سنگ های ماه

به سنگ هایی که بر روی قمر کرهٔ زمین شکل گرفته اند سنگ های ماه گفته می شود. این نام اصطلاحاً برای دیگر موادی که در جریان اکتشاف ماه توسط انسان و در دیگر ماموریت های فرود بر ماه جمع آوری شده است نیز به کار می رود.
سن سنگ های گردآوری شده از ماه را با روش زمان سنجی رادیومتری مشخص می کنند. سن این سنگ ها از حدود ۳٫۱۶ میلیارد سال در نمونه های به دست آمده از دریاوارهای ماه تا ۴٫۵ میلیارد سال برای نمونه های کاوش شده در کوه های ماه متغیر است. [ ۲] در مقایسه، قدیمی ترین سن سنگ های زمین بین ۳٫۸ تا ۴٫۲۸ میلیارد سال سن دارند.
پژوهش ها نشان می دهد که جوان ترین انفجارهای بازالتی در حدود ۱٫۲ میلیارد سال پیش بر روی ماه روی داده است[ ۳] ولی از این سنگ ها هنوز نمونه ای به دست نیامده است.
تا امروز سنگ های ماه به سه شیوه به دست زمینیان رسیده است:
در جریان شش کاوش سطحی توسط مأموریت های آپولو ۲٫۴۱۵ نمونه با وزن ۳۸۲ کیلوگرم گردآوری شده که بیشتر آن ها را آپولو ۱۵، ۱۶ و ۱۷ با خود آورده اند. سه فضاپیمای لونا ۳۲۶ گرم از سنگ ماه را با خود به زمین آورده اند. از سال ۱۹۸۰، ۱۲۰ شهاب سنگ ماه که در جریان ۶۰ برخورد شهاب به زمین گردآوری شده وزن ۴۸ کیلوگرم دیگر به این مجموعه افزوده است. پیرامون یک سوم از این ۴۸ کیلوگرم توسط تیم های جستجوگر آمریکایی و ژاپنی به دست آمده است و باقی این مقدار را جویندگان ناشناس از مناطق بیابانی شمال آفریقا تا عمان گرد آورده اند.
بزرگ ترین اندوختگاه سنگ های ماه که برنامه آپولو فراهم آورده در «ساختمان نمونه های قمری» واقع در مرکز فضایی جانسون شهر هیوستون ایالات متحده قرار دارد. برای امنیت بیشتر، مجموعهٔ کوچک تری نیز در پایگاه هوایی بروکس در سن آنتونیو تگزاس نگهداری می شود. بیشتر قطعه سنگ ها در نیتروژن نگهداری می شوند تا از هرگونه رطوبت به دور بمانند. برای تماس با این سنگ ها تنها از ابزارهای ویژه استفاده می شود و دست انسان با آن ها تماس نمی یابد.