سنگ چشم دم سرخ ( به انگلیسی: Isabelline Shrike ) ( نام علمی: Lanius isabellinus ) پرنده ای از خانوادهٔ سنگ چشمان است که خویشاوند خاوری سنگ چشم پشت سرخ ( نام علمی: Lanius collurio ) به شمار می رود.
• دقت شود که نام انگلیسی سنگ چشم تورانی، گاهی Red - tailed Shrike است.
... [مشاهده متن کامل]
این پرنده جثه ای متوسط و پرهایی کمرنگ دارد. طول آن بین ۱۶ تا ۱۸ سانتی متر، دمش قرمز مایل به قهوه ای و پرهایش شنی رنگ است. نام علمی پرنده ( L. isabellinus ) نیز برگرفته از رنگ کرم قهوه ای ( Isabelline ) پرهایش می باشد. همچنین پرندهٔ نر دارای نوار چشمی سیاه رنگی است که پرندگان جوان و ماده ها فاقد آن می باشند.
سنگ چشم دم سرخ پرنده ای نیمه مهاجر است و در جنوب سیبری، آسیای مرکزی، ایران و چین تخم گذاری کرده و زمستان را در مناطق استوایی سپری می کند. همچنین این پرنده در مواردی نادر و معمولاً به هنگام فصل پاییز در غرب اروپا نیز دیده شده است.
سنگ چشم دم سرخ در کشتزارهای باز به ویژه زمین های دارای بوته های تیغ دار به زادآوری می پردازد.
سنگ چشم دم سرخ از حشرات بزرگ، پرندگان کوچک، جوندگان و مارمولک ها تغذیه می نماید. او نیز همچون دیگر سنگ چشم ها بر فراز مکانی بلند به انتظار طعمهٔ خود نشسته و بر آن فرود می آید. سپس شکارش را از تیغ ها یا سیم های خارداری که نقش گنجهٔ خوراک او را دارند آویزان می کند.
• دقت شود که نام انگلیسی سنگ چشم تورانی، گاهی Red - tailed Shrike است.
... [مشاهده متن کامل]
این پرنده جثه ای متوسط و پرهایی کمرنگ دارد. طول آن بین ۱۶ تا ۱۸ سانتی متر، دمش قرمز مایل به قهوه ای و پرهایش شنی رنگ است. نام علمی پرنده ( L. isabellinus ) نیز برگرفته از رنگ کرم قهوه ای ( Isabelline ) پرهایش می باشد. همچنین پرندهٔ نر دارای نوار چشمی سیاه رنگی است که پرندگان جوان و ماده ها فاقد آن می باشند.
سنگ چشم دم سرخ پرنده ای نیمه مهاجر است و در جنوب سیبری، آسیای مرکزی، ایران و چین تخم گذاری کرده و زمستان را در مناطق استوایی سپری می کند. همچنین این پرنده در مواردی نادر و معمولاً به هنگام فصل پاییز در غرب اروپا نیز دیده شده است.
سنگ چشم دم سرخ در کشتزارهای باز به ویژه زمین های دارای بوته های تیغ دار به زادآوری می پردازد.
سنگ چشم دم سرخ از حشرات بزرگ، پرندگان کوچک، جوندگان و مارمولک ها تغذیه می نماید. او نیز همچون دیگر سنگ چشم ها بر فراز مکانی بلند به انتظار طعمهٔ خود نشسته و بر آن فرود می آید. سپس شکارش را از تیغ ها یا سیم های خارداری که نقش گنجهٔ خوراک او را دارند آویزان می کند.
