سه گانه کوکر یا سه گانه زلزله ( به انگلیسی: Koker trilogy ) ، به سه فیلم خانه دوست کجاست؟ ( ۱۳۶۶ ) زندگی و دیگر هیچ ( ۱۳۷۰ ) و زیر درختان زیتون ( ۱۳۷۳ ) ساخته عباس کیارستمی گفته می شود.
محل ساخت این سه فیلم در شمال ایران، استان گیلان و روستای کوکر و اطراف آن می باشد این سه فیلم از لحاظ موضوع به هم وابسته هستند و بیشتر بازیگران و عوامل در هر سه فیلم حضور دارند. کیارستمی برای ارتباط میان این فیلم ها از تم های زندگی، مرگ، تغییر و تداوم بهره برد. این سه گانه ابتدا در فرانسه ( ۱۹۹۰ ) و بعد در لندن، سوئد، آلمان و فنلاند مورد استقبال قرار گرفتند. کیارستمی سه گانه کوکر را در شرایط دشوار سیاسی نیمه دوم دهه ۶۰ و نیمه ابتدایی دهه ۷۰ ساخت، این فیلم ها توانستند تصویر متفاوتی از ایران به دنیای خارج ارائه دهند.
... [مشاهده متن کامل]
اولین فیلم این سه گانه در شهرهای شمالی و به نام خانه دوست کجاست ( ۱۳۶۵ ) ساخته شد. این فیلم با مشارکت کانون پرورش فکری ساخته شد. داستان این فیلم ارتباط مستقیمی با زلزله ندارد ولی دو فیلم بعدی در ادامه این داستان است که به موضوع زلزله می پردازد. داستان در مورد پسر بچه ای است که یک بار دفتر مشق دوستش را به اشتباه با خود به خانه برده و در نتیجه مجبور می شود مشق دوستش را هم بنویسد. فیلم دوم زندگی و دیگر هیچ نام دارد داستان فیلم یک سال بعد از زلزله مرگبار رودبار ساخته شد، و دربارهٔ آن زلزله است. این فیلم در ادامه داستان فیلم اول است، پدر و پسری، سه روز بعد از زلزله خرداد ۶۹ به گیلان می روند تا بازیگران فیلم قبلی را که در رودبار زندگی می کردند پیدا کنند، اما در مسیر با راه بندان مواجه می شوند. سومین فیلم از این سه گانه دو سال بعد در سال ۷۲ به نام زیر درختان زیتون است. این بار هم داستان در مورد رودبار است. این قسمت درامی عاشقانه در مورد علاقه پسری به دختری در آن روستا است، خانواده دختر و خود دختر با این ازدواج مخالف هستند. در پی زلزله پدر و مادر دختر از دنیا می روند. اما دختر کماکان تن به ازدواج با پسر نمی دهد. در این فیلم گروهی برای فیلمبرداری به رودبار می روند و از این دو برای بازیگری دعوت می کنند. کارگردان که از داستان آنها مطلع شده می خواهد آن را جلوی دوربین ببرد.
در ۷ آوریل سال ۲۰۲۰، یک مجموعه با فرمت دیسک بلو - ری با تدوین پوتمکین فیلمز، شامل سه فیلم سه گانه کوکر توسط مجموعه کرایتریون منتشر شد. این مجموعه شامل تجزیه و تحلیل فیلم ها، مستندی دربارهٔ کارگردان و همچنین سکانس هایی با تفسیر عباس کیارستمی است.
محل ساخت این سه فیلم در شمال ایران، استان گیلان و روستای کوکر و اطراف آن می باشد این سه فیلم از لحاظ موضوع به هم وابسته هستند و بیشتر بازیگران و عوامل در هر سه فیلم حضور دارند. کیارستمی برای ارتباط میان این فیلم ها از تم های زندگی، مرگ، تغییر و تداوم بهره برد. این سه گانه ابتدا در فرانسه ( ۱۹۹۰ ) و بعد در لندن، سوئد، آلمان و فنلاند مورد استقبال قرار گرفتند. کیارستمی سه گانه کوکر را در شرایط دشوار سیاسی نیمه دوم دهه ۶۰ و نیمه ابتدایی دهه ۷۰ ساخت، این فیلم ها توانستند تصویر متفاوتی از ایران به دنیای خارج ارائه دهند.
... [مشاهده متن کامل]
اولین فیلم این سه گانه در شهرهای شمالی و به نام خانه دوست کجاست ( ۱۳۶۵ ) ساخته شد. این فیلم با مشارکت کانون پرورش فکری ساخته شد. داستان این فیلم ارتباط مستقیمی با زلزله ندارد ولی دو فیلم بعدی در ادامه این داستان است که به موضوع زلزله می پردازد. داستان در مورد پسر بچه ای است که یک بار دفتر مشق دوستش را به اشتباه با خود به خانه برده و در نتیجه مجبور می شود مشق دوستش را هم بنویسد. فیلم دوم زندگی و دیگر هیچ نام دارد داستان فیلم یک سال بعد از زلزله مرگبار رودبار ساخته شد، و دربارهٔ آن زلزله است. این فیلم در ادامه داستان فیلم اول است، پدر و پسری، سه روز بعد از زلزله خرداد ۶۹ به گیلان می روند تا بازیگران فیلم قبلی را که در رودبار زندگی می کردند پیدا کنند، اما در مسیر با راه بندان مواجه می شوند. سومین فیلم از این سه گانه دو سال بعد در سال ۷۲ به نام زیر درختان زیتون است. این بار هم داستان در مورد رودبار است. این قسمت درامی عاشقانه در مورد علاقه پسری به دختری در آن روستا است، خانواده دختر و خود دختر با این ازدواج مخالف هستند. در پی زلزله پدر و مادر دختر از دنیا می روند. اما دختر کماکان تن به ازدواج با پسر نمی دهد. در این فیلم گروهی برای فیلمبرداری به رودبار می روند و از این دو برای بازیگری دعوت می کنند. کارگردان که از داستان آنها مطلع شده می خواهد آن را جلوی دوربین ببرد.
در ۷ آوریل سال ۲۰۲۰، یک مجموعه با فرمت دیسک بلو - ری با تدوین پوتمکین فیلمز، شامل سه فیلم سه گانه کوکر توسط مجموعه کرایتریون منتشر شد. این مجموعه شامل تجزیه و تحلیل فیلم ها، مستندی دربارهٔ کارگردان و همچنین سکانس هایی با تفسیر عباس کیارستمی است.
