سوار زره پوش
سوار زره پوش
مترادف ها
پیشنهاد کاربران
سواران زره پوش یا کاتافراکت ها ( به یونانی: κατάφρακτος ) سواره نظام سنگین اسلحهٔ زبده ای بودند که وظیفهٔ اصلی شان درهم شکستن پیاده نظام و ازبین بردن آرایش سواره نظام های سبک بود، هرچندکه ممکن بود گاهی به عنوان نیروهای تهاجمی نیز به کار گرفته شوند. برخی مورخان آنها را اولین شهسواران ( شوالیه های ) دنیا می دانند، چراکه از زره های سنگین و براق اشرافی بهره می بردند. ایرانیان به مدت حدود ۱۲۰۰ سال از دوران باستان تا قرون وسطی، از شهسواران زره پوش بهره بردند.
... [مشاهده متن کامل]
سواران ز ره پوش با شوالیه ها در سده های میانه تفاوتی داشتند و آن این بود که ایشان دارای آن نقش اجتماعی آیندهٔ شوالیه ها نبودند. در تاریخ، هخامنشیان، اشکانیان، سرمتی ها، ساسانیان، ارمنی ها، سلوکیان، پرگامون دودمان هان ، دودمان یوآن و بیزانسی ها از سواران زره پوش بهره می برده اند.
واژهٔ کاتافراکت از دو بخش κατά به معنای سراسر و φρακτός به معنای پوشیده، پاس داشته پدیدآمده و معنای زره پوش را می دهد. گریوپنور ( grīwbānar < *grīwbānwar < *griva - pāna - bara* ) نام شکل دیگر کاتافراکت است که از واژهٔ پهلوی «گریوبان» یعنی «محافظ گردن» –اشاره به کلاه خود – ریشه گرفته است.
ارتش ایرانیان از اوایل قرن ششم پیش از میلاد و سراسر دوران هخامنشیان از شوالیه های سنگین اسلحه بهره می جست. کوروش بزرگ ( قدرت: ۵۵۹ تا ۵۳۹ پیش از میلاد ) دریافت که برای پیروزی های قاطع تر و مؤثرتر در آسیای مرکزی و خاورمیانه باید از شوالیه های سواره نظام استفاده کند. هشتاد درصد ارتش او پیاده نظام بودند و بیست درصد باقی مانده شوالیه های سواره نظام. در اوایل دوران هخامنشیان بیشتر سپاه ایران سبک اسلحه بودند. آن عده ای که سنگین اسلحه تر بودند، چرم ضخیم و جوشن در بر می کردند. با کمک این ارتش، ایرانیان می توانستند بر شاهنشاهی عظیمی که از هند تا یونان گسترش یافته بود تسلط داشته باشند.
بالاخره در دوران داریوش بزرگ در سال ۴۹۰ پیش از میلاد ایرانیان اولین بار در نبرد ماراتن شکست خوردند اما تنها پس از شکست خشایارشا در جنگ های ایران و یونان بود که ایرانیان دریافتند نیاز به تحولی در ارتش خود دارند. اردشیر سوم هخامنشی ( ۳۵۸ تا ۳۳۸ پیش از میلاد ) دست به اصلاحات گسترده ای در ارتش اواخر دوران هخامنشی زد و آن را به سمت سنگین اسلحه شدن سوق داد. اولین کاتافراکت های واقعی در این دوران به کار گرفته شدند که متشکل از اشراف ایرانی بود و به عنوان نیروهای ویژه عمل می کردند. این سلحشوران با زره هایی پوشیده شده بودند و نکته جالب توجه در مورد آن ها این است که حتی اسب های این زره پوشان ایرانی نیز با زره محافظت می شدند. این ویژگی بعد از ورود اسکندر مدتی پدیدار نبود تا اینکه در اواخر قرن سوم پیش از میلاد مسیح از سوی پارتیان ( اشکانی ها ) ، دولت یونانی بلخ و سکاها احیا شد. جنبه جالب توجه دیگر سواران زره پوش هخامنشی این است که از سرمتی ها و سکاها تأثیر بسیار یافتند که البته این ها هم مردم چادرنشین ایرانی نژاد بودند. به نظر می رسد که سکاها پادشاهی تحت حاکمیت یا حداقل در سایه عظمت شاهنشاهی هخامنشیان ایران بودند.
