سُهیلی جَغَتایی، احمد (۸۲۸ ـ ۹۱۸/۹۰۷ ق)
(معروف به شیخم بیگ سهیلی امیر اعظم) دولتمرد، ادیب و شاعر ایرانی. نیاکان وی در روزگار تیمور گورکان و شاهرخ از امرا و کارگزاران حکومتی بودند. شیخ احمد از کودکی به تحصیل دانش در خراسان پرداخت و در شعر و ادب سرآمد شد. در جوانی به دربار ابوسعید میرزای تیموری پیوست و از امرای دربار حسین بایقرا نیز بوده است. با امیرعلی شیر نوایی و جامی صحبت داشت. در طریقت شاگرد کمال الدین حسین گازرگاهی و در شعر شاگرد آذری طوسی بود و تخلص سهیلی را به پیشنهاد او برگزید. به دو زبان فارسی و ترکی شعر می گفت. حسین واعظ کاشفی انوار سهیلی را به نام او پرداخته است. از آثارش: دیوان غزلیات فارسی؛ منظومۀ لیلی و مجنون که آن را در ۸۸۹ق به پایان رساند.
(معروف به شیخم بیگ سهیلی امیر اعظم) دولتمرد، ادیب و شاعر ایرانی. نیاکان وی در روزگار تیمور گورکان و شاهرخ از امرا و کارگزاران حکومتی بودند. شیخ احمد از کودکی به تحصیل دانش در خراسان پرداخت و در شعر و ادب سرآمد شد. در جوانی به دربار ابوسعید میرزای تیموری پیوست و از امرای دربار حسین بایقرا نیز بوده است. با امیرعلی شیر نوایی و جامی صحبت داشت. در طریقت شاگرد کمال الدین حسین گازرگاهی و در شعر شاگرد آذری طوسی بود و تخلص سهیلی را به پیشنهاد او برگزید. به دو زبان فارسی و ترکی شعر می گفت. حسین واعظ کاشفی انوار سهیلی را به نام او پرداخته است. از آثارش: دیوان غزلیات فارسی؛ منظومۀ لیلی و مجنون که آن را در ۸۸۹ق به پایان رساند.
wikijoo: سهیلی_جغتایی،_احمد_(۸۲۸_ـ_۹۱۸/۹۰۷_ق)