سوارکاری

سَوارکاری یا اسب دَوانی یا اسب سواری از ورزش هایی است که در چند دههٔ اخیر مورد توجه خاصی قرار گرفته است؛ با این وجود سابقه ای طولانی داشته است و می توان آن را از کهن ترین ورزش ها به شمار آورد[ ۱] . این ورزش امروزه نه تنها به عنوان یک رقابت سالم و مفید، بلکه به عنوان سرگرمی و به منظور گذراندن اوقات فراغت مورد توجه قرار گرفته است، و با این که نسبت به بسیاری از ورزش ها پرهزینه به نظر می رسد، هر ساله تعداد بیشتری طرفدار به سوی خود جلب می کند. [ ۲]
سوارکاری به معنای نشستن بر پشت یک اسب و کنترل حرکات آن می باشد. ویژگی این ورزش این است که انسان و مرکب ( معمولاً اسب ) را متحد می سازد، بنابراین موفقیت اسب و سوارکار به ارتباط و اعتماد و احترامی که آن دو برای یک دیگر قائل اند، بستگی دارد. برای شروع به یادگیری سوارکاری نیاز به هیچ دانش و مهارت قبلی ای نیست، با این حال به دلیل قدرت جسمی و ذهنی که کنترل کردن اسب نیاز دارد، به کودکان زیر ۷ سال و افراد سنگین وزن توصیه نمی شود.
اسب سواری ورزشی بسیار قدیمی است که از دیرباز به منظور جنگیدن یا پیام رسانی به افراد آموزش داده می شد.
تاریخ رام کردن اسب هنوز به درستی شناخته نشده است. باستان شناسان با توجه به قدیمی ترین آثار بر جای مانده از پیشینیان در رابطه با رام کردن اسب ها، معتقدند که اولین اسب های اهلی به بیش از سه هزار سال قبل از میلاد برمی گردند. قبل از آن اسب به منظور تهیهٔ غذا شکار می شده است. البته باستان شناسان در بعضی نقاط از اروپای شرقی دهنه هایی پیدا کرده اند که به شش هزار سال قبل از میلاد برمی گردند. این نشان می دهد که انسان از آن زمان سعی داشته است که اسب را رام کند و از آن بهره ببرد، ولی به دلیل سرعت آن در فرار موفق نشده است. قدیمی ترین آثار در اروپای شرقی، شمال قفقاز و آسیای شده اند.
اگر چه اهلی ساختن اسب در مقایسه با حیواناتی چون سگ ( نه هزار سال قبل از میلاد ) و گوسفند و بز ( پنج هزار سال قبل از میلاد ) مؤخر بود، با این وجود تحول عظیمی در زندگی انسان به وجود آورد. انسان نه تنها از گوشت و شیر اسب بهره می برد، بلکه برای جابه جایی نیز از او استفاده می کرد. نکتهٔ جالب در این باره این است که مورخان عقیده دارند که مردم قبل از یادگیری چگونه سوار شدن بر اسب، از ارابه استفاده می کردند. آنان برای این فرضیه خود دو دلیل عمده ارائه می کنند:

سَوارکاری
سَوارکاری
سَوارکاری
سَوارکاری
(یا: ورزش اسب سواری) این ورزش تحت مقررات فدراسیون بین المللی سوارکاری (اف ای آی) از ورزش های المپیک است و در سه شاخۀ اصلی پرش با اسب، درساژ و مسابقات سوارکاری سه روزه به اجرا درمی آید. سه رشتۀ دیگر تحت نظارت فدراسیون بین المللی اسب سواری برگزار می شود که عبارت اند از ارابه رانی، سوارکاری استقامتی، و پرش از روی موانع. از ۱۹۹۰، مسابقات قهرمانی در همۀ رشته ها، جز سوارکاری استقامتی، به صورت یک جا در مسابقات جهانی سوارکاری برگزار شده است. محل برگزاری مسابقات شهرهای استکهلم در سوئد (۱۹۹۰)، لاهه در هلند (۱۹۹۴) و رم در ایتالیا (۱۹۹۸) بوده است. امروزه سوارکاری در ایران بیش از چند دهۀ اخیر مورد توجه قرار گرفته است و باشگاه های مختلف به سرعت تأسیس شده و در روند پیشرفت هستند. با این وجود ایران هنوز در سطح جهانی برندۀ مقام خاصی نشده است. سوارکاری بانوان نیز بسیار مورد توجه قرار گرفته است و بر طرفداران آن روز به روز افزوده می شود. از باشگاه های استان تهران می توان موارد زیر را مثال زد: باشگاه های ایران، ایران مهر، امام خمینی (ره)، آراسب، الوند، اسواران. از سوارکاران برتر کشورمان نیز می توان آقایان کاظم وجدانی، امیر کلانتری، کریم اصغری، مسعود مکاری نژاد و فرزین فتحعلی زاده، و خانم ها طاهره عبدی، هاله نیکویی، سحر رضایی، سروناز مستجاب الدعوه و سارا رجبیون را نام برد. نیز← اسبدوانی