... [مشاهده متن کامل]
سواران ز ره پوش با شوالیه ها در سده های میانه تفاوتی داشتند و آن این بود که ایشان دارای آن نقش اجتماعی آیندهٔ شوالیه ها نبودند. در تاریخ، هخامنشیان، اشکانیان، سرمتی ها، ساسانیان، ارمنی ها، سلوکیان، پرگامون دودمان هان ، دودمان یوآن و بیزانسی ها از سواران زره پوش بهره می برده اند.
واژهٔ کاتافراکت از دو بخش κατά به معنای سراسر و φρακτός به معنای پوشیده، پاس داشته پدیدآمده و معنای زره پوش را می دهد. گریوپنور ( grīwbānar < *grīwbānwar < *griva - pāna - bara* ) نام شکل دیگر کاتافراکت است که از واژهٔ پهلوی «گریوبان» یعنی «محافظ گردن» –اشاره به کلاه خود – ریشه گرفته است.
ارتش ایرانیان از اوایل قرن ششم پیش از میلاد و سراسر دوران هخامنشیان از شوالیه های سنگین اسلحه بهره می جست. کوروش بزرگ ( قدرت: ۵۵۹ تا ۵۳۹ پیش از میلاد ) دریافت که برای پیروزی های قاطع تر و مؤثرتر در آسیای مرکزی و خاورمیانه باید از شوالیه های سواره نظام استفاده کند. هشتاد درصد ارتش او پیاده نظام بودند و بیست درصد باقی مانده شوالیه های سواره نظام. در اوایل دوران هخامنشیان بیشتر سپاه ایران سبک اسلحه بودند. آن عده ای که سنگین اسلحه تر بودند، چرم ضخیم و جوشن در بر می کردند. با کمک این ارتش، ایرانیان می توانستند بر شاهنشاهی عظیمی که از هند تا یونان گسترش یافته بود تسلط داشته باشند.
بالاخره در دوران داریوش بزرگ در سال ۴۹۰ پیش از میلاد ایرانیان اولین بار در نبرد ماراتن شکست خوردند اما تنها پس از شکست خشایارشا در جنگ های ایران و یونان بود که ایرانیان دریافتند نیاز به تحولی در ارتش خود دارند. اردشیر سوم هخامنشی ( ۳۵۸ تا ۳۳۸ پیش از میلاد ) دست به اصلاحات گسترده ای در ارتش اواخر دوران هخامنشی زد و آن را به سمت سنگین اسلحه شدن سوق داد. اولین کاتافراکت های واقعی در این دوران به کار گرفته شدند که متشکل از اشراف ایرانی بود و به عنوان نیروهای ویژه عمل می کردند. این سلحشوران با زره هایی پوشیده شده بودند و نکته جالب توجه در مورد آن ها این است که حتی اسب های این زره پوشان ایرانی نیز با زره محافظت می شدند. این ویژگی بعد از ورود اسکندر مدتی پدیدار نبود تا اینکه در اواخر قرن سوم پیش از میلاد مسیح از سوی پارتیان ( اشکانی ها ) ، دولت یونانی بلخ و سکاها احیا شد. جنبه جالب توجه دیگر سواران زره پوش هخامنشی این است که از سرمتی ها و سکاها تأثیر بسیار یافتند که البته این ها هم مردم چادرنشین ایرانی نژاد بودند. به نظر می رسد که سکاها پادشاهی تحت حاکمیت یا حداقل در سایه عظمت شاهنشاهی هخامنشیان ایران بودند.
