقشی مهم برای ایفا کردن دارند، اما نسبتاً گران قیمت هستند و بهره وری انرژی و منافع مربوط به پس انداز CO2 در آنها متغیر است. سوخت های زیستی بدست آمده از نی شکر و سایر محصولات زراعی گرمسیری با بهره وری بالا، بسیار رقابتی تر و سودمندتر هستند. اما در نهایت، همهٔ سوخت های زیستی نسل اول برای زمین، آب، و دیگر منابع با تولید مواد غذایی به رقابت می پردازند. برای توسعه و تجاری سازی فن آوری های سوخت های زیستی نسل دوم به تلاش های بیشتری از قبیل تصفیه خانه های زیستی و لیگنوسلولزیک ها نیاز است که امکان تولید انعطاف پذیر سوخت های زیستی و سایر محصولات را از مواد گیاهی غیر خوراکی فراهم می سازد. [ ۲]
نظریه نقطهٔ پیک نفت هوبرت نشان می دهد که نفت منبع محدودی است که به سرعت در حال تهی شدن است. با در نظر گرفتن کل ذخایر نفت باقی مانده در سراسر جهان حدود ۱٫۲۷۷٫۷۰۲٫۰۰۰٫۰۰۰ بشکه ( 203. 1384km3 ) ( حدود نیمی از ذخایر دست نخوردهٔ اصلی ) و نرخ استفادهٔ سالانهٔ ۲۵۰۰۰۰۰۰۰۰۰ بشکه در سراسر جهان ( 4. 0km3 ) ، طبق پیش بینی هایی که بر اساس نرخ فعلی تخلیهٔ نفت صورت گرفته، نفت تنها در حدود ۵۰ سال عمر می کند. نفت در صنایع زیر ضروری است: سوخت ( گرم سازی خانه، سوخت جت، بنزین، بنزین، و غیره ) حمل و نقل، کشاورزی، داروسازی، پلاستیک / رزین، الیاف ساخته شده به دست انسان، لاستیک مصنوعی، و مواد منفجره. اگر دنیای مدرن به عنوان یک منبع انرژی به نفت متکی باقی بماند، قیمت نفت خام می تواند به طور قابل توجهی افزایش یابد، و اقتصاد را در سراسر جهان بی ثبات کند. در نتیجه، محرک های سوخت تجدید پذیر عبارتند از: قیمت بالای نفت، عدم تعادل تجارت، بی ثباتی در مناطق صادر کننده نفت جهان، قانون سیاست گذاری انرژی سال ۲۰۰۵، پتانسیل سود بادآورده برای کشاورزان آمریکایی و صنعتی، اجتناب از رکود اقتصادی، اجتناب از کمبود محصولات به دلیل 'نقطهٔ پیک نفت' فرار انتظار می رود سناریو از اوایل سال ۲۰۲۱ شروع شود، [ ۳] ( هر چند نقطهٔ پیک نفت ایدهٔ جدیدی نیست ) و کاهش گرمایش جهانی که ممکن است نشان دهندهٔ تغییر بی سابقهٔ آب و هوا باشد.
wiki: سوخت های تجدیدپذیر