سندروم کسلر

سندرم کسلر ( همچنین اثر کسلر، [ ۱] [ ۲] آبشارهای تصادفی یا آبشار آبریزش ) که توسط دانشمند ناسا دونالد جی کسلر در سال ۱۹۷۸ پیشنهاد شده است، سناریویی است که در آن چگالی اشیاء در مدار زمین کم ( LEO ) به اندازه کافی بالا می رود که برخورد بین اشیاء می تواند یک آبشار ایجاد کند که در آن هر برخورد باعث ایجاد زباله فضایی می شود که احتمال برخورد بیشتر را افزایش می دهد. [ ۳] یکی از نتایج این اثر این است که توزیع زباله در مدار می تواند فعالیت های فضایی و استفاده از ماهواره ها در مدارهای خاص را برای چندین نسل های غیرممکن کند. [ ۳] در سال ۲۰۰۹ میلادی، کسلر طی مقالاتی خاطرنشان ساخت که محیط زباله ها به دلیل ناپایداری، باعث می شود که هر تلاشی برای دست یابی به محیطی محدود و کوچک از زباله ها ( حتی اگر فاقد رشد و گسترش زباله های جدید باشد ) بدون از بین بردن منابع زباله های گذشته و به واسطه به وقوع پیوستن مقوله ای همچون ویژگی دومینو تقریباً ناممکن است. [ ۴]
هر ماهواره، فضاپیما یا ماموریت فضایی یک پتانسیل تولید زباله فضایی است. یک دلیل افزایش احتمال اثر کسلر تعداد روبه فزون ماهواره ها در مدار است. در سال ۲۰۱۴، حدود ۲۰۰۰ ماهواره تجاری و دولتی در مدار زمین وجود داشت. [ ۵] تخمین زده می شود ۶۰۰٬۰۰۰ قطعه زبال فضایی در ابعاد ۱ تا ۱۰ سانتی متر وجود داشته باشد و به طور متوسط یک ماهواره سالانه به این دلیل تخریب می شود. [ ۵] [ ۶]