سنگوکودایمیو

دایمیوهای دوره سنگوکو ( به ژاپنی: 戦国大名 ) به دایمیو های بزرگ دوره سنگوکو که هر کدام بر چند گون ( شهرستان ) یا ولایت ژاپن حکمرانی می کردند، گفته می شود. دایمیو بطورکلی عنوانی است که برای اشاره به اربابان و زمین داران بزرگ در دوران پیشامدرن ژاپن به کار برده می شود.
پس از پایان جنگ اونین ( ۱۴۷۷ میلادی ) تا اواخر قرن شانزدهم دوره سنگوکو یا «دوران جنگ های داخلی» خوانده می شود. در این دوران دایمیوهای پرقدرت در مناطق گوناگون ژاپن ظاهر شدند که هر کدام سعی بر افزایش وسعت منطقه تحت نفوذ خود داشتند. برخی از دایمیوهای دوره سنگوکو مانند خاندان شیمازو و خاندان ایماگاوا از قبل به عنوان شوگو ( فرماندار محلی ) بر منطقه حکمرانی می کردند. برخی از آنان مانند خاندان آساکورا، خاندان آزای و خاندان اودا با براندازی شوگو یا فرماندار محلی به قدرت رسیده بودند. برخی نیز مانند خاندان داته یا خاندان هوجو از جنگ داخلی سود برده و با گسترش مناطق تحت نفوذ خود به دایمیویی سنگوکو رسیده بودند.
در این دوران گکوکوجو ( از لحاظ لغوی به معنای براندازی و فراتر رفتن از مافوق ) رواج داشت و کسانی که از نظر مقام اجتماعی فرودست به شمار می رفتند اما در جنگیدن ماهر بودند با پیروزی در نبرد موفق به در دست گرفتن قدرت در یک منطقه می شدند. دایمیوهای سنگوکو با برپایی جنگ ها نظام قدیم را برانداخته و نظام اجتماعی جدیدی را به وجود آوردند. آن ها وحدت کشور را هدف قرار داده به سوی این هدف حرکت کردند.