سه رنگ بینی

سه رنگ بینی ( به انگلیسی: Trichromacy ) ، پردازش سه کانال رنگی مستقلِ انتقال اطلاعات رنگ است که از سه نوع مختلف سلول مخروطی در چشم به دست می آید. به موجوداتی که دید ترایکروماتیسم دارند«ترای کروماتز» می گویند.
تعریف معمول ترای کروماتیسم این است که شبکیه چشم دارای سه نوع گیرنده نور است که به آنها سلول های مخروطی می گویند؛ هرکدام از این گیرنده ها طیف متفاوتی را جذب می کنند. در حقیقت تعداد نوع این گیرنده ها ممکن است بیشتر از سه باشد ، زیرا در شدت نورهای مختلف نوع به خصوصی از آن ها می تواند فعال باشد. نوع دیگری از گیرنده ها در شبکیه وجود دارد که به آن سلول میله ای می گویند. این گیرنده ها در لبه ی بیرونی شبکیه قرار دارند و قادر به درک درست رنگ و جزئیات نیستند.
دیدِ سه رنگی یا ترای کروماتیسم توانایی انسان و برخی موجودات دیگر در تشخیص رنگ است که حاصل کار تعاملی سه نوع سلول حساس به رنگ در شبکیه چشم است. تئوری رنگ سه گانه در قرن هجدهم آغاز شد، هنگامی که توماس یانگ اعلام کرد که دید رنگی حاصل سه نوع سلول گیرنده نور است. از اواسط قرن نوزدهم[ ۱] ، در رساله خود در زمینه اپتیک فیزیولوژیک، هرمان فون هلمهولتز ایده ی توماس یانگ را توسعه داد. با استفاده از آزمایش های تطبیق رنگ که نشان می داد که افراد با دید طبیعی برای ایجاد دامنه طبیعی رنگ به سه طول موج نیاز داشتند.
هر یک از سه نوع سلول مخروطی موجود در شبکیه چشم شامل نوع متفاوتی از رنگدانه حساس به نور هستند، که از پروتئین های تراپوسته ای به نام اوپسین و مولکول حساس به نوری به نام رتینال تشکیل شده است. هر رنگدانه به طور خاص به دسته ای از طول موج های نور حساس است.
سه نوع سلول مخروطی وجود دارد، «ال»، «اس» و «ام» که هرکدام شامل رنگ دانه هایی هستند که به ترتیب به طول موج های بلند ( مخصوصاً 560 نانومتر ) ، متوسط ( 530 نانومتر ) و کوتاه ( 420 نانومتر ) واکنش نشان می دهند.