سه شاهزاده سرندیپ

پادشاهی سه پسر داشت که هر کدام در هوش و فراست و تیزبینی یگانه زمان بوده اند. باریک بینی این سه برادر در درک و تشخیص مطلب تا به حدی بود که هر چیزی از نظر تیزبین آنان می گذشت از اثر، پی به مؤثر می بردند و علل و جهات وجودی آن چیز را استنباط می کردند. پادشاه پسران را برای کسب تجربه بیشتر به سفر فرستاد. در میانهٔ سفر به ساربانی برخوردند که دنبال شتر گمشده اش می گشت و از آنان نیز پرس وجو کرد، که آیا شترش را در مسیر خود دیده اند یا نه؟ اولی گفت: «مثل این که شتر تو از یک چشم کور بود». ساربان جواب داد: «بلی یک چشمش کور است». دومی گفت: «به نظر می رسد که یکی از دندان هایش هم شکسته باشد». ساربان تصدیق کرد. سومی گفت: «ظاهراً یک پایش هم لنگ بوده است». ساربان پاسخ داد: «آری همین طور است». به ساربان گفتند: «از همین راهی که ما آمده ایم برو تا به مقصود برسی و شتر را پیدا کنی» ساربان با آن ها خداحافظی کرد و از راهی که آن ها نشان دادند به دنبال شتر گمشده رفت ولی هر چه بیشتر رفت بیشتر مأیوس شد و اثری از شتر نیافت. ناگزیر پس از طی مسافتی بازگشت و دوباره از آن سه برادر نشانی را خواست: اولی پرسید: «مگر بار شتر تو روغن و شهد نبود»؟ گفت: «چرا». دومی سؤال کرد: «مگر زنی هم بر روی شتر سوار نبود»؟ ساربان با خوشحالی گفت: «آری چنین است». سومی گفت: «به گمان من آن زن باردار هم بود، این طور نیست؟» ساربان با تعجب جواب داد: «اتفاقاً همین طور است پس در این صورت برای من تردیدی باقی نمانده که شتر مرا شما دیدید»