سنگاپور

[ویکی شیعه] سنگاپور، از کشورهای جنوب شرق آسیا است، اسلام از طریق مالایی های جزایر جوهور و ملاکا، وارد این سرزمین شده است، مهاجرت مسلمانان در اوایل قرن ۱۸ میلادی اسلام را در این کشور گسترش داد، در میان این مهاجران عرب، ساداتی نیز بوده اند که خود را به خاندان اهل بیت منتسب می کرده اند، شیعیان کمتر از یک درصد از جمعیت سنگاپور را تشکیل می دهند. پورتال اهل بیت، در ۲۰۰۸ م، شمار شیعیان این کشور را ۳۰،۰۰۰ تن تخمین زده است، اما مؤسسه PEW در ۲۰۰۹ تعداد آنها را کمتر از ۷،۰۰۰ تن گزارش کرده است.
شیعیان این کشور از سه گروه اثناعشری، بهره و خوجه تشکیل شده اند، آنان مساجد و مراکزی دارند، مقام سید حبیب نوح از زیارتگاه های این منطقه است. همچنین در مسجد باعلوی متعلق به شافعیان، مراسم عزاداری محرم برگزار می شود.
جمهوری سَنگاپور، کوچکترین کشور در جنوب شرقی آسیا است که در جنوب شبه جزیره مالایا واقع شده است. سنگاپور در ۱۹۶۵ از استعمار انگلیس بیرون رفت، این کشور از ۱۹۶۳ تا زمان استقلالش (۱۹۶۵) جزو مالزی بوده است. سنگاپور از یک جزیره بزرگ و ۵۴ جزیره کوچک تشکیل شده است و پایتخت آن، تنها شهرش سنگاپور است. زبان های رسمی آن، چینی، مالایایی، تامیل و انگلیسی است.

سنگاپور ( به انگلیسی: Singapore، /ˈsɪŋ ( ɡ ) əpɔ:r/ ) با نام رسمی جمهوری سنگاپور ( به انگلیسی: Republic of Singapore ) ، دولت شهری در مجمع الجزایر مالایی به پایتختی شهر سنگاپور است. این کشور در جنوب شبه جزیره مالایا واقع شده و کوچک ترین کشور جنوب شرقی آسیا است.
سنگاپور در شمال خط استوا قرار دارد. سنگاپور از شمال با مالزی و از جنوب با اندونزی مرز آبی دارد. پیش از حضور کشورهای اروپایی در منطقه، منطقه ای که امروزه به عنوان سنگاپور شناخته می شود فقط منطقه ماهیگیری مالایی در ریزشگاه رودخانه سنگاپور بود. سنگاپور از سال ۱۸۲۴ تا ۱۹۶۳ میلادی، به غیر از سه سال در زمان جنگ جهانی دوم یکی از مستعمرات بریتانیا بود. در سال ۱۹۴۲ سنگاپور که هنوز مستعمره بریتانیا بود، توسط ژاپن اشغال شد و نیروهای بریتانیایی مجبور به ترک آن شدند. وینستون چرچیل این رخداد را «بدترین فاجعه و بزرگ ترین تسلیم در تاریخ بریتانیا» نامید. [ ۷] سنگاپور پس از پایان جنگ در سال ۱۹۴۵ میلادی دوباره توسط نیروهای بریتانیایی اشغال شد. هجده سال بعد در سال ۱۹۶۳ سنگاپور به عنوان عضوی از فدراسیون مالزی استقلال خود را از بریتانیا به دست آورد. این کشور در نهایت دو سال بعد در سال ۱۹۶۵ از مالزی جدا شد و به این ترتیب جمهوری سنگاپور شکل گرفت.
سنگاپور توسط بریتانیایی ها کشف شد اما مدت ها مورد ادعای پرتغال بود. آن زمان سنگاپور برخلاف سلطان نشینان ملاکا ( در مالزی ) عمدتاً وضع خوبی برای تجارت نداشت و بیشتر محل لنگر کشی کشتی های بریتانیایی و زندگی برخی افراد بومی از نژادهای محلی بوده است. بریتانیا به سنگاپور همراه سلطان نشینان ملاکا و ایالات مالایایی حکومت می کرد بنابر این با استقلال مالزی این کشور هم استقلال یافت و جزوی از فدراسیون و کشور مالزی بود که چند سال بعد تبدیل به منطقه ای تجاری و مستقل شد.
نام فرانسوی سنگاپور از مالایی Singapura ( سنسکریت सिंहपुर «شهر شیر» ) گرفته شده و به این ترتیب سنگاپور به «شهر شیر» شهرت یافته است. این نام اولین بار توسط سانگ نیلا اوتاما بنیان گذار سنگاپور بر این شهر گذاشته شد. وی که در هنگام شکار با جانوری مشابه شیر مواجه شده بود، این اتفاق را به فال نیک گرفته و در آنجا شهری به نام سنگاپور بنا کرد. طبق مطالعات انجام شده، احتمالاً هرگز شیری در سنگاپور زندگی نکرده و جانور مشاهده شده توسط وی، ببر بوده است. [ ۸] [ ۹]

سنگاپور (فیلم ۱۹۴۷). سنگاپور ( انگلیسی: Singapore ) فیلمی در ژانر رمانتیک و درام است که در سال ۱۹۴۷ منتشر شد.
• فرد مک موری
• اوا گاردنر
• رولاند کالور
• ریچارد هایدن
• اسپرینگ باینگتون
• توماس گومز
• پرتر هال
• جرج لوید

سَنگاپور (Singapore)
نمایی از شهر نمایی از شهر نمایی از شهر موقعیت. سنگاپور، یکی از کوچک ترین و ثروتمندترین کشورهای جهان، در انتهای جنوبی شبه جریزۀ مالِی و در آسیای جنوب شرقی قرار دارد. مساحت آن حدود ۶۵۰ کیلومتر مربع و شهر سنگاپور پایتخت آن است.سیمای طبیعی. کشور سنگاپور از جزیرۀ نسبتاً بزرگ سنگاپور و حدود ۶۰ جزیرۀ مسکونی کوچک تشکیل شده که بیشتر در جنوب جزیرۀ اصلی قرار دارند. جزیرۀ سنگاپور در انتهای جنوبی شبه جزیرۀ مالِی و در غرب دهانۀ رود جوهور قرار دارد و بخش اصلی و عمدۀ کشور سنگاپور را تشکیل می دهد. این جزیره ۵۴۱ کیلومتر مربع مساحت دارد و با تنگۀ جوهور، که عرض آن حدود۱.۲ کیلومتر است، از شبه جزیرۀ مالِی جدا می شود. تنگۀ سنگاپور نیز در جنوب آن را از کشور اندونزی جدا می سازد. اراضی این جزیره که در ۱۲۴کیلومتری شمالی خط استوا قرار دارد، تپه ماهور است و بلندترین نقطۀ آن ۱۷۷ متر ارتفاع دارد. شهر مدرن و زیبای سنگاپور، پایتخت کشور، در ساحل جنوبی این جزیره جا دارد و با راه آهن و چند رشته لولۀ آب و یک آزادراه که از فراز تنگۀ جوهور می گذرند، با کشور مالزی مرتبط است. اقلیم سنگاپور در سراسر سال گرم و مرطوب است و بارندگی فراوان دارد که گاه سالانه به ۲,۳۴۵ میلی متر می رسد. میانگین بیشترین دمای روزانه آن۳۱.۵ درجۀ سانتی گراد و میانگین کم ترین دمای آن ۲۵ درجۀ سانتی گراد است. مهم ترین شهرهای آن عبارت اند از سنگاپور، چانگی، سمباوانگ، و نی سون که همگی در جزیرۀ سنگاپور واقع اند.
اقتصاد. کشور سنگاپور از نظر اقتصاد از پیشرفته ترین کشورهای جهان است. کشاورزی و شیلات در اقتصاد سنگاپور نقش چندان مهمی ندارند و فقط۱.۵ درصد از اراضی آن به کشاورزی اختصاص یافته است. بسیاری از مواد غذایی مصرف داخلی، مانند ماهی و دیگر فرآورده های دریایی و نیز مواد اولیۀ صنعتِ پیشرفتۀ این کشور از خارج وارد می شود. پتروشیمی، نساجی، کشتی سازی، بانکداری و خدمات مالی، و گردشگری عمده ترین منابع درآمد این کشور را تشکیل می دهند. شبکه ای از خطوط آهن و راه های زمینی و هوایی و دریایی، این کشور را با سرزمین های مجاور و نیز دیگر نواحی جهان مرتبط می کند و از این بابت در ردیف یکی از متراکم ترین نواحی جهان قرار دارد.
حکومت و سیاست. نوع حکومت سنگاپور جمهوری چندحزبی با یک مجلس قانون گذاری است. اعضای مجلس ملی این کشور، متشکل از ۸۱ عضو انتخابی و شش عضو انتصابی است و رئیس جمهور را مردم برای پنج سال انتخاب می کنند. رئیس جمهور در رأس امور کشور قرار دارد. او نخست وزیر و هیئت وزیران را از میان اعضای مجلس برای سرپرستی امور برمی گزیند.
مردم و تاریخ. جمعیت سنگاپور حدود۵,۰۷۶,۷۰۰ نفر است (۲۰۱۰) و تراکم نسبی آن به ۷۸۱۰.۳ نفر در کیلومتر مربع می رسد. در حدود ۷۷ درصد از ساکنان این کشور چینی اند و اکثراً از آیین بودا پیروی می کنند. زبان های رسمی این کشور چینی و انگلیسی است و زبان های ماله ای و تامیلی نیز متداول است. ۱۰۰ درصد از مردم سنگاپور شهرنشین اند. رشد سالانۀ جمعیت آن به۱.۳ درصد بالغ می شود و میانگین امید به زندگی در آن ۷۸ سال است. سنگاپور، که به زبان محلی به معنای «شهر شیر» است، در ۱۲۹۷م ساخته شد. پرتغالی ها در قرن ۱۶ و هلندی ها در قرن ۱۷ مدتی این کشور را در تصرف خود داشتند. تامس استمفوردِ انگلیسی در ۱۸۱۹ دفتر نمایندگی کمپانی هند شرقی انگلیس را در این شهر دایر کرد. او در ۱۸۲۴ سراسر جزیرۀ سنگاپور را از سلطان جوهور خریداری کرد و آن را به مالکیت کمپانی هند شرقی انگلیس درآورد و هم زمان سیل مهاجران چینی برای سکونت و کار به آن جا سرازیر شد. نیروهای ژاپنی در ۱۹۴۲ آن جا را اشغال کردند و تا پایان جنگ دوم جهانی (۱۹۴۵) در تصرف خود نگه داشتند. این سرزمین در ۱۹۵۹ به خودگردانی داخلی نایل شد و با تأسیس فدراسیون مالزی (۱۹۶۳) به یکی از ایالت های فدرال مالزی مبدل شد. سنگاپور در ۷ اوت ۱۹۶۵ از فدراسیون مالزی جدا شد و به استقلال کامل رسید